Annemi aradım gelmem siz kendiniz halledin biraz küs durun birbirinizi anlayın şu an zor bir süreçtesiniz bazı şeyler üst üste gelmiş olabilir sakin düşünün en son kararınızı öyle verin dedi
Ne zaman başladı tam bilmiyorum ama birkaç ay içinde böyle oldu evet
Kendi gercek karakterini gizlemis şimdi çıkıyor sanırım
Anneler cocuklarına kiyamaz onlar için her zaman en iyisini düşünür. Kendine gore kizinin yuvasi yikilmasin istiyor. Karı koca arasına girilmez mantığıyla ve kaybiniz nedeniyle her iki tarafinda saglikli dusunemedigini ve zamana ihtiyaciniz oldugunu dusunuyor. Saygi duyuyorum ancak anneniz olayın ciddiyetinin farkında değil. Esiniz benliginizi, kendinize guveninizi hedef almis. Tipki bir dusman gibi. Narsist, okb, takıntılı, kompleksi, adı her ne ise ciddi kişilik problemi olan bir insan var karşınızda. Birakin yas surecini normal zamanda da surekli sizi elestiriyor. Hedef kendizine olan guveninizi yok etmek. Basardiginda artık kasinin üstünde gözün var deyip alacak sazi eline. Kadınlar hassastır, duygusaldir.. Erkek (tabi gercekten adam gibi adamsa) dogasi geregi güçlüdür. Guclu olamiyorsa bile en azindan olmaya calisir, destek olur. Bu adam gibi saçmalamaz. Bu zor surecte yaninizda degilse ne zaman var olacak?? Eşinize annenizin tavrını belli etmeyin lütfen. Dimdik durun . Mal paylaşımı konusunda hiç bir planını onaylamayın. Ortak ne varsa satılır yarı yarıya paylaşılır. Bunlar hallolur. Avukatsiz hareket etmeyin lütfen ..
Haklısınız anneme izah etmeye çalıştım pişman olacaksınız biliyprum fevri hareket etmeyin diyor ben de anne pişman olurum evet seviyorum çünkü ama “ben” olarak kalırım aşağılanmam özgüvenimi kaybetmem. Sanırımeşimde kompleks var kendini benden aşağı görüyor. Sürekli maaş konusunu açardı hep zaten şimdi ben ondam yüksek alıyorum geçen gün bana şimdi sen hava atarsın dedi ben de “ ben asla öyle bir konuda şaka yapmam” dedim
Ayrıl ama sakın sakın sakın o evi verme ona. SüründürHerkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu)
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
EDIT: kocamla sabah konuştuk ve yine anlaşamadık ayrılmaya karar verdik. Ben ona tedavi olalım terapi görelim dedim ama o saçma sapan şeylere kızıp yine bin türlü aşağılamayla beni istemediğini söyledi. Üstelik oturduğumuz evi istiyor karşılığında yarısı ederinde bir arsayı bana veriyor evdeki eşyalarla birlikte. Aileme söyleyeceğim ama içimden birşey yapmak gelmiyor şu an.
Çok üzüldüm Allah sabır versin kaçın kurtulun bence eşinizden kişilik bozukluğu var duzelmez bir ömür de böyle geçmezHerkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
EDIT: kocamla sabah konuştuk ve yine anlaşamadık ayrılmaya karar verdik. Ben ona tedavi olalım terapi görelim dedim ama o saçma sapan şeylere kızıp yine bin türlü aşağılamayla beni istemediğini söyledi. Üstelik oturduğumuz evi istiyor karşılığında yarısı ederinde bir arsayı bana veriyor evdeki eşyalarla birlikte. Aileme söyleyeceğim ama içimden birşey yapmak gelmiyor şu an.
