Popüler Konu Sevgili günlük...

Aynı anda hem çocuksu bir iyimserlik ve pozitiflikte kalmak hem de yetişkin dünyasında ayakta kalıp kendini korumaya çalışmak ne zor. Benim için bu dengeyi kurmaya çalışmak hep çok zor oldu. Çok çok başka iki uç...

Korkularım, kaygılarım… ben hep size yeniğim. Sizi nasıl yeneceğim apacık ortada ama o beklenen günler gelmedikçe beraber yaşlanacağız sizinle. Geçen her gün umutlarımı biraz daha söküp alıyor benden. Yenilmedim yenilmeyeceğim desem de bir yanım hep kırık. Her şeye alışıyorum, isyan etmiyorum. Biliyorum ki yine geçecek ve ben yine güleceğim. O bekledğim istediğim hayat ise her geçen gün biraz daha uzak bana, her geçen gün biraz daha imkansız… bilmem ki nasıl bitecek bu ömür, bilmem ki daha neler göreceğim. Dilerim içimde uhde kalmış hrr şeyi en güzel şekilde yaşarım artık ve dilerim bugün üzüldüğüm hiçbir şeyin izi dahi kalmaz bende. Sağlığım, umudum, içimdeki o cocuksu heyecan yeniden benimle olsun ve hiç bitmesin

Bünyem düzenli yaşama karşı resmen.

Seninle arama sağlıklı sınırlar koyabilirim anne umarım. Sana bağlı zincirlerimi kırmaya ve özgürleşmeye niyet ettim ve inşallah bu olabildiğince sıkıntısız olur..

Bana vaktiyle tuhaf gelen, neden olmaz, nasıl olmaz dediğim şeyleri yaşıyorum. Şimdiki aklım olsa asla bir kere bile ağzıma almaz sorgulamazdım. Konusunu lafını etmezdim hiç. Şimdi anlıyorum o insanların neler hissettğini. Hem de en derinden… keşke keşke ağzımdan bazı sözler cıkmasaydı, belki bugün bunları yaşamıyor olurdum. Kınamak da değildi benimki sadece nasıl olur bu diyip durdum ve nasıl olurmuş gördüm, yaşadım, bildim. Birilerinin başına gelen benim de başıma gelirmiş meğer. İnsan böyle yaşarmış dilinden dökülenleri. Üzgünüm. Sen bağışla beni Allahım. Bilemedim ben bunun bu kadar zor oldugunu ve benim de başıma geleceğini. Gönlümdeki dileğim olmazsa ömür boyu geçmişteki o sözlerimi sebep bileceğim sen bağışla beni ve dualarımı kabul et Allahım

Neden bu kadar güçsüzüm ve korkuyorum? Ne kadar cok isterdim her acı karşısında dimdik durabilmeyi. Ama olmuyor anında karalar bağlıyor yıkılıyorum. Yine umutsuz bir gün, yine mutsuz bir gün. Hiç şükürsüz olmadım ne yaşadıysam hep şükrettim. Ömür boyu da her başıma gelende cok şükür diyeceğim. Ama cok korkuyorum birgün bu hastalıklarımla yaşamım kötüye gidecek diye. Geri dönüşü olmayan hastalıklarla mücadele edeceğim diye aklım cıkıyor. Her geçen gün yeni yeni rahatsızlıklarımı öğrendikçe gücüm tükeniyor. Güç ver bana Allahım. Senden gelene sabır sonsuz. Güç ver kuvvet ver sabır ver. Ne kadar imkansız yaşayamam dediğim güzellik varsa bana yaşat

Güçlü olma zorunluluğu.. Beni çok yoruyor...

Hayattan yaşlandın kabullen mesajı alıyorum. Çok uzun süre bunalımda, depresyonda geçirirsen hayatı bir vakit geldiğinde daha da çok sıkıntı yaşarsın, hepsi bedensel sıkıntılar olarak düşüyor önüne. Oldukça olumsuz, huzursuz, öfkeli, bastırıldığın bir ortamda büyürsen bir de hassas biriysen depresyon da kaçınılmaz olabiliyor. Kendime iyi bakabilmem lazım.

Hiçbir şeyin değiştiği, iyiye gittiği yok. Kabullendim bunu artık ama bundan geriye gitmesini hiç istemiyorum. Ben de içten güler miyim acaba bir gün tüm bu yaşadıklarımı bir kenara koyup? Belirsizlikler içinde kaybolup savrulup gidiyorum. Üzülmemeyi, yıpranmamayı öğrenmeyi diliyorum tüm kalbimle…

Ani, çok hızlı gelişen şeyler o kadar bana göre değil ki, özellikle hiç bilgim yoksa. Donup kalıyorum, şoka giriyorum. Hazırlayabilmeliyim daima kendimi.

