- 23 Şubat 2015
- 45
- 20
-
- Konu Sahibi Morella_Pink
- #1
Öncellikle merhaba foruma yeni üye oldum konuyu dogru yere açmıyorsam kusura bakmayın. Uzun bi yazı olcak bu lütfen sıkılmadan okuyun. Belki yazdıgınız bi cümle hayatımı değiştire bilir.
Ben 21 yaşımdayım. Üniversiteyi bırakalı 2 yıl oluyor. Üniversiteyi bıraktıgımdan beri hiç evden çıkmıyorum. Çevremde hiç arkadasım kalmadı. Saçma sapan bi uyku düzenim var. Gece sabaha kadar oturuyorum. Akşama kadar uyuyorum. Gerekmedikçe banyo yapmıyorum. Gittikçe kilo almaya basladım ve kendimi begenmiyorum. Önceden çok özgüvenli biriydim. Şimdi dışarda bi yere gitmek istiyorum ama korkuyorum. Mesela bi bankada soru sormaya çekiniyorum. Sanki biri beni terslerse yerin dibine girer gibi hissediyorum. Çevremde ki herkes bu pesimist halime şaşırıyor. Çünkü çok dışa dönük eglenceli bi kızdım. Ama suan sürekli ağlama halindeyim. Sürekli hasta gibiyim bi yerlerim agrıyor halsizim. Yataktan çıkmak istemiyorum. Bi yerlere gitmeye çekiniyorum. Kendime bakmıyorum.Uzun zamandır erkek arkadasım yok anlıcagınız gibi. Kimseyi hayatımda istemiyorum. Annem babam sürekli beni çalışırsam açılcagım konusunda uyarıyor. Ama bi iş görüşmesine gidemiyorum. Çünkü kendime güvenmem için bi sebebim yok. Sürekli hayaller kuruyorum. Çalışırım kursa giderim güzel sanatlara hazırlanırım bi yandan da spora baslarım. Ama sabah hepsi geçmiş oluyor.Amaan diyorum yat gitsin.Günler biran önce bitsin geçsin istiyorum. Çünkü hiç bi amacım yok bu hayatta. Evde oturiyim 60 yasıma gelip ölüp gidiyim istiyorum. Neden böyle oldun diye sorarsanız bildiğim bi sebebi yok. Nolur yardım edin bi şeyler söyleyin benim buraya yazdıgım gibi samimi şeyler olsun. Bu düşüncelerimi kimseye anlatamadım bu zamana kadar çünkü. Şimdiden teşekkürler
Ben 21 yaşımdayım. Üniversiteyi bırakalı 2 yıl oluyor. Üniversiteyi bıraktıgımdan beri hiç evden çıkmıyorum. Çevremde hiç arkadasım kalmadı. Saçma sapan bi uyku düzenim var. Gece sabaha kadar oturuyorum. Akşama kadar uyuyorum. Gerekmedikçe banyo yapmıyorum. Gittikçe kilo almaya basladım ve kendimi begenmiyorum. Önceden çok özgüvenli biriydim. Şimdi dışarda bi yere gitmek istiyorum ama korkuyorum. Mesela bi bankada soru sormaya çekiniyorum. Sanki biri beni terslerse yerin dibine girer gibi hissediyorum. Çevremde ki herkes bu pesimist halime şaşırıyor. Çünkü çok dışa dönük eglenceli bi kızdım. Ama suan sürekli ağlama halindeyim. Sürekli hasta gibiyim bi yerlerim agrıyor halsizim. Yataktan çıkmak istemiyorum. Bi yerlere gitmeye çekiniyorum. Kendime bakmıyorum.Uzun zamandır erkek arkadasım yok anlıcagınız gibi. Kimseyi hayatımda istemiyorum. Annem babam sürekli beni çalışırsam açılcagım konusunda uyarıyor. Ama bi iş görüşmesine gidemiyorum. Çünkü kendime güvenmem için bi sebebim yok. Sürekli hayaller kuruyorum. Çalışırım kursa giderim güzel sanatlara hazırlanırım bi yandan da spora baslarım. Ama sabah hepsi geçmiş oluyor.Amaan diyorum yat gitsin.Günler biran önce bitsin geçsin istiyorum. Çünkü hiç bi amacım yok bu hayatta. Evde oturiyim 60 yasıma gelip ölüp gidiyim istiyorum. Neden böyle oldun diye sorarsanız bildiğim bi sebebi yok. Nolur yardım edin bi şeyler söyleyin benim buraya yazdıgım gibi samimi şeyler olsun. Bu düşüncelerimi kimseye anlatamadım bu zamana kadar çünkü. Şimdiden teşekkürler