- Konu Sahibi zezeTHEONE
-
- #41
Annenizin piskolojik rahatsızlığı olduğunu zaten biliyorsunuzdur.
Yardim almaz. Kesin etraf hastadir.
Kardeşinize karşı nasil? Annenenize yaranma cabasi varmi?
Piskolog değilim ama danışman olarak çalışırken bunu tespit etdim: genelde kizina piskolojik baski uygulayan anne kendi annesinden sevgi ve saygi görmeyen bir tip oluyor
size kızıyorum, okurken başladı ve hala kızgınım.
çok ama çok zor bir çocukluk geçirmişsiniz bu kesin
aileniz çok garip bu da kesin
yanlış olan şey sabır için dua istemeniz
yok öyle bir şey
ben dua ederim ama sizin de fiili duaya başlamanız lazım
psikolojik destek almaya başlayın ki hiç almadıysanız şu durumunuz çok normal
doktor menopoza girdin dediğinde hemen kabullenip pes mi ettiniz yoksa engellemeke için tedavi aldınız mı
son işiniz zor ve stresliydi ok sonrasında iş arama vs yapmadınız mı
siz kendinizi düşünmezseniz kimse sizi düşünmüyor inanın.
Zeze aklıma ne geldi, erken menapoza giriyorum demişsin, bi şekilde yumurtalarını dondurma şansın olmaz mı, ilerde uygun biri olduğu zaman tüp bebek ile hamile kalabilirsin belki. Bunu bir kadın Doğum doktoru ile görüşsene
Yardımı öneremeyiz...çünkü dediğiniz gibi ona göre ben ve beni savunanlar hatalı...
Kardeşime karşı bu kadar hırsı yok. ben sessizim kardeşim benden daha daha sessiz... annem bişey dese bile haklısın diyip odasına gider, çalıştığı için pek yan yana gelmiyorlar.
Anneannemin onu en azından onun istediği kadar sevdiğini hiç sanmıyorum. o intihar etmeler evlenmeden öncede olmuş bi kaç kez. anneannem ağzından kaçırdı. sanırım ananemle dedemin dikkatini çekmek için yapıyordu. anneannem bigün gelen misafire diyoki benim 3 tane erkek evladım var.... yani annem 4. ve kız, onu evlattan saymıyor. Annem hep bunu anar ve üzülür. Benim gözümde annem hep annesine yaranmaya çalışıp durdu...Aneannemde oğullarına yaranmaya çalıştı, onlar bizden daha zengindi, birininde evinde oturuyodu...Yani bizde arada güme gittik...
Diğer arkadaşlar gibi tespitleriniz çok ama çok isabetli..
Peki niye evlenmedin hiç en azından uzakta olurdun ve bu kadar eziyet cekmezdin. Şimdi menopoza da girmişsin cocugunda olucak niye bekledin bu kadar kendi ayaklarının üstünde duruyorsun evlenip kurtulsaydın. Yada ayrı bir eve cıksaydın keskeilk kez böyle birşey yazıyorum... okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim.
37 yaşındayım bu yaşıma kadar sadece iki başarısız flörtüm oldu kendimi bildim bileli hep çalışmaya birşeyler yapmaya uğraştım, son çalıştığım işten ise stres yüzünden menapoza girince ayrıldım mecbur annemin evine döndüm.
annemle ilgili ilk travmam 10 yaşındayken kardeşimle yemek yemedik diye intihar etmek istedi ve bunu bir showa dönüştürmesiydi. anneannem ve dedem olaya şahit oldular ve kardeşimle beni bir odaya kilitleyip kızımıza birşey olursa senden biliriz dediler... o günden sonra hep bi güvensizlik ve korku yaşadım... yaz aylarında sürekli anneanneme gittiğimiz için ve saolsun hep annem tarafından itilip kakıldığımız için dedem ve anneannem ve hatta dayım bile rahat rahat bize istediği gibi davranırdı babamı sormayın o hep görevdeydi zaten, ona bişey anlatırsan seni döverizler hep havada uçuştu... ahh birde şımarık yakın akraba çocuğu olayı var ki sanırım hepimiz yaşamışızdır bunu... ama benimki birazcık farklıydı o ne suç yaparsa yapsın fatura herzaman bana kalırdı. çünkü böyle yapmak akraba ilişkilerini kurtarmanın en kolayıydı.
