- 13 Ocak 2010
- 204
- 50
- 298
- Konu Sahibi zezeTHEONE
- #1
ilk kez böyle birşey yazıyorum... okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim.
37 yaşındayım bu yaşıma kadar sadece iki başarısız flörtüm oldu kendimi bildim bileli hep çalışmaya birşeyler yapmaya uğraştım, son çalıştığım işten ise stres yüzünden menapoza girince ayrıldım mecbur annemin evine döndüm.
annemle ilgili ilk travmam 10 yaşındayken kardeşimle yemek yemedik diye intihar etmek istedi ve bunu bir showa dönüştürmesiydi. anneannem ve dedem olaya şahit oldular ve kardeşimle beni bir odaya kilitleyip kızımıza birşey olursa senden biliriz dediler... o günden sonra hep bi güvensizlik ve korku yaşadım... yaz aylarında sürekli anneanneme gittiğimiz için ve saolsun hep annem tarafından itilip kakıldığımız için dedem ve anneannem ve hatta dayım bile rahat rahat bize istediği gibi davranırdı babamı sormayın o hep görevdeydi zaten, ona bişey anlatırsan seni döverizler hep havada uçuştu... ahh birde şımarık yakın akraba çocuğu olayı var ki sanırım hepimiz yaşamışızdır bunu... ama benimki birazcık farklıydı o ne suç yaparsa yapsın fatura herzaman bana kalırdı. çünkü böyle yapmak akraba ilişkilerini kurtarmanın en kolayıydı.
evde bunlar olurken sokakta erkek çocuklarından dayak yerdim hele birgün bir yedimki dayağı ellerinin izi çıktı yüzümde kollarımda her yerimde morluklar... annem zaten biliyordu da karışmıyordu... o gün bana dedi ki git o çocukların evlerine annelerine de ki bak oğulların bana ne yaptı...gittim elbet gittim de kadın kapıyı yüzüme kapadı, başka ne olacaktı ki zaten... o kadar çok üzüntülü anım varki, birgün de annemden dayak yedim, toz aldım beş şişi ters serdim diye aşağıdaki komşu beni kurtarmaya gelene kadar dayak yedim... bu şekilde 6 yıl sessiz sedasız yaşadım... sonrası malum... sözel olarak kendimi savunmaya başladım ama anca boş laf bendeki... zaten iki bişey desem yine cama çıkıp intihar edicem diyordu... benimse yaşım 16. ergenlik... ama hangimiz gerçek anlamda ergendik bilmiyorum.
şimdi diyebilirsinizki ne olacak herkes küçükken yaşayabilir bunları... annemde aynı fikirde...ama sıkıntı şurdaydı akraba çocuklarına veya arkadaşlarıma hiç bunlar olmuyordu onlarada olsaydı bu kadar üzülmezdim.. hani çok zengin bir semtteki tek fakir çocuk olmak gibi buruk birşeydi...sokaktaki değilde evde yapılan duygusal taciz beni gerçekten çok yıprattı. anne-çocuk bağı hiç olmadı... ben hep onun ilişkileri bozulmasın diye suistimal edilen kişi oldum...ve malesef onun bende açtığı yaraları belki kendi beceriksizliğimden birtürlü kapatamadım...
geçen yıl işten mecburen ayrılınca, anneme dönmek zorunda kaldım. çalışırken nasılda sevmeye başlamıştı beni, benimle hava bile atıyordu herkese...şimdiyse evden ya evlenip ya işe girip gitmem gerektiğini, yaşlanan annesi için odaya ihtiyacı olduğunu ima edip duruyor...geçen günlerde babacım hastalandı, hastaneye kaldırdık...adamcağız nasıl inliyor hastanede herkes başında... bir elini ben bir elini annem tuttu...annem hüngür hüngür ağlıyor ama nasıl ağlama ağlarken ne diyordu dersiniz??? benim anacım geçen yıl ameliyat olduğunda böyle inleyemedi bile....bi tuhaf oldum, hemşirelerden utandım...babam zoraki gözlerini açıp anneme baktı....yahu anne dedim anneannem ağrılı bir ameliyat geçirmediki......anneannem kendisi bile hiç canım acımadı dedi defalarca zaten... ben 2 ağır operasyon geçirdim, şimdi birde menapoza girdim ama o annesine ağlıyor...
babam sen takılma dese de ben artık kendim için sürekli ağlıyorum...
anne diyorum yemeğe yardım edeyim mi? yok bugün ben yaparım diyor... 1 saat sonra mutfağa girince ooo hoşgeldin hanımefendi biz kardeşinle bitirdik herşeyi diyor...anne temizlik yapayım bugün diyorum, yok yarın yapılsın diyor...tamam diyorum...sonra bi bakıyorum elinde süpürge makinesi, aman siz rahatsız olmayın diyor...ve herseferinde kavga çıkartıyor...ağzımı açamamki...intihar showlarına gücüm yok...
sadece sabır duası istiyorum... zaten kendime ait hiçbirşeyim yok... o kadar üzülüyorum ki... zaten menapozun verdiği üzüntü var... eski erkek arkadaşım evlenmiş... benim çocuğum bile olmayacak, iş arıyorum... o iki kuruş paramla azcık bi eşya almıştım onlar aklıma geliyor siz bile yar olmadınız diyorum..birsürü şeye hisleniyorum...mantık evliliği yapmak niyetindeyim artık...
sabır duası istiyorum...malum annemin son yapacağı şey...
