Bir anne nasıl kıyar yavrusuna anlayamıyorum kocam çocuğuma bağırsa içim yanıyor çokk sinirlense hemen önüne geçiyorum uygun bir yol buluyorum. Allah yardım etsin şiddet görenlere...Huyları benim anneminkilerle aynı. Bir fark kendi dövmezdi babama dövdürtürdü. Hala da aynı. Bi dediği bi dediğini tutmaz, herşeyi üstüme atar.. Ben hiç affedemedim. Allah bizlerin yardımcısı olsun.
Buranın bi Uğuru var bence . Ya da çokça insan dua ediyor da ondan heralde , biri konu açtıktan sonra bazen güzel şeyler oluyor. İnşallah sizin içinde herşey iyi olur bundan sonra .Arkadaşlar,
Ben hepinize çok ama çok teşekkür ediyorum. Geçen yıl iş aramış bulamamıştım, eşe dosta da diyememiştim, bugün bi arkadaşıma anlattım durumu onun referansıyla iş için biyerle görüşücem ama farklı bir şehirde, gerçi farklı şehire sıcak bakmaz annem-babam ama kısmet.., birde kuzen vasıtasıyla biri istedi benimle görüşmeyi onunla da tanışıcam...bakarsın iyi olur... İnşallah hayırlısıyla bu süreci kalp kırmadan, kendimde daha fazla kırılmadan tamamlıycam...
Dün yazarken buraya tereddütteydim... Hani hep susmak konuşmamak gerektiği tembihlendi ya ailemiz tarafından... ama iyiki yazmışım ve içimi dökmüşüm.... bir dönüm noktasıydı sanırım, tekrar bişeyler yapmaya ve bu döngüden sıyrılmaya çalışıcam...Size ve desteğinize minnettar olucam herzaman. Gerçekten yakın çevreye detaylı anlatabileceğim şeyler değildi bunlar.
Offf canım ne desem boş, üzüldüm. Ama geçmişine takılıp kalmamalısın. Başka bir iş bul kendine. Bu anneyle yaşanmaz. O ailede psikolojisi tek düzgün insan sensin galiba. Herkes bir tuhaf! Uzaklaş ordan. Kendine yepyeni bir hayat kur.ilk kez böyle birşey yazıyorum... okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim.
37 yaşındayım bu yaşıma kadar sadece iki başarısız flörtüm oldu kendimi bildim bileli hep çalışmaya birşeyler yapmaya uğraştım, son çalıştığım işten ise stres yüzünden menapoza girince ayrıldım mecbur annemin evine döndüm.
annemle ilgili ilk travmam 10 yaşındayken kardeşimle yemek yemedik diye intihar etmek istedi ve bunu bir showa dönüştürmesiydi. anneannem ve dedem olaya şahit oldular ve kardeşimle beni bir odaya kilitleyip kızımıza birşey olursa senden biliriz dediler... o günden sonra hep bi güvensizlik ve korku yaşadım... yaz aylarında sürekli anneanneme gittiğimiz için ve saolsun hep annem tarafından itilip kakıldığımız için dedem ve anneannem ve hatta dayım bile rahat rahat bize istediği gibi davranırdı babamı sormayın o hep görevdeydi zaten, ona bişey anlatırsan seni döverizler hep havada uçuştu... ahh birde şımarık yakın akraba çocuğu olayı var ki sanırım hepimiz yaşamışızdır bunu... ama benimki birazcık farklıydı o ne suç yaparsa yapsın fatura herzaman bana kalırdı. çünkü böyle yapmak akraba ilişkilerini kurtarmanın en kolayıydı.
evde bunlar olurken sokakta erkek çocuklarından dayak yerdim hele birgün bir yedimki dayağı ellerinin izi çıktı yüzümde kollarımda her yerimde morluklar... annem zaten biliyordu da karışmıyordu... o gün bana dedi ki git o çocukların evlerine annelerine de ki bak oğulların bana ne yaptı...gittim elbet gittim de kadın kapıyı yüzüme kapadı, başka ne olacaktı ki zaten... o kadar çok üzüntülü anım varki, birgün de annemden dayak yedim, toz aldım beş şişi ters serdim diye aşağıdaki komşu beni kurtarmaya gelene kadar dayak yedim... bu şekilde 6 yıl sessiz sedasız yaşadım... sonrası malum... sözel olarak kendimi savunmaya başladım ama anca boş laf bendeki... zaten iki bişey desem yine cama çıkıp intihar edicem diyordu... benimse yaşım 16. ergenlik... ama hangimiz gerçek anlamda ergendik bilmiyorum.
