arada buraya bir şeyler karalayayım bende.
zaten uzun zamandır öfkemi, kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı kendimden başka kimseye gösterebildiğim yok.
uzun zamandır bir girdabın içindeyim.
uzun zamandır ben, ben değilim.
hangisine daha çok yanayım? yüzümdeki gülüşlerin bitmesine mi?
içimde hiçbir şeye karşı sevgi, merak, çaba kalmamasına mı?
bu ben değilim. ben böyle değildim..
ne çok severdim yaşamayı. şimdi istediğim tek şey haftalarca evden, yataktan çıkmadan yatmak. sorumluluklar, ağlamalar, söylenmeler, tartışmalar olmadan sadece kendimle kalmak. içim dışıma çıkana kadar ağlamak.
ben çıtkırıldım, naif, merhametli ben..
bazen kendime sarılıp ne oldu kuzum sana diye sarmalayasım geliyor kendimi.
ben güçlü durmak zorundayım.. yaralarımı kimseye gösteremiyorum. en yakınıma bile.
ama ben bittim tükendim.. yavaş yavaş yok oluyorum sanki.
çok yoruldum.. hiç böyle hayal etmemiştim. ben çok yoruldum..
geçecek mi ? geçer mi ? peki bütün bunlar bittiğinde ben yine aynı ben olabilecek miyim ?