Rabbim.. Kendimi bildim bileli sana dua ediyorum. İlköğretimde duaları öğrendiğimde art arda ne çok dua ederdim, güzel rüyalar görürdüm, anımsadığım kadarıyla pek can sıkıcı şeyler için değildi, isterdim ederdim, saftiriktim zaten. Lisede ise canımı daha çok yakmaya başladı hayat, yine çok dualar ettim, yardım diledim. Hep geliştim şükür, büyüdükçe gitgide rahatladım çünkü daha bir alıştım, ne kadar yavaş olsa da. Şimdi hayatımı değiştirebilecek gücü diliyorum senden... Lütfen. Sadece o sürece kadar böyle kalmayayım olur mu, sonrasında da devam etsin, hatta artsın. Daha çok dirayet, cesaret, bilgi merakı, daha çok disiplin, azim, daha çok olumlu-gerçekçi olmak, kaygılarımın azalması, doğru kararlar, daha az isyan daha çok kabul, iletişimi geliştirmem, iyiden sapmamak ama kandırılmamak, "denge"... Büyümek, olgunlaşmak, gelişmek. Büyümeyi seviyorum. Ne bilim işte.. Biliyorsun kalbimi, dualarımı. Sanırım benim meselem kendimle ama gerçekten çok zordu bu süreç, neden böyle oldu biliyorsun, hep farkında oldum olması gerekenin ama çıkışı bulmak zordu, labirent gibiydi yol, doğru bildiklerimin dönüşmesi acı vericiydi.. Çok çabaladım, kendime kızdım. Kızmamam lazım pek, bir ben varım, tekim. Artık vakti geldi dimi, az kaldı, öyle hissediyorum, öyle olsun. Lütfen... Bir işim olsun, seveyim, gelişeyim. Tabi sağlık en birinci duam ama hayatımı daha sağlıklı devam ettirebilmem için bu gerekiyor. Sonrası da istediklerimi yapabilmek. Güzel insanlarla karşılaşmak, güzel şeyler yapmak, sanat yapmak... Aileme, çevreme, ülkeme sağlık, maddi-manevi huzur... Vs. vs. Şu maddi dünyayla bir senkronize olayım artık...