sevgisiz büyüdüm çok mutsuzum

esmerkadin

Aktif Üye
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
9 Kasım 2020
225
227
Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkür ederek başlamak istiyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı :KK43:
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..:KK43:
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.
 
Bende oyleydim. Psikolojik destek aldim. Youtibede beyhan budagi çok izledim. Kendimi evde korumaya aldim. 20mimde de evlendim simdi okuyorum. Ama şöyle diyim evliligi kurtulus olarak görme bende gormedim. Hatta cok düşündüm. Cok mutluyum çok şükür ama kendimle ilgilenmeyip umudumi evlilige baglasaydim belki de mutsuz olurdum. Kendimi sevdim ben ilk.
 
Bende oyleydim. Psikolojik destek aldim. Youtibede beyhan budagi çok izledim. Kendimi evde korumaya aldim. 20mimde de evlendim simdi okuyorum. Ama şöyle diyim evliligi kurtulus olarak görme bende gormedim. Hatta cok düşündüm. Cok mutluyum çok şükür ama kendimle ilgilenmeyip umudumi evlilige baglasaydim belki de mutsuz olurdum. Kendimi sevdim ben ilk.
tiroit rahatsızlığımda bile hastaneye hep erkek arkadaşımla gittim ailem yanımda olmadı.İlaç kullanırdım babam sormazdı bile.Bunu anneme söylediğimde ben söylemiştim babana ondan sormuyor dedi çok üzüldüm...İlaç kullanmaya devam ediyordum 7. veya 8.ayımdı babam ilk kez o zaman sordu.Çok üzüldüm o an...
 
tiroit rahatsızlığımda bile hastaneye hep erkek arkadaşımla gittim ailem yanımda olmadı.İlaç kullanırdım babam sormazdı bile.Bunu anneme söylediğimde ben söylemiştim babana ondan sormuyor dedi çok üzüldüm...İlaç kullanmaya devam ediyordum 7. veya 8.ayımdı babam ilk kez o zaman sordu.Çok üzüldüm o an...
Çok beklentiliydim bende. Baba yani sonuçta. sevmeyince sevmiyor canim. Beklentiyi kestimde iyi olduğumu hissettim. Eşimden bile pek bisey beklemiyorum. Bazen hala aglarim geceleri o sevgisizligi yenemedigimi düşünürüm. Kendi kendime sarilirim geçer. Ben de artik zamani geldi. Ben yaparım ben kendimi dusunurum ben kendimi severim ben kendimi gelistiririm. Bende ağır depresyondan yataklara düşmüştüm babam korktu heralde kızım dedi bi kere o zaman ayağa kalkmistim bi lafına. Şimdi konusmuyoruz yeni hamile olduğumu ogrendim gelirler demia anneme. Giderim sonuçta gitsem ne gitmesem ne. Benj sevse ne sevmese ne.
 
Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkür ederek başlamak istiyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı :KK43:
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..:KK43:
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.
Okb rahatsızlığın için destek mutlaka almalısın, gerek terapi gerek ilaç desteği. Ama güzel kardeşim şöyle diyim, öyle zor şartlar altında yaşayan kardeşlerimiz var ki. Ve inan çoğu insan anne babasından sevgi görmeden büyüyor. Çok hakısın, keşke sadece işe gitmeyi babalık, yemek yapmayı da annelik sanmasalar.. Biliyor musun ben de gram baba sevgisi görmeden büyüdüm. Şimdi evliyim, babamdan görmediğim sevgiyi belki de eşimden görüyorum.. Bir çocuğum olursa ben de ona göstereceğim sevmek, ilgi göstermek nasılmış..
Allaha dua et, namaz kıl mesela iç huzurun artar biliyo musun. Kimsenin kimseye yetmediği yerde Allah herkese yeter bunu sakın unutma🤲🏻♥️
 
Okb rahatsızlığın için destek mutlaka almalısın, gerek terapi gerek ilaç desteği. Ama güzel kardeşim şöyle diyim, öyle zor şartlar altında yaşayan kardeşlerimiz var ki. Ve inan çoğu insan anne babasından sevgi görmeden büyüyor. Çok hakısın, keşke sadece işe gitmeyi babalık, yemek yapmayı da annelik sanmasalar.. Biliyor musun ben de gram baba sevgisi görmeden büyüdüm. Şimdi evliyim, babamdan görmediğim sevgiyi belki de eşimden görüyorum.. Bir çocuğum olursa ben de ona göstereceğim sevmek, ilgi göstermek nasılmış..
Allaha dua et, namaz kıl mesela iç huzurun artar biliyo musun. Kimsenin kimseye yetmediği yerde Allah herkese yeter bunu sakın unutma🤲🏻♥️
Allah razı olsun teşekkür ediyorum 🙏🏻 Umarım evladınız olur ve çok güzel ilgilenirsiniz..Sevgi gösterirsiniz mutlu olursunuz inşAllah 🤲🏻
 