37 yaşındayım bu yaşıma kadar sadece iki başarısız flörtüm oldu kendimi bildim bileli hep çalışmaya birşeyler yapmaya uğraştım, son çalıştığım işten ise stres yüzünden menapoza girince ayrıldım mecbur annemin evine döndüm.
annemle ilgili ilk travmam 10 yaşındayken kardeşimle yemek yemedik diye intihar etmek istedi ve bunu bir showa dönüştürmesiydi. anneannem ve dedem olaya şahit oldular ve kardeşimle beni bir odaya kilitleyip kızımıza birşey olursa senden biliriz dediler... o günden sonra hep bi güvensizlik ve korku yaşadım... yaz aylarında sürekli anneanneme gittiğimiz için ve saolsun hep annem tarafından itilip kakıldığımız için dedem ve anneannem ve hatta dayım bile rahat rahat bize istediği gibi davranırdı babamı sormayın o hep görevdeydi zaten, ona bişey anlatırsan seni döverizler hep havada uçuştu... ahh birde şımarık yakın akraba çocuğu olayı var ki sanırım hepimiz yaşamışızdır bunu... ama benimki birazcık farklıydı o ne suç yaparsa yapsın fatura herzaman bana kalırdı. çünkü böyle yapmak akraba ilişkilerini kurtarmanın en kolayıydı.
evde bunlar olurken sokakta erkek çocuklarından dayak yerdim hele birgün bir yedimki dayağı ellerinin izi çıktı yüzümde kollarımda her yerimde morluklar... annem zaten biliyordu da karışmıyordu... o gün bana dedi ki git o çocukların evlerine annelerine de ki bak oğulların bana ne yaptı...gittim elbet gittim de kadın kapıyı yüzüme kapadı, başka ne olacaktı ki zaten... o kadar çok üzüntülü anım varki, birgün de annemden dayak yedim, toz aldım beş şişi ters serdim diye aşağıdaki komşu beni kurtarmaya gelene kadar dayak yedim... bu şekilde 6 yıl sessiz sedasız yaşadım... sonrası malum... sözel olarak kendimi savunmaya başladım ama anca boş laf bendeki... zaten iki bişey desem yine cama çıkıp intihar edicem diyordu... benimse yaşım 16. ergenlik... ama hangimiz gerçek anlamda ergendik bilmiyorum.
şimdi diyebilirsinizki ne olacak herkes küçükken yaşayabilir bunları... annemde aynı fikirde...ama sıkıntı şurdaydı akraba çocuklarına veya arkadaşlarıma hiç bunlar olmuyordu onlarada olsaydı bu kadar üzülmezdim.. hani çok zengin bir semtteki tek fakir çocuk olmak gibi buruk birşeydi...sokaktaki değilde evde yapılan duygusal taciz beni gerçekten çok yıprattı. anne-çocuk bağı hiç olmadı... ben hep onun ilişkileri bozulmasın diye suistimal edilen kişi oldum...ve malesef onun bende açtığı yaraları belki kendi beceriksizliğimden birtürlü kapatamadım...
geçen yıl işten mecburen ayrılınca, anneme dönmek zorunda kaldım. çalışırken nasılda sevmeye başlamıştı beni, benimle hava bile atıyordu herkese...şimdiyse evden ya evlenip ya işe girip gitmem gerektiğini, yaşlanan annesi için odaya ihtiyacı olduğunu ima edip duruyor...geçen günlerde babacım hastalandı, hastaneye kaldırdık...adamcağız nasıl inliyor hastanede herkes başında... bir elini ben bir elini annem tuttu...annem hüngür hüngür ağlıyor ama nasıl ağlama ağlarken ne diyordu dersiniz??? benim anacım geçen yıl ameliyat olduğunda böyle inleyemedi bile....bi tuhaf oldum, hemşirelerden utandım...babam zoraki gözlerini açıp anneme baktı....yahu anne dedim anneannem ağrılı bir ameliyat geçirmediki......anneannem kendisi bile hiç canım acımadı dedi defalarca zaten... ben 2 ağır operasyon geçirdim, şimdi birde menapoza girdim ama o annesine ağlıyor...
babam sen takılma dese de ben artık kendim için sürekli ağlıyorum...
anne diyorum yemeğe yardım edeyim mi? yok bugün ben yaparım diyor... 1 saat sonra mutfağa girince ooo hoşgeldin hanımefendi biz kardeşinle bitirdik herşeyi diyor...anne temizlik yapayım bugün diyorum, yok yarın yapılsın diyor...tamam diyorum...sonra bi bakıyorum elinde süpürge makinesi, aman siz rahatsız olmayın diyor...ve herseferinde kavga çıkartıyor...ağzımı açamamki...intihar showlarına gücüm yok...
sadece sabır duası istiyorum... zaten kendime ait hiçbirşeyim yok... o kadar üzülüyorum ki... zaten menapozun verdiği üzüntü var... eski erkek arkadaşım evlenmiş... benim çocuğum bile olmayacak, iş arıyorum... o iki kuruş paramla azcık bi eşya almıştım onlar aklıma geliyor siz bile yar olmadınız diyorum..birsürü şeye hisleniyorum...mantık evliliği yapmak niyetindeyim artık...
sabır duası istiyorum...malum annemin son yapacağı şey...
