Siz hiç gittiniz mi ya da gitmek istediniz mi? Yollara ya da başka diyarlara emanet etmek istediniz mi kalbinizi ve kendinizi?
Büyük çoğunluğun içten bir ‘Evet’ diyerek cevap verdiğini tahmin edebiliyorum. Kiminle konuşsam bu aralar ‘Her şeyi bırakıp başka bir yere gitme isteği’nden bahsediyor. Hayatından hoşnut olan yok. Hemen hemen herkes gitmek, uzaklaşmak istiyor bulunduğu ortamdan. Mutlu olan da mutsuz olan da...
Mutsuz olanın gitmek istemesini anlıyorum da mutlu olanın gitmek istemesini anlamıyorum. Sanırım onlara da mutluluğun, huzurun, rahatlığın, her şeyin yolunda olmasının verdiği durumun, bu monotonluğun kendine batması nedeniyle…
Halbuki bu saydıklarıma, mutluluğa ulaşmak için didinmez mi insan hemen hemen tüm hayatı boyunca? Bunlara ulaşınca da... Bir süre sonra bunları bırakıp gitmek ister. Alıp başını gidecek kadar cesur başlarken, bir sebebi olsun ya da olmasın yerinde durup, gözüpek savaşma kalıcılığına yenilir bu istek. Kalmanın onuruyla gidememenin burukluğu boğuşur içinizde bu kez.
Alıp başını gidenler yok mudur? Vardır elbet ama çok azdır gidebilenlerin sayısı. Genç, orta yaşlı fark etmiyor, kim olursa olsun... Gidemeyenler çoğunluktayken...
Gitmek istemeye rağmen bir türlü gidilemez. Belki alışkanlık, belki güvende olmanın verdiği huzur, hayatın yolunda olmasına sebep olan bu monotonluk ya da sıradanlığın sağladığı tekerrür, gitmeye çok kolay engel olabiliyor. Aslında o an kuş olup özgürce uçmak yerine kök salıyoruz bulunduğumuz ortama; kendimize ve de hayatımıza ihanet ederek. O istek içimizde filiz vermişken her şeyi olduğu gibi bırakıp gitmek aşk, bu durumda orada kalmak kendine ihanetidir insanın.
Gitmek için bir sebebiniz olmalı. Yeni bir hayat, yeni bir başlangıç, farklı arayışlar, heyecanlar, dünyayı keşfetme isteği ya da kalbinizi çarptıracak, size hayatta olduğunuzu hissetmenizi sağlayacak neden ya da nedenler olmalı bulunduğunuz yerden gitmeniz için.