Off kızlar inanın benim derdim artık onsuz yaşamak zorunda olmak falan değil.
Bir daha onunla hiçbir şey yapamayacak olmak, görmemek, özlemek falan da değil.
Ben bunları aştım çoktan, bunlar için ağlamayı bırakalı çook uzun zaman oldu.
Benim derdim içimdeki kırgınlık. Çok çok çok kırgınım.
O kadar kırgınım ki hayatım boyunca ilk defa aşka küstüğümü hissettim bu sefer.
İşte buna tahammül edemiyorum.
Ne hakla bana bunu hisettirebilir ya? Kim hangi insana ne hakla bunu yapabilir?
Kocaman süslü sözlerle beni bu aşka inandırıp, beni ondan daha fazla seven yok, hiç olmadı diye düşünürken ben..buna inanmışken...nasıl bir anda aslında hiç de öyle olmadığını söyleyebilir.
Beni aşka ne hakla küstürebilir??
Bunun olmasına nasıl izin verdim...işte bütün bunlara kırgınım, kızgınım.
Kendime de kızgınım, hem de çok.
Sözlerim içimde patladı, yüzüne haykırmak istediğim bir sürü şey var, söyleyemedim, işte bunlara kırgınım, kızgınım. Kabullenemiyorum.
Yoksa bitmiş gitmiş....ardından daha fazla gözyaşı dökecek değilim kimsenin.
Ne onun ne de başka bir erkeğin.
Ben buyum, beni bu halimle kabul edemeyecek kimseye de yer yok hayatımda.
Keyifleri bilir.