Yok evliyim dedi. Hep aklımda bir suphe vardı. Birşeyler celisiyordu. belirsizlik içinde bıraktı beni bu yüzden bende çok çok çok fazla zorladım gerçekler neyse onu söylesin diye. Çok acılsr çektim. Eğer ben zorlamasaydim o kadar gerçekleri anlatmiycakti. Ama meğer gerçekleri anlattığına beni inandırdı. Ben ise ona inandım güvendim ve irtibatı koparmamiz gerektiğini bu şekilde devam edemeyeceğimi açıkladim. Sonrasında uyanmaya başladım ve gene yalanlar söylediğini anladım bu kez bir şekilde bana ulaşmasını sağladım. Ağzıma geleni söylemek istedim söyledim ama o ulaşılamaz oldu ben ise rahatlamiyordum. Beddualar hakaretler küfürlerm. Sonra dedimki bana kimsin nesin herşeyi anlaticak bütün sorularıma cevap vereceksin kafamda soru işareti kalmiycak bana deliller gostericeksin ben gerçek ne onu ogrenmek duymak istiyorum deyip surekli uğraştım. Çok öfkeliydim beni anlamıyordu canımın nasıl acidigini bana nasıl eziyet ettiğini anlamıyordu. Beni anlayana kadar, gerçekten pişman olana kadar bu defteri kapatmiycam dedim. Ve hala pişkinligine devam ettiği için dahada öfkem büyüdü. Yani delillerle gerçekleri anlatmasını istiyorum ve hatalarını kabul edip gerçekten pişman olduğunu görmek istiyorum ona çektirmek istiyorum durulmuyor içim