Sen resmen beni anlatmışssın. Anne, baban kardeşlerinle olan ilişkin resmen ben ! O kadar iyi anlıyorum ki seni. Belki benim bir tık daha trajik; ben, kardeşlerim ve annem çok şiddet gördük babamdan. Çocukken okulda çok zorbalık görürdüm, özgüvenim hiç yoktu. Hayatını bir cümle ile anlat deseler Sevgisiz ve yalnız büyüdüm derim..
Ben şuan 28 yaşındayım bekarım, erkek arkadaşımda hiç olmadı, olmasını da istemem bu saattten sonra çünkü evlilik fikri bana sıcak gelmiyor. Özgürlüğüme düşkünüm, bu yüzden hep yurtdışında okudum, gezdim tozdum heryerden arkadaş edindim, aileden uzak olmak o kadar iyi geldiki ! hani bu yaşlarda hep evlilik düşünürler ya benm düşüncem ‘uzaklara kaçıp gitmek’ inan terapi gibi geliyor. Ailen sana sevgi ilgi göstermediyse onlardan uzak dur, uzak dur ki kendi psikolojini altüst etme. Uzak dediğim elini ayağını çek konuşma demiyorum, mesela 19 yaşındasın üniversite okuyor musun bilmiyorum ama şehir dışına imkanın varsa yurtdışı burslarını, gönüllü projelerini veya erasmusu dene.. Ben bu şekilde birçok yer gördüm ve terapi oldu. Özgüvenim gelişti artık sadece kendimi seviyorum. Sevgiye ihtiyacım yok, yanlız da yaşanılır, sadece pes etme kendi dünyanı kendin kur. Kimseye ihtiyaç duyma, bırak seni sevmediyseler sevmesinler, sen kendini sev
 
Sen resmen beni anlatmışssın. Anne, baban kardeşlerinle olan ilişkin resmen ben ! O kadar iyi anlıyorum ki seni. Belki benim bir tık daha trajik; ben, kardeşlerim ve annem çok şiddet gördük babamdan. Çocukken okulda çok zorbalık görürdüm, özgüvenim hiç yoktu. Hayatını bir cümle ile anlat deseler Sevgisiz ve yalnız büyüdüm derim..
Ben şuan 28 yaşındayım bekarım, erkek arkadaşımda hiç olmadı, olmasını da istemem bu saattten sonra çünkü evlilik fikri bana sıcak gelmiyor. Özgürlüğüme düşkünüm, bu yüzden hep yurtdışında okudum, gezdim tozdum heryerden arkadaş edindim, aileden uzak olmak o kadar iyi geldiki ! hani bu yaşlarda hep evlilik düşünürler ya benm düşüncem ‘uzaklara kaçıp gitmek’ inan terapi gibi geliyor. Ailen sana sevgi ilgi göstermediyse onlardan uzak dur, uzak dur ki kendi psikolojini altüst etme. Uzak dediğim elini ayağını çek konuşma demiyorum, mesela 19 yaşındasın üniversite okuyor musun bilmiyorum ama şehir dışına imkanın varsa yurtdışı burslarını, gönüllü projelerini veya erasmusu dene.. Ben bu şekilde birçok yer gördüm ve terapi oldu. Özgüvenim gelişti artık sadece kendimi seviyorum. Sevgiye ihtiyacım yok, yanlız da yaşanılır, sadece pes etme kendi dünyanı kendin kur. Kimseye ihtiyaç duyma, bırak seni sevmediyseler sevmesinler, sen kendini sev
Keşke mümkün olsa ailem biraz geri kafalı..Şehir dışında okumama izin vermedikleri için yaşadığım şehirde okuyabiliyorum
 
Sevilmedim diye düşünmeyin, bu yanlış bir algı. İllaki sevmişlerdir ama teknik yanlış. Sevmeyen anne çocuğunu endokrine götürmez boyu kısa diye.
Ne olmuştur, tek tek bakalım:
Evin en küçükleri muhtaç olduğu için ilgi onlara kayar, diğer çocuklar bunu yanlış anlayıp haklı olarak kıskanır. Onun kayirildigini düşünür, hele de erkekse.
En büyük çocuk başarılı ama mutsuzdur çünkü ebeveynin deneme yanilma tahtasidir. Mükemmel olması beklenmis, fazla yük yüklenmiştir. Çocuk bunu kaldıramaz tabii ki.
Çocuklarin bakımı annedeyse baba ilgisizse anne yorulur, gerilir, cocuklardan hıncını çıkarır. Nefes almak için komşuya gider. Çünkü zaten çocuklardan yorulup dinlenmek için çocukla sohbet etmek cazip bir fikir değil.
Baba da ailesinden gördüğü kadar babalık yapmis. Kızının iyi olmasını ister ama ilgilenmeyecek kadar pasif bir kişi olabilir.
Onlar ailelerinden gormedikleri sevgiye sahip olmadıkları için size de veremiyorlar. Olmayan bir şeyi istemeyin. Kendi kendinizi sarın, sevin.
 
Aman boşver sen kendini sev umursama kimseyi .hangimiz sevgi gördukki ? Belki %10 ... Sevgiyi bırak saygı göstersinler eziyet etmesinler yeterli bence .sende oda yok anladığım kadarıyla (hepsini okumadım) reglinmi yaklaştı ne bu duygusallık 🙄 salla gitsin
 
Buradaki birçok yoruma katılmakla beraber önce kendini sevmenin önemli olduğunun tekrar altını çiziyorum. Sen bu evrende teksin, tek olman da seni özel kılar. Yakınların bunu ister farkında olsun isterlerse olmasınlar ama sen farkında olmalısın. Evdeki dünya çok mu boğucu kitaplara sarıl, müziğe, dansa sarıl ya da resim yapmaya ver kendini veya hikaye yaz orada kendi dünyanı yarat. Çok küçüksün daha hayallerin olmalı, hedeflerin olmalı ve o hayallere giden yol için çabalamalısın. Sevilmediğini mi düşünüyorsun ( aslında sevgilerini göstermeyi bilmediklerinden-sevgiyi bunlarla gösterdiklerini düşündüklerinden) sen sev insanları, sevilmeyenleri, açları, muhtaçları kucakla. Git gönüllü yardım kuruluşlarına katıl aşevlerinde, çocuk kurumlarında, hasta yaşlı evlerinde gönüllü olarak görev al. Faydalı olmanın mutluluğunu yaşa. Kendini geliştir küçüğüm. Hayat çok uzun değil heleki anlamak ve herşeyi öğrenmek için oldukça kısa. Kendini bu duygulara kaptırıp yıllarını heba etme. Kendini anla, evreni anla, varlık sebebini anla, çevreni kaplayan yaratılmış muhteşemlikleri gör ve anla. Dışarda muhteşem şeyler de var. Hepsi sevgiyle yaratıldı ama acı da yaşamın bir parçası. Düşeceksin ama kalkmasını da bilmek zorundasın. Çünkü yaratılmış her canlı yaşama sıkıca tutunmak ister. Sende tutunmalısın, tutunacaksın, tutun!
 
Buradaki birçok yoruma katılmakla beraber önce kendini sevmenin önemli olduğunun tekrar altını çiziyorum. Sen bu evrende teksin, tek olman da seni özel kılar. Yakınların bunu ister farkında olsun isterlerse olmasınlar ama sen farkında olmalısın. Evdeki dünya çok mu boğucu kitaplara sarıl, müziğe, dansa sarıl ya da resim yapmaya ver kendini veya hikaye yaz orada kendi dünyanı yarat. Çok küçüksün daha hayallerin olmalı, hedeflerin olmalı ve o hayallere giden yol için çabalamalısın. Sevilmediğini mi düşünüyorsun ( aslında sevgilerini göstermeyi bilmediklerinden-sevgiyi bunlarla gösterdiklerini düşündüklerinden) sen sev insanları, sevilmeyenleri, açları, muhtaçları kucakla. Git gönüllü yardım kuruluşlarına katıl aşevlerinde, çocuk kurumlarında, hasta yaşlı evlerinde gönüllü olarak görev al. Faydalı olmanın mutluluğunu yaşa. Kendini geliştir küçüğüm. Hayat çok uzun değil heleki anlamak ve herşeyi öğrenmek için oldukça kısa. Kendini bu duygulara kaptırıp yıllarını heba etme. Kendini anla, evreni anla, varlık sebebini anla, çevreni kaplayan yaratılmış muhteşemlikleri gör ve anla. Dışarda muhteşem şeyler de var. Hepsi sevgiyle yaratıldı ama acı da yaşamın bir parçası. Düşeceksin ama kalkmasını da bilmek zorundasın. Çünkü yaratılmış her canlı yaşama sıkıca tutunmak ister. Sende tutunmalısın, tutunacaksın, tutun!
Teşekkür ediyorum 🙏🏻
 
