merhabalar,
evlilik kararı verdiğim ve evlilik teklifini kabul ettiğim kişi ile ailesinin tavrı nedeni ile ayrıldık. beyefendi benim lise dönemi dershaneden arkadaşımdı. yıllar sonra vazgeçmeyip defalarca yazdı ve en sonunda cevap verdim bu şekilde tekrar başladık ve kısa sürede sevgisine bana bağlılığına dürüstlüğüne ahlakına çok güvendim. uyumluyduk ben mimarım o mühendis hayattan beklentilerimiz onun bana karşı anlayışlı olması vs her şey çok güzeldi. 2 ay içerisinde önce annemle tanıştırdım sonra da aileler tanıştı. iki taraf da aynı memleketliyiz fakat benim ailem ve ben çok sosyaliz onlar bize göre çok asosyal ve biraz geleneksel bir yapıları var. bütün akrabalarıyla aynı sokakta oturuyorlar ve onlardan başka görüştükleri kimse yok. kendi binalarının hemen yanında oğulları evlensin otursun diye bir daire ayırmışlar evlendikten sora orada yaşamamızı istediler. ancak ben kendimi çok zorlamama rağmen yapamayacağıma karar verdim. istanbulun en kötü ilçelerinden ve hiç sevmediğim bir ilçesinde, ofisime iki vesait ve 1,5 saatlik mesafede üstelik tüm akraba ve aile ile aynı yerde yaşamayı kabul etmek birkaç seneliğine geçici bile olsa göze alabileceğim bir şey değildi. iki aileye de uzak ortak bir noktada mevcut daireyi kiraya vererek başka yerde kiraya çıkalım istedim. kendisi defalarca beni ikna etmeye çalıştı ikna olmadım. ardından annesi onlara gittiğimizde bir kenara çekip ikna etmeye çalıştı yapamayacağımı söyleyince demek ki sen beni hiç sevmemişsin dedi gözlerini yaşarttı. ondan sonra da normalde çok cana yakın davranan insan gitti hep soğuk davrandı. ailemle oturup konuştuklarında kabul ettiler kiraya çıkmamızı ama burayı satmayız da kiraya da vermeyiz ihtiyaçları olduğunda yardım ederiz ayda bin lira dediler. ben evleneceğim kişiye sordum benim şu an kendi ofisim var ama bazen aylarca iş olmayabiliyor sabit bir gelirim şimdilik yok, senin maaşın belli, ailenin desteği belli bu şekilde yapabilecek misin dedim. çok zor yapamam bu şartlarda dedi. benim ailem de biz yardım ederiz size sen çocuktan emin ol gerisi önemli değil dediler bana. benim ondan emin olmam lazımdı ona ailem biz seni bu şartlar altında nasıl verelim diyorlar, ne yapacağız o zaman bu işi askıya alalım şartlar uygun olduğunda evlilik işine girişelim dedim hemen kabul etti. kendi sorumluluğunu alamaması ve araya soğukluk gireceğini bilmesine rağmen beklemeyi kabul etmesine kızdım ardından bir ay boyunca konuşmadık. ne ailesi ne kendisi aradılar yazdılar. ailesiyle hiç uyuşmayan yapımız olmasını kabullenmiştim, çok zor şartlarda karşı taraftan hiçbir şey almadan evlenmeyi de kabullenmiştim benim ailem hali vakti yerinde bize yardım ederlerdi ama istedim ki karşımdakinin sorumluluk sahibi olduğunu göreyim. kendi sorumluluğundan kaçtığını gördüm. ailesi de zaten beni kendilerine uygun bulmadılar belli ki. her günü haftalar gibi gelen bir ayın sonunda yüzüğü kuyumcuya bıraktım ve ona uzun bir mesajla ondan aslında sadece sorumluluk sahibi olmasını beklediğimi aileme karşı mahcup olduğumu, çok büyük hayal kırıklığına uğradığımı anlatan bir mesaj yazdım. o da senden hiç vazgeçmedim ben de sana azsa az çoksa çok yapabilir miyiz diye yazacaktım. hem aileleri üzmeden hem biz üzülmeden nasıl yapabiliriz diye düşündüm bu işin içinden çıkamadım dedi. bu süre içinde birsürü şey yapabilirdin dedim annemi arayabilirdin babamı arayabilirdin merak etmeyin gözünüz arkada kalmasın kızınız bana emanet diyebilirdin en azından istekli olduğunu belli edebilirdin sana güvenmelerini sağlayabilirdin dedim. sizinkileri aramayı düşündüm ama vazgeçtim sonra bunun ağırlığını taşıyacaktım. en küçük bir eksiklikte bu aklına gelecek filan dedi. çok özür dilerim seni üzmek hiç istemezdim ama yapamadıklarımla seni üzdüm çabuk karar verebilen bir insan değilim. vs vs bu şekilde helalleşip bitirdik. bir yanım üzülüyor dürüst ahlaklı erkek bulmak bu zamanda zor diye bir yanım bir ömür böyle hiç bir şey yapmayıp sadece üzgünüm diyen adamla geçmezdi diyor. doğru mu yapmışım hanımlar ne dersiniz?