Selam kızlar,

edanaz

Nirvana
Kayıtlı Üye
31 Mart 2007
4.676
5.209
Kendimi çaresiz hissediyorum. Herşeye olumlu bakmaya çalıştım, hep güçlü olmak için kendimi şartlandırdım, kendi kendime yeni bir hayat kurdum. Tek başedemediğim sorun annem. Annem emekli sınıf öğretmeni, ben kendimi bildim bileli dağınık ve temizlikden uzak birisi idi, teyzeme ve çocuklarına çok düşküdü. Sırf bu yüzden babamla başlayan sorunları babamında ailesinden kaynaklanan sorunları ile birleşince parçalanmış bir ailenin çocukları olduk kardeşimle ben. Ben 37 yaşındayım kardeşim 25 yaşında. Artık ne yapacağımızı bilmez durumdayız. Annemin yaşadığı ev en fazla bir haftada resmen çöp eve dönüşüyor, kedileri çok seviyor, evde üç tane kedi besledi, sokaktan bulduğu kediler. Evin her yerine kötü kokular sinmiş durumd, her yan kedi tüyü ile kaplı çıkmıyor. 8 gün izin aldım işyerinden yazlığa geldim, sözde annem burayaı temizlemiş, inanın eve girince burnumun direği kırıldı kkudan, koltuklara oturunca kalkerken üstüne tüyler yapışıyor. Daha da garibi anneme göre herşey normal, ev temiz, ked,i tüyünden bişey olmaz. Bardak, tabak, tencere aklınıza gelen her yere kedi tüyü var. Artık yıllardır bu tür pislikleri temizlemekten çok yoruldum. Üstelik kredi kartları limite dayanmış durumda annemin, ked, mamaları, kedi kumları, veteriner masrafları. Annemle konuştuk, yalvardık, ağladık, kızdık hiçbişey fayda etmiyor. Psikoloğa götürmek istedik kabul etmedi, annem yerine kardeşimle ben gittik, 6 aydır kardeşimde bende tedavi görüyoruz. Artık annemi görmek, evine gitmek evime gelmesini istemiyorum. Sadece bayramdan sonra kardeşimi yanıma alıp, akrdeşimle beraber yaşamak isteiyorum. Ama o bizim annemiz ne yapmamız lazım bilmiyoruz tıkandık. Ne olur yardım edin, fikir verin..
 
üzüldüm gerçekten allah yardımcın olsun demekten başka bişey gelmiyor işte
 
Hımmmmm...
Çok zor canım be...
Sanırım kedileri arkadaş edinmiş kendine..
Ben olsam zaten bayramdan bayrama gittiğim annemin evine pek müdahale etmezdim..
Sonuçta yaşlı insanlar,öyle mutlu oluyorsa yapacak pek bişiy yok..
Yalnızlıktan bunları yaptığını düşünüyorum.. Şu saatten sonra da yeni bir çevre edinemez ki kadıncağız.. Geç kalınmış bence biraz.. Çünkü mesleği güzelmiş,kendi çevresinden bir ortam oluştursaymış iyi olurmuş ama bunlar için geç işte...
Psikolog ne diyor canım?
 
Psikoloğa götüremiyoruz ki, arkadaş çevresi hala var. Ama gidip gelmiyor, ben gidersem onlarda gelir, temizlik yapmak zorunda kalırım diyor. Bazen banyoya bile zorla sokuyorum, 65 yaşında ama yaşına göre dinçdir, yani öyle yaşlı köşesine çekilm,ş insanlar gibi değil. Dışarıya karşı bambaşka evin içine girince herşey bitiyor, sanki bütün hayatını enerjisini dışarıda bırakıyor.
 

Ah bu anneler...
gerçekten yaşlandıkça çocuklaşıyorlar sanırım...
bizim çocukken onlara yaptıklarımızın acısını mı çıkarıyorlar nedir...
annene böyle devam ederse sizin onunla görüşmeyeceğinizi söyleseniz?
belki biraz kendisini toparlar...
tahminim onun da psikolojisi yerinde değil... bide senin zaten kendince sıkıntıların var, konularından bildiğim kadarı ile...
annenin bi geliri var mı ?
geliri varsa, ve eli ayağı tutuyorsa bi süre uzak kalın, kendi kendine bırakın, bakalım ne yapacak ?
 

Yok canım sizin gittiğiniz psikolog bir çözüm önermedi mi?
Dışarıda iyi olduğuna göre annenin derdi evle galiba..
 