şimdi diyebilirsinizki ne olacak herkes küçükken yaşayabilir bunları... annemde aynı fikirde...ama sıkıntı şurdaydı akraba çocuklarına veya arkadaşlarıma hiç bunlar olmuyordu onlarada olsaydı bu kadar üzülmezdim.. hani çok zengin bir semtteki tek fakir çocuk olmak gibi buruk birşeydi...sokaktaki değilde evde yapılan duygusal taciz beni gerçekten çok yıprattı. anne-çocuk bağı hiç olmadı... ben hep onun ilişkileri bozulmasın diye suistimal edilen kişi oldum...ve malesef onun bende açtığı yaraları belki kendi beceriksizliğimden birtürlü kapatamadım...
geçen yıl işten mecburen ayrılınca, anneme dönmek zorunda kaldım. çalışırken nasılda sevmeye başlamıştı beni, benimle hava bile atıyordu herkese...şimdiyse evden ya evlenip ya işe girip gitmem gerektiğini, yaşlanan annesi için odaya ihtiyacı olduğunu ima edip duruyor...geçen günlerde babacım hastalandı, hastaneye kaldırdık...adamcağız nasıl inliyor hastanede herkes başında... bir elini ben bir elini annem tuttu...annem hüngür hüngür ağlıyor ama nasıl ağlama ağlarken ne diyordu dersiniz??? benim anacım geçen yıl ameliyat olduğunda böyle inleyemedi bile....bi tuhaf oldum, hemşirelerden utandım...babam zoraki gözlerini açıp anneme baktı....yahu anne dedim anneannem ağrılı bir ameliyat geçirmediki......anneannem kendisi bile hiç canım acımadı dedi defalarca zaten... ben 2 ağır operasyon geçirdim, şimdi birde menapoza girdim ama o annesine ağlıyor...
babam sen takılma dese de ben artık kendim için sürekli ağlıyorum...
anne diyorum yemeğe yardım edeyim mi? yok bugün ben yaparım diyor... 1 saat sonra mutfağa girince ooo hoşgeldin hanımefendi biz kardeşinle bitirdik herşeyi diyor...anne temizlik yapayım bugün diyorum, yok yarın yapılsın diyor...tamam diyorum...sonra bi bakıyorum elinde süpürge makinesi, aman siz rahatsız olmayın diyor...ve herseferinde kavga çıkartıyor...ağzımı açamamki...intihar showlarına gücüm yok...
sadece sabır duası istiyorum... zaten kendime ait hiçbirşeyim yok... o kadar üzülüyorum ki... zaten menapozun verdiği üzüntü var... eski erkek arkadaşım evlenmiş... benim çocuğum bile olmayacak, iş arıyorum... o iki kuruş paramla azcık bi eşya almıştım onlar aklıma geliyor siz bile yar olmadınız diyorum..birsürü şeye hisleniyorum...mantık evliliği yapmak niyetindeyim artık...
sabır duası istiyorum...malum annemin son yapacağı şey...
Zeze aklıma ne geldi, erken menapoza giriyorum demişsin, bi şekilde yumurtalarını dondurma şansın olmaz mı, ilerde uygun biri olduğu zaman tüp bebek ile hamile kalabilirsin belki. Bunu bir kadın Doğum doktoru ile görüşseneArkadaşlar,
Ben hepinize çok ama çok teşekkür ediyorum. Geçen yıl iş aramış bulamamıştım, eşe dosta da diyememiştim, bugün bi arkadaşıma anlattım durumu onun referansıyla iş için biyerle görüşücem ama farklı bir şehirde, gerçi farklı şehire sıcak bakmaz annem-babam ama kısmet.., birde kuzen vasıtasıyla biri istedi benimle görüşmeyi onunla da tanışıcam...bakarsın iyi olur... İnşallah hayırlısıyla bu süreci kalp kırmadan, kendimde daha fazla kırılmadan tamamlıycam...
Dün yazarken buraya tereddütteydim... Hani hep susmak konuşmamak gerektiği tembihlendi ya ailemiz tarafından... ama iyiki yazmışım ve içimi dökmüşüm.... bir dönüm noktasıydı sanırım, tekrar bişeyler yapmaya ve bu döngüden sıyrılmaya çalışıcam...Size ve desteğinize minnettar olucam herzaman. Gerçekten yakın çevreye detaylı anlatabileceğim şeyler değildi bunlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?