Özgürce hata yapmasına, yanlış yapmasına, çuvallamasına, yeterince rahat bir şekilde bir şeyleri hata yaparak zaman içinde öğrenmesine izin verilmemiş yaparsa da sert karşılanmış bir insan bunları yapmak istiyor sanırım yaşı ilerlese bile. Yanlış olacağının farkında olsa bile bilerek özgürce hata yapmak, çuvallamak istiyor. O eksikliği tamamlama ihtiyacı duyuyor gibi, maddi dünya için gerekli bir manevi öğreti, bir yandan da o anlarda olması gereken anlayışı, koşulsuz sevgiyi, o halde de kabullenilmeyi arıyor galiba. Ama başkasından pek kolay değil bunu görmek, zaten görsek bile kendimiz bunu yapmadıkça karşımızdakine de inanmayabiliriz. Verilmeyen şeyi kendi başına öğrenmeye çabalamak çok zor iş. Ve bana zamanında, çocuklukta yaşaması gereken bir çok şeyin büyüyünce telafisi hiç olmaz gibi geliyor, yani bir şekilde kontrolü sağlasan bile eksik kalacakmışsın gibi, belki daha az hatırlarız, daha az hissederiz ama kalır gibi, koşulsuz sevgi büyükler arasında olmuyordur(genel olarak insanlık açısından düşünürsek olabilir ama yakın ikili ilişkilerde olmaz bence), durumu çözersek doğaya, çocuklara biz verebiliriz bunu anca. Umarım yanılırım, zannettiğimden fazlası olur en azından. Bir de şu var, zaten hata yapmak değerli(bunu zamanla anlıyorum) ve mükemmel olmaya çabalamak yanlış bir şey ama çocukluktaki gibi her konuda özgür olmanın, normal karşılanmanın imkanı da yok işte...