Biz barınaktan bir kedi almıştık.Annem,kardeşim ben yaşıyorduk o zamanlar,bekardım yıllarca yaşadık canı istediğinde sadece kendini gelip sevdiriyordu kedimiz,onun harici asla sevdirmez,yaklaştırmazdı.
Bir kere balkonda kuş gördü,delirdi boynum,ensem sırtım kan içinde kaldı kaçmasam herhalde hastanelik edecekti.
Kardeşime özellikle bayılıyordu ama ara ara uyurken saldırdı,kollarında hala çok derin izleri var,jilet atmış gibi duruyor.
Annemi görünce zaten dişlerini gösterip hırlıyordu ama saldırmadı hiç.
Genel olarak çok tatlı ama kendi canı istediğinde yaklaşan,ara ara deliren bir kediydi.Yabancı gelirse saldırmazdı direkt saklanırdı.
Veteriner soğuk ırk bir hayvan olduğunu söylemişti,bu hayvan sevdirmez kendisini özellikle dişileri vs.diye bilgi verdi.
Biz küçük çocuk değildik,hiç sahiplendirmeyi düşünmedik.
Ara ara dayağımızı yedik oturduk gibi bir durum oldu,alışmıştık.
Evlenince kedimiz annemlerde kaldı,kardeşim özellikle çok seviyordu,daha sonra benim çocuklar oldu,o zamanlar zaten alt katta oturduğu için ailem,devamlı çocuklarla onlarlaydık.İlk zamanlar çocukları görünce kaçıyordu,sonra yavaş yavaş bacaklarına sürtünme yaklaşma derken alıştı sandık,kaçmıyor zarar vermiyordu.4 yaşına kadar çok güzel bağ kurdular artık diye düşünüyorduk,bir sabah,biz uyurken 4 yaşındaki oğluma saldırmaya çalıştı.Çocuğun tam sağ göz altına tırmıklarken fırladık kurtardık çocuğu,tabi o izleri ve kanı hiç unutamıyorum.O kadar korktum ki,ya gözüne gelseydi bişey olsaydı diye,bir daha hiç ailemde kalmadım.Çocukları indiremedim dahi onlar bize geldi daha çok. Benim ailemde kalıyor olmasaydı ne yapardım bilmiyorum ama 10 yıl baktık o huyu değişmedi, çok zor ve tetikte olmanız gereken bir durum,bazı ihmallerin geri dönüşü yok.