Üç çocuk olanın işi bitmez ay birde o çamaşır yıkamalar , çorap adeti , insanı ürkütüyor üç çocuk deli cesareti bence , kadının oturup tek tek sohbet edecek ne hali ne enerjisi kalır hangi biriyle özel ilgilensin aklı sıra anneler sanır ki kardeşler birbiriyle dertleşir dertleri de bu şekilde çözülmüş olur en azından benim annem öyleydi yırtık çoraplarla çok okula gittik annem çalıştığından hiç özel ilgilenmedi onun hayatı para kazanmak iş hayatındaki konular , acaip bir ilgisizlik mevcuttu , diyeceğim ilgilenmiyeceğiniz çocuğu dünyaya getirmeyin, ve mutsuzluğuna sebep olmayın
 
Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkür ederek başlamak istiyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı :KK43:
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..:KK43:
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.
Kardeşlerin annen sana saygısız diye yüz buluyorlar. Benim kızımla yaşıtsın. Kardeşi yanında yok. Babasının yeni evliliğinden var. Benim büyük kızıma kardeşleri böyle davransa ben onlara haddini bildiririm. Yani iş annede. Annenizle konuşun değişmiyorsa siz kardeşlerinize net olun tepki verin. kendinizi ezdirmeyin. gerekirse iletişimi kesin cevap vermeyin kendilerine. Herkes yerini bilsin siz ablasınız. saygılı olacaklar. Allah mesut etsin
 
Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkür ederek başlamak istiyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı :KK43:
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..:KK43:
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.
Babam çocukken hep şunu söylerdi :"Ben sizi seviyorum aslında ama belli etmiyorum" güya simarirmisiz zihniyet bu belki çoğunda.Saygi kavramları farklı ve kendi ailelerinden de böyle görmüşler üzme kendini sen değerlisin fakat aile bilinçsiz
 
Size sarılmak istedim ,seviliyorsunuz özellikle anneniz tarafından ancak sevgiyi giymeyip giydirmek yemeyip yedirmek zanneden bir nesilin evladisiniz.Onun ailesinden de gördüğü bu demek ki .Boyunuzla ilgili endokrin doktoruna götürmesi de bu yüzden . Düşünün umurunda olmayabilir yada klasik Allah'ın takdiri deyip geçistirirdi.Aslinda sizi umursuyor ama gösteremiyor.Biz millet olarak sevgimizi sözlerle davranışlarla gosteremeyiz nedense .Klasik türk film sahnesi vardır ya baba gider gece uykusunda öper sever işte çoğunluk öyle.Sizi anlıyorum sevgiyi hissetmek lazım ama kendinizi çok da yipratmayin onları olduğu gibi kabullenip içinizde en azından biraz daha huzur bulun.
 
Size sarılmak istedim ,seviliyorsunuz özellikle anneniz tarafından ancak sevgiyi giymeyip giydirmek yemeyip yedirmek zanneden bir nesilin evladisiniz.Onun ailesinden de gördüğü bu demek ki .Boyunuzla ilgili endokrin doktoruna götürmesi de bu yüzden . Düşünün umurunda olmayabilir yada klasik Allah'ın takdiri deyip geçistirirdi.Aslinda sizi umursuyor ama gösteremiyor.Biz millet olarak sevgimizi sözlerle davranışlarla gosteremeyiz nedense .Klasik türk film sahnesi vardır ya baba gider gece uykusunda öper sever işte çoğunluk öyle.Sizi anlıyorum sevgiyi hissetmek lazım ama kendinizi çok da yipratmayin onları olduğu gibi kabullenip içinizde en azından biraz daha huzur bulun.
teşekkür ediyorum sanırım artık alıştım..:KK43:
 
X