- 22 Kasım 2010
- 11.035
- 19.302
-
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
- #1
Çocuk yetiştiemek gerçekten çok zor işmiş Allah isteyen herkese nasip etsin herkes yaşasın bu zorluğu inşallah ama inanın her konuda çok zor. Her çocugun karekteri farklı tabiki ebeveyn olarak bizlerde çok müdahale ederek yanlış davranıyoruz galiba. müdahale derken evdeki tavırlarımızdan bahsediyorum. Sizi okurken kendimi düşündüm dediğiniz gibi düzgün çocuk yetiştirmeye kalkarken yanlışlarımız mı oluyor acaba bilemedim ne yapmamız gerekÇocuğu sessiz, sakin olup okul çağına gelmiş anneler, gelin iki dk dertleşelim =) ben öğretmenim, yıllardır lisede çalışıyorum ama daha önce daha küçük yaş gruplarıyla da çalıştım. gelgelelim kendi 3.5 yaşındaki oğlumun kreş tecrübeleri benim için de veli olarak bambaşka bir tecrübe. aslında oğlum çok hareketli, evde bıcır bıcır konuşan, tanıdığı ve güvende hissettiği insanların yanında son derece girişken ve neşeli bir çocuk. hatta kreşe başlayana kadar biz eyvah bunu nasıl zaptedecekler orda diye korkardık ama okula başlayınca bunun hiç de böyle olmadığını gördük. kalabalık bir ortamda, özellikle kendinden daha büyük veya hareketli başka çocuklar varsa son derece çekingen ve içine kapanