hayatımdaki herkes birer birer gidiyor..bir anda değil..yavaşça..bir kısmında benim hatam var mı diye düşünüyorum..bilmeden birşeyler mi yapıyor bu kız:::::::::::
((((((((((((( eylülde yok..onu özlüyorum..ama bencilce düşünmemeliyim..eşiyle ailesiyle mutluysa bununla mutlu olmalıyım
bazen bencillik yaptığımı düşünüyorum sana bile günlük
içim sıkılmasa seni bile unutacağımı düşünüyorsun..haklısın mutlu olduğumu hatırladığım günler çok uzak bana..hani uzun zaman önce mutlu olduğum günler vardı ozamanlar içim içime sığmazdı..içimden gelerek gülerdim..insanların dertlerini dinlerdim ama sevincimi anlatmaktan korkardım nazar değerim diye kendime bile
sadece yaşardım..ozaman seni unuturdum değilmi günlük
ama genede öyle düşünme..hayatımda değeri olan herşey hep kalbimde..böyle çok ama çok derinlerde...bazen okadar yoğun bir kalbim olduğunu düşünüyorum ki
yoruluyorum...genede bencilce ama eylülü yazdıklarını yorumlarını bakış açısını özlüyorum ..bir çıkış vermesi önemli değil ki önemli olan o zor bayırdan çıkarken terlerken bana terlememin normal olduğunu hatırlatması yada terlememen için benle konuşmasıydı
ozana gelince..hiç sesi yok..artık onun hakkında bişeyde duymuyorum..sanki hiç var olmamış gibi
sanırım bu şekilde aylar yılları kovalayacak..ve ben penceremde kalbimi düşüneceğim
neden sanki hep kendimden çok başkalarını düşünüyorum ki
yaşamak istemiyorum günlük..hayatın güzel olduğunu biliyorum bunu iliklerine kadar hissetmiş biri yazıyor sana..ama artık istemiyorum..Allah bana kızmasın
bana bişey olsa annem ve babam çok üzülür diyorum..şu dk nefes alma sebebim bu..ama yaşamıyorum..ölüyüm sanki..etrafımdaki herks bunu çok iyi anlıyor..ama her birine başka bişey diyorum..hocama ailemle problermlerım oldugunu,asistan abime kadrom ve maaşımın olmamasının zorluklarını,sekreter ablaya bu şehirde hiç akrabam olmadığını,her gün gördüğüm kadına
b-12 vit eksikliğimi..söylüyorum...oysa gerçek denen şey her gün saqbah kalktığımda ve gece yatağa girdiğimde yüreğimde aşikar..
bana bakışını özlüyorum..yada biriyle konuşurken onu izlemeyi..ama onun bu sessizliği..birini buldu ve hayatını birleştirmeyi düşünüyor bana söyledikleri yalandı diye getiriyor aklıma..herkesten uzaktayken ben,,herkes hiç bişey olmamış gibi hayatını yaşadığında daha mutlu..ben geldiğimde aralarına ozan ben mevzuğu geliyor..benim giden belkide namusum..ve sorunlar..insanların hayatlarında bir can sıkıntısı oluyorum...kimse içimi bilemez..artık kimseden yardım beklemiyorum..bana iki kişi yardım edebilir..biri o..asla dönmeyecek ve kimse ona bazı şeyleri göstermeyecek kılını kıpırdatmayacak oda ona gösterilenlere inanacak çünkü bunlara inanmak bir erkek için en kolayı..ve o şuan kimleyse bilmiyorum onunla olmak benimle olmaktan daha kolay olacak
diğer kişide kendimim..ama ben kendimden vazgeçtim..bu değişik bir şey ama..öyle işte