Benimle ilgili bir soruna benden çok üzülüp bir de bunu beni bunaltacak şekilde gösteren insanlara sinir oluyorum. Annem benimle ilgili sıkıntısını üzüntüsünü/üzülme ihtimalini çoğunlukla öfkeyle gösterdi, gösteriyor, "başımıza dert çıkarmak" diye algılıyor çünkü genelde, elimde olmayan şeyler dahil. Çok kötü olursam değişiyor bir.

Tarihe not olsun günlük. Şu an çok bunalimdayim. Kardeşimin yarattığı sorunlar. Hayatımdaki ölümler in yarattığı boşluklar. Aile dediğim insanların bencilliği nankörlügü. Kayinailemin nankörlügü. Kimsesiz hissetmem. Dost kazıkları. Pandeminin yarattığı bunalim. Bunlar da geçer degil mi? İlerde ahh bak bunlar da geçmiş demek için yazıyorum boşuna üzülüyoruz neler neler geçiyor daa işte gel de gönüle anlat

Herkesi affedebilsem de özgürleşsem.. Başarabilsem şunu...

Değişimimin fragmanlarını izliyorum arada kendimde ama tamamen o olup devam edemiyorum, bakış açımın genişlediğini fark ediyorum genelde uzanırken, dinlenir haldeyken, belli ki değişime doğru yol alıyorum. Tamamen bu geçiş olduğunda geçmişte yaşadığım gibi sancılı mı olacak acaba yoksa daha mı sakin geçeceğim? Değişmek istememe halim çoktu eskiden şimdi daha bir istekliyim, huzur için ne gerekiyorsa o olsun istiyorum çünkü ama yine de sıkıntı hissedebilirim...

Almadan vermemi istiyorsun benden hayat..
Anlaşılmamışken anlamamı bekliyorsun.
Zor iş.

İyice tahammülsüzleştim. Halbuki daha sabırlı daha dingin daha umutlu olmalıyım. Hoş her günüm birbirinin aynı geçerken umut etmek benim için büyük mesele. Ama bir yol olmalı. Bunca mutsuzluğumun umutsuzluğumun bir çıkışı olmalı. Yaşamda hiçbir amacım kalmamış gibi sanki. Çalışıp para kazanıp temel ihtiyaçlarımı gidermekten başka kendim için yaptığım hiçbir şey yok. İçimden gelmiyor artık çabalamak. Aile desen problemden sorundan başka bir şey değil son yıllarda. Ne yapmalıyım nasıl düzeltmeliyim hayatımı hiçbir fikrim yok. Umarım hayatıma en kısa zamanda beklediğim o sihirli el dokunur. Yok olup kaybolup gideceğim yoksa bunca üzüntünün arasında

Yine bir şehir değiştirme faslı.
Bu haftanın çabucak geçmesini istiyorum
Kolaylıkla toparlanıp, taşınmak,
evime yerleşip, balkonumda ayaklarımı uzatıp dinlenmek istiyorum.

Şifalanmama, kendimi şifalandırmama yardım et Allah'ım... Koparayım şu zincirlerimi. Zihnen netleşeyim ve kararlılık göstereyim artık hayatım için. Konfor alanımdan çıkacak cesaret ve çıkışımı sürdürmek için sağlamlık ver bana. Şu döngü bitsin, ben özgürleşeyim.

Sevgili günlük içimi dökeyim en iyis.
bi başladi mi devamini neden getiremiyorsun migi...
bi süre yapıp vazgeçiyorsun unutup başka tarafa. bende ona odaklan...
odaklanamiyorum hayat...

Ben hiç böyle hayal etmemiştim ki… Bu değildi benim gönlümden geçen, hayalini kurduğum hayat. Elbette demek ki hayırlsı buymuş diyorum ama insan kalbine söz geçiremiyormuş. Kırılıp dökülmekten, paramparça olmaktan geri kalamıyormuş. Ne hayal ettiysem şimdi başka insanlar kolayca elde edip yaşıyor. Keşke benim için de bu kadar zor olmasaydın be hayat. Ve işte içime kazıdığım o cümle: PEK ÇOK ŞEYİN BAMBAŞKA OLMASINI İSTERDİM…