Eşimin babası da beni hiç görmediği halde istememişti. Ben öğretmenim. Çok iyi bir okulda görev yaparken sırf eşimin olduğu şehre gitmek için çoook ücra bir köye tayin istedim. 1 2 aya kesin nişan yaparız yeniden il içine tayin isterm diye düşünmüştüm ama sebepsiz yere adam ölümü de dirimi de onların kapısına kimse götüremez diyip durmuştu. Aylarca eksi 37 derecede sabah namazı saatinde yollara düşüp okula gittim geldm. Çok ağladım beddualar ettim. Ama eşim de hiç vazgeçmedi ben de. Sonunda karşısında bu kadar direnen iki insana karşı koyamadı ailemi tanımak istedi ve evlenmemize izin verdi. Bence tanıdıkça da yaptıklarına bin pişman oldu. Ne olursa olsn içimdeki kin geçmez derdim. Ama şimdi hiç birimizde bir kırgınlık kızgınlık kalmadı. Sebepsiz yol tıkayanlar, yolu açınca herkesten önce kendileri yürüyorlar o yolları. Seni istememesi için mantıklı bir sebebi olsa belki uğraşma değmez derdim ama senin hayatınla ilgili sana şans vermeyenlerden gerekirse sen söke söke alacaksın. Yeterki yanında gerçek bir ADAM olsn dik dursn seninle yürüsün.
