Hep sosyal medyanın etkisi
Vitrin ilişkileri, olay nişan söz kutlamaları, insanlığın devamını sağlayacakmışcasına mühim abartılı düğün konseptleri… Evlilik ve çocuk doğurma bi başarı gibi algılanıyor.
Bak kardeşim ben 40 yaşına bastım. 26 yaşında eşimle tanışana kadar hiçbir erkekten hoşlanma bile hissetmedim. Lisede üniversitede arkadaşlarım gayet seviyor, ilişkiler yaşıyor, ayrılıyor, aşk acısı çekiyor. Sonra bi başkasıyla tekrar o hisler yaşayabiliyorlardı. Uzun zaman bende bi sorun mu var diye düşündüm.
Hiç mi birinden etkilenmezsin yani ! Bir iki kişinin bana yaklaşımı oldu onları da reddettim. Ama ne zaman eşimle tanıştım. Başka bi şey oldu. Tanıştım. Görüştüm. Muhabbet besledim sevdim. Evlendim. Demek ben sorunlu değilmişim. Bu olabilirmiş.
Kardeşim 29unda evlendi. Gayet eğitimli güzel bi kadın. Ama aynı senin hissettiğin o baskıyı ve yoksunluğu hissediyordu. Bana, abla sen benim yaşımda doğurmuştun ama ben seveceğim insanı bile bulamadım diyordu. Galiba bende sevme yeteneği yok diyordu. İnsanlarla tanışmaktan bıkmıştı. Hiç heyecanlanmıyor. Görüşmek istemiyordu. Ama biriyle tanıştı. Sevdi evlendi şimdi çok mutlu.
Diyeceğim o ki, sendeki o hissi ortaya çıkaracak kişiyle henüz tanışmamış olabilirsin. Ama kendini de kurma. Bana biri açılsa da onu kabul etmem gibi. Ama görünür de olman gerek. Çalışmıyor olsan da ortamlarda görünmen gerek ki birileriyle tanışabilesin. Bir de sosyal medya kullanımını sınırla. Hayat orda görünen gibi değil. Gerçek hayat o değil.
peki siz ve kardeşiniz nasıl tanıştınız eslerinizle
bana öyle geliyor ki Schopenhauer'ın sarkacı gibi bakınca tüm olaylara, çoğu dert silinip gidiyor zihinden, dert olarak görmemeye başlıyorsunuz.