Söylemediğimiz şey kalmadı inan ki, ya kediler ya biz dedik. Emekli öğretmen annem, emekli maaşı var, İzmir'de kendi evi var, yazlığı var. Çocukken yaptuklarımın acısını çıkarıyor olsa keşke ama annem çalıştığı için beni anneannem büyüttü. Zaten 510 km uzaktayım. Bazen ben aramasam bir ay aramaz annem, bazen günde üç defa konu komşuyu, kedileri anltamka için arar. Geçenlerde telefon faturasını yatırmayı unutmuş telefonunu görüşmeye kapatmışlar, herkese kızım telefonumu kapattırdı diye alatıyor ve ben üçüncü şahıslardan duyuyorum bunu. Ben boşanırken annem hastalanan kedi ile uğraşıp kediye ağlıyordu. Kardeşi erkek, 25 yaşında, yaşadığı yeri bir görseniz, evin her işini kendi yapar, sanki bir bayan eli değmiş gibi düzenlidir evi kardeşimin. Daha doğrusu dedmin evinde yaşıyordu kardeşim, şimdi annem maddi olarak sıkıştığını evi boşaltıp kiraya vereceğini söylüyor, kardeşimde annemin yanına taşınmak zorunda. Ama kardeşimle annem beraber yaşayamıyor. Daha doğrusu annem hiç kimse ile beraber yaşayamıyor.
 
Yapacak bişey olmamsı beni kahrediyor. Babam ölmüş üç gün evde kapalı kalmış cesedi sonra fark edildi. Mezarının yerini bile bilmiyoruz.Anneme sarıldık kardeşimle o ise bize arkasını döndü, kardeşimde ben de o kadar yalnızız ki. Dışarıdan bakınca ise ideal bir anne çocukları ise eziyetli ama kimse o evin içine girmeyi bırak kapısının önünden bile geçmiyor ki neler olduğunu bilsin. Çok yorgunum artık..
 
Off çok zor bir durum ya.

Annen sanırım oldum olası böyleydi dimi.

Bu yaştan sonra değişebileceğini düşünmüyorum, ne yazıkki. Yapacak birşey yok gibi görünüyor.bilmiyorumkismile
 
Üzülme canım her şeyin bir kolayı var..Maaşı varmış temizlikçi tutarsınız ev kirlendiğinde Birlikte yaşamazsınız onunla o kedilerinle kalır sizde ziyaretine gidersiniz özleyince.. Başkada pek yapacak bir şey yok gibi
 
Huylu huyundan vazgeçmez derler.
65 yaşındaki bir kadına ne yapması gerektiğini öğretmeye çalışırsan, ters tepebilir...
Kabullenmez ve kavga edersiniz durduk yere...
:1no2:
 

Annen yanlızlıktan mı böyle yapıyor acaba... kedilere evlatlarını değişmek... çok ilginç gerçekten de...
psikolojik sorunları olduğu kesin de, tedavi almaya o nasıl ikna edilecek orası problem...
 
Aklım erdiğinden beri annem ve babam her kavgalarında ben arada kaldım, ben suçlandım, sen olmasa idin boşanırdım diye suçlandım, esasında senn doğmanı istemiyorduk ama aldıracak paramız yokdu sözlerini duydum, daha ortaokula giderken evde iş yapmaya başladım, annem bu evde yaşamanın karşılığını ver dedi bana daha dün gibi kulaklarımda çınlıyor, babamla yarı yaşadılar bir süre, o zaman annem her depresyona girdiğinde beni babama göndermekle tehdit etti. Baba benim için ceza idi, alkolik ve dayağı olan bir baba ile yaşamayı istemiyordum. Şimdi ise kendimi çekip yeni bir hayat kurmaya çalışırken annemden uzaklaştım diye resmen toplum baskısı yaşıyprum, nasıl bir evlatmışım, insan böyle bir anneye böyle mi davranırmış.
Annem çok güzel örgü örer, güzel örüyor ya evde açtığınız her dolapda, sandıkda yün ve şiş vardır. Örer de ördüklerini defalarca yıkamadan giymek mümkün olmaz, mutlaka kedinin biri üstüne küçük tuvaletini yapmıştır. Kardeşim eve arkadaşı gelecek diye utanır kimseyi çağıramaz, annem niye hep sen gidiyorsun diye kardeşime kızar. Artık kredi çekip annemin kredi kartlarını ödemekden bıktım, masrafları mı ne kedilere mama, kum, ciğer, tavuk... Bunlar hep keilere yapılan masraflar, şu anda para yok deyip duruyor annem. Geçenlerde Bilecik'e yanıma ne zaman geleceksin dedim. Gelmeyeceğim ne işim var ki orada dedi. Ama ben yazlığa geliyorum deyince ben de geleyim sana arkadaşlık edeyim dedi. Ben de gelme, ben arkadaş filan istemiyorum, yalnız kalacağım, fırsatım olursa bir ara görüşürüz dedim. O kadar soğudum ki annemden artık anne demek bile gelmiyor içimden.
 
