Arkadaslar benim bir derdim var, hatta yillardir var ama o zamanlar ergenligime veriyordum ama sorunum yasim büyüdükce kartlasti resmen.
Komik gelecek belki ama benim cok büyük Umutlarla baslayan Iliskilerim hep benden yana hüsranla bitiyor.
Birini cok begeniyorum hoslaniyorum konusuyoruz bulusuyoruz hersey iyi güzel giderken Sevgililik mertebesine ulasinca ben resmen anksiyete ataklari geciriyorum. Begendigim hoslandigim Cocuklar gözüme birden Dünyanin en itici en cirkin Adami gibi geliyor, soguyorum, konusmak istemiyorum yazismak istemiyorum e haliyle ayrilmak zorunda kaliyorum yoksa kafamdaki o sürekli 'ayrilman lazim, asik degilsin, hayatin zindan olacak ayrilmazsan' diyen ses susmuyor.
Ilk 17 yasindayken biriyle tanistigimda oldu. Bu Kis da keza öyle, 2 hafta oldu olmadi ayrilmak zorunda kaldim.
1 Ay önce Tatil de Konser de birini gördüm, Allahim nasil yakisikli ilk defa o an icimden 'ben seninle evlenicem bak gör' dedim. Cocuga baka baka onun da Dikkatini cektim oda beni farketti gece boyu bakistik böyle ertesi Gün beni ekledi Instagramda. Bulustuk görüstük cok güzel 1 hafta gecirdik. Sonra ben Yurt disina evime döndüm ama Cocugun Vizesi var parasi var gelebilir bende istedigim zaman gidebilirim sorun olmadi. Anneme Teyzelerime anlattim onu, deli gibi hevesliyim tabi. 1-1,5 hafta gecti yine korktugum basima geldi. 'Ya acaba asik degil miyim, istiyor muyum onu' diye diye düsünmeye basladim istemsizce.
Susmuyor gitmiyor bu Sorular kafamdan. Cok üzülüyorum ama böyle oluyor diye.
O Kadar iyi bir Insan ki, Karakteri Düzgün, yakisikli evi arabasi var genc sporcu, insan daha ne ister?
Ama yine o ses galip geldi, yemeden icmeden kesildim, titreme basladi (anksiyete krizlerim) sadece aglamak ve uyumak istiyodum. Onunla konusunca yazisinca kisa kesiyodum. Uyanir uyanmaz sikintiya düsüyordum dayanamadim yine ayrildim. Ama aslinda ayrilmakta istemiyorum baya üzüldüm sonra. Ama bu üzüntü vicdan azabi ve hep böyle oluyo üzüntüsü müydü yoksa ayrilik acisi miydi bilemiyorum. Karaktersiz Kiz, maymun istahli Kiz da olmak istemiyorum degilim zaten 23 yasindayim hepi topu 2 iliski yasadim onlar da aldattigi icin ayrildik zaten (yine kisa süren Iliskilerdi)
Lütfen dalga gecmeyin bu benim icin büyük bir dert, bende uzun iliskim olsun evleneyelim istiyorum ama bu sonradan baslayan Korkular, isteksizlik beni mahvediyor.
Daha önce de Okul yüzünden böyle oldum gidemedim Okula, antidepresanlar terapiler derken disardan zar zor bitirdim Banka'ci oldum cok sükür ama Iliski Konusunda hala ayniyim.
Regresyon, Gecmis Yasam Sifasi filan yaptirayim diyorum belki biyer de gecmisten kalan bi Korku Blokaj filan olabilir? Yardimci olursaniz sevinirim, bütün cözüm önerilerine acigim ...
Komik gelecek belki ama benim cok büyük Umutlarla baslayan Iliskilerim hep benden yana hüsranla bitiyor.
Birini cok begeniyorum hoslaniyorum konusuyoruz bulusuyoruz hersey iyi güzel giderken Sevgililik mertebesine ulasinca ben resmen anksiyete ataklari geciriyorum. Begendigim hoslandigim Cocuklar gözüme birden Dünyanin en itici en cirkin Adami gibi geliyor, soguyorum, konusmak istemiyorum yazismak istemiyorum e haliyle ayrilmak zorunda kaliyorum yoksa kafamdaki o sürekli 'ayrilman lazim, asik degilsin, hayatin zindan olacak ayrilmazsan' diyen ses susmuyor.
Ilk 17 yasindayken biriyle tanistigimda oldu. Bu Kis da keza öyle, 2 hafta oldu olmadi ayrilmak zorunda kaldim.
1 Ay önce Tatil de Konser de birini gördüm, Allahim nasil yakisikli ilk defa o an icimden 'ben seninle evlenicem bak gör' dedim. Cocuga baka baka onun da Dikkatini cektim oda beni farketti gece boyu bakistik böyle ertesi Gün beni ekledi Instagramda. Bulustuk görüstük cok güzel 1 hafta gecirdik. Sonra ben Yurt disina evime döndüm ama Cocugun Vizesi var parasi var gelebilir bende istedigim zaman gidebilirim sorun olmadi. Anneme Teyzelerime anlattim onu, deli gibi hevesliyim tabi. 1-1,5 hafta gecti yine korktugum basima geldi. 'Ya acaba asik degil miyim, istiyor muyum onu' diye diye düsünmeye basladim istemsizce.
Susmuyor gitmiyor bu Sorular kafamdan. Cok üzülüyorum ama böyle oluyor diye.
O Kadar iyi bir Insan ki, Karakteri Düzgün, yakisikli evi arabasi var genc sporcu, insan daha ne ister?
Ama yine o ses galip geldi, yemeden icmeden kesildim, titreme basladi (anksiyete krizlerim) sadece aglamak ve uyumak istiyodum. Onunla konusunca yazisinca kisa kesiyodum. Uyanir uyanmaz sikintiya düsüyordum dayanamadim yine ayrildim. Ama aslinda ayrilmakta istemiyorum baya üzüldüm sonra. Ama bu üzüntü vicdan azabi ve hep böyle oluyo üzüntüsü müydü yoksa ayrilik acisi miydi bilemiyorum. Karaktersiz Kiz, maymun istahli Kiz da olmak istemiyorum degilim zaten 23 yasindayim hepi topu 2 iliski yasadim onlar da aldattigi icin ayrildik zaten (yine kisa süren Iliskilerdi)
Lütfen dalga gecmeyin bu benim icin büyük bir dert, bende uzun iliskim olsun evleneyelim istiyorum ama bu sonradan baslayan Korkular, isteksizlik beni mahvediyor.
Daha önce de Okul yüzünden böyle oldum gidemedim Okula, antidepresanlar terapiler derken disardan zar zor bitirdim Banka'ci oldum cok sükür ama Iliski Konusunda hala ayniyim.
Regresyon, Gecmis Yasam Sifasi filan yaptirayim diyorum belki biyer de gecmisten kalan bi Korku Blokaj filan olabilir? Yardimci olursaniz sevinirim, bütün cözüm önerilerine acigim ...
ayrica sipsevdisin oda benim olsun buda benim olsun diyen kisilerdensin dur yasin daha ilerlesin ozaman daha olgun düşünüp işte bu diyebilicegin biri olur belki ...