evde bunlar olurken sokakta erkek çocuklarından dayak yerdim hele birgün bir yedimki dayağı ellerinin izi çıktı yüzümde kollarımda her yerimde morluklar... annem zaten biliyordu da karışmıyordu... o gün bana dedi ki git o çocukların evlerine annelerine de ki bak oğulların bana ne yaptı...gittim elbet gittim de kadın kapıyı yüzüme kapadı, başka ne olacaktı ki zaten... o kadar çok üzüntülü anım varki, birgün de annemden dayak yedim, toz aldım beş şişi ters serdim diye aşağıdaki komşu beni kurtarmaya gelene kadar dayak yedim... bu şekilde 6 yıl sessiz sedasız yaşadım... sonrası malum... sözel olarak kendimi savunmaya başladım ama anca boş laf bendeki... zaten iki bişey desem yine cama çıkıp intihar edicem diyordu... benimse yaşım 16. ergenlik... ama hangimiz gerçek anlamda ergendik bilmiyorum.
şimdi diyebilirsinizki ne olacak herkes küçükken yaşayabilir bunları... annemde aynı fikirde...ama sıkıntı şurdaydı akraba çocuklarına veya arkadaşlarıma hiç bunlar olmuyordu onlarada olsaydı bu kadar üzülmezdim.. hani çok zengin bir semtteki tek fakir çocuk olmak gibi buruk birşeydi...sokaktaki değilde evde yapılan duygusal taciz beni gerçekten çok yıprattı. anne-çocuk bağı hiç olmadı... ben hep onun ilişkileri bozulmasın diye suistimal edilen kişi oldum...ve malesef onun bende açtığı yaraları belki kendi beceriksizliğimden birtürlü kapatamadım...
geçen yıl işten mecburen ayrılınca, anneme dönmek zorunda kaldım. çalışırken nasılda sevmeye başlamıştı beni, benimle hava bile atıyordu herkese...şimdiyse evden ya evlenip ya işe girip gitmem gerektiğini, yaşlanan annesi için odaya ihtiyacı olduğunu ima edip duruyor...geçen günlerde babacım hastalandı, hastaneye kaldırdık...adamcağız nasıl inliyor hastanede herkes başında... bir elini ben bir elini annem tuttu...annem hüngür hüngür ağlıyor ama nasıl ağlama ağlarken ne diyordu dersiniz??? benim anacım geçen yıl ameliyat olduğunda böyle inleyemedi bile....bi tuhaf oldum, hemşirelerden utandım...babam zoraki gözlerini açıp anneme baktı....yahu anne dedim anneannem ağrılı bir ameliyat geçirmediki......anneannem kendisi bile hiç canım acımadı dedi defalarca zaten... ben 2 ağır operasyon geçirdim, şimdi birde menapoza girdim ama o annesine ağlıyor...
babam sen takılma dese de ben artık kendim için sürekli ağlıyorum...
anne diyorum yemeğe yardım edeyim mi? yok bugün ben yaparım diyor... 1 saat sonra mutfağa girince ooo hoşgeldin hanımefendi biz kardeşinle bitirdik herşeyi diyor...anne temizlik yapayım bugün diyorum, yok yarın yapılsın diyor...tamam diyorum...sonra bi bakıyorum elinde süpürge makinesi, aman siz rahatsız olmayın diyor...ve herseferinde kavga çıkartıyor...ağzımı açamamki...intihar showlarına gücüm yok...
sadece sabır duası istiyorum... zaten kendime ait hiçbirşeyim yok... o kadar üzülüyorum ki... zaten menapozun verdiği üzüntü var... eski erkek arkadaşım evlenmiş... benim çocuğum bile olmayacak, iş arıyorum... o iki kuruş paramla azcık bi eşya almıştım onlar aklıma geliyor siz bile yar olmadınız diyorum..birsürü şeye hisleniyorum...mantık evliliği yapmak niyetindeyim artık...
sabır duası istiyorum...malum annemin son yapacağı şey...
Peki niye evlenmedin hiç en azından uzakta olurdun ve bu kadar eziyet cekmezdin. Şimdi menopoza da girmişsin cocugunda olucak niye bekledin bu kadar kendi ayaklarının üstünde duruyorsun evlenip kurtulsaydın. Yada ayrı bir eve cıksaydın keske
şimdi diyebilirsinizki ne olacak herkes küçükken yaşayabilir bunları.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?