Off yine gıy gıy sevgili ayrılık muhabbeti mi çekemicem diyenleriniz olabilir ama içimi dökecek anlatacağım ve beni anlayacağını düşündüğüm kimsem yok ..
Dün gece ilişkimizi konuşarak medeni bi şekilde(o da nasıl oluyosa)tamamen bitirdik.Bana seni seviyorum ama seninle evliliği düşünemiyorum çünkü anlaşamıyoruz ve ben senin üzülmeni istemiyorum dedi.
Bende beni oyalaman beni sevmiyo olmandan daha çok yaralar dedim.Hayır seni sevmiyo değilim ama içim kıpır kıpır olmuyo seni görünce heyecanlanmıyorum dedi.
Bunun nedeni de bence ilişkinin uzaması uzadıkça b.ku çıkıyo derler ya öylesi işte.Ona da hak veriyorum bi yandan ama insanın içinde birazcık olsun sevgi kırıntısı olsa çabalar düzeltmenin yollarını arar ne bileyim beynim uyuşmuş durumda ne düşüneceğimi de bilmiyorum

Ama insan şöyle oturup düşününce geçen o kadar zamana yanıyo üç yıl dile kolay..Ailem de biliyodu akrabalarım da öğrendi sağolsun dedikoducu işgüzar kuzenlerim.Biraz da bunun yükü altında eziliyorum.Daha önce hiç mi ilişkim olmadı oldu,hiç mi ayrılığı tatmadım en fenasını..ama severek ayrılmak başkaymış işte:/
Hiç bu durumu yaşayanınız oldu mu ? sonrasnda daha güçlü bi şekilde devam ettiğiniz? ( ilişkinize) sizce aradan aylar geçtikten sonra araması varlığıma alıştığından kopadığı için midir yoksa o süreçte düşünmeye fazlaca vakti olduğu için bensiz bi hayatı düşünemediği için midir? çok garip bi duyguymuş :/
Yorumlarınızı merakla bekliyo olcam özellikle de bu durumu yaşayan ve sonrasında gülen taraflardan..