Evet annemin maaşı varf ama şu anda elinde tek kuruş parası yok, temizlikçi inan ki o eve girmez, yazlığın temizlenmiş hali idi sözümona beş poşet çöp attım evden. Oldum olası böyle idi, parası varken temizlikçi gelirdi eve, ben topatlardım, temizlikçi de büyük temizliği yapardı. Sonra herşey benim üsütme kaldı, ben iş için İzmir'in ilçesinde yaşamaya başlayınca her gittiğimde temizlik yapıp ortalık toparlıyordum ama her gidişimde evi daha kötü buluyordum. Çok mu kötüyüm nasıl bir evladım diye düşünüyorum, hatta acaba annem bize karşı suçluluk duygusu le kedilerle beraber olup aklınca kendisini cezalandırıyor mu diye nile düşündüm... Acaba bir hastalığı var da biz öğrenip üzülmeyelim diye bizi kendisinden uzak tutmak için mi yapıyor diye düşündüm. Artık hiçbişey düşünemiyorum.
 

canım üzülme ama bana biraz annen bencil gibi geldi...
pek sanmıyorum kendisini cezalandırmak için yapacağını... daha çok dikkat çekmek istiyor olabilir belki...
o size çok ii annelik yapamadığı için, sizin onu önemsemeyeceğinizi veya önemsemediğinizi düşünüp, ilgiyi üstüne toplamaya çalışıyor olabilir mi ki ?
 
Offff çok üzüldüm yaa keşke yardımcı olabilsek ama Çocuklarının ihtiyacı olduğunda yanında olmayan(yada bazı sebebler yüzünden olamayan)annelere çok kızıyorum ve bu duruma çok üzülüyorum
 
Bilmiyorum artık inan. Ne yapacağımı bilmiyorum ama anneme her gittiğimde fiziksel olarak mı psikolojik olarak mı daha çok yoruluyorum bilmiyorum. Annemin evinden her çıkışımda ağlayarak çıkıyorum ve o gün sinir krizi ile başlayıp migren atağı ile bitiyor. Artık ne yapacağım bilmiyorum... Kardeşime bişey olacak diye çok korkuyorum. 12 yaş küçük benden kardeşim, gözbebeğim, canım herşeyim. İnanın şu dünyada benim için en değerli insan kardeşim. Ve annem yüzünden o da psikolojik tedavi görüyor.
 

Merhaba arkadaşım,bak benim de buna benzer sorunlu bir annem var.Bize hiç bir şey vermediği,annelik yapmadığı halde hastalandı bakmaya çalıştık elimizden geldiğince..O zamanlar ablam 24 ben 20 yaşındaydım ama olmadı bizi elaleme rezil etti..Biz de en sonunda pes ettik.O yüzden şunu diyeceğim ki etrafın lafına asla ama asla aldırma..Çünkü gerçekten yaranamazsın..Maalesef ağzı olan konuşur ama ailenin içini kimse bilemez.Bize de dediler siz nasıl evlatsınız diye bende kaç yaş büyük olmalarına rağmen ağzının payını verdim,bir daha da konuşamadılar..Evet yanlış bir şey belki ama başka çare yok.O seni nasıl dünyaya getirirken sorumluluğunu da almış olmalıydı..Madem almıyor bunu eskiden beri sen de artık kendi hayatına bakmalısın.Kardeşini de mutlaka yanına al bırakma oralarda...Tabi ben bunları işin iç yüzünü bilmeden yazıyorum.Benim annemin hep zararı oldu bize.Yararı olduysa bile birilerinin zoruyla ve zararından çok daha az olmuştur.Senin annen farklıysa herşey değişebilir...:teselli:
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
Baba Korkusu
5 6 7
Yorumlar
137
Görüntüleme
47K
deniz1991
D
H
Kızlar yardım edin...
Yorumlar
13
Görüntüleme
1K
ofof23
O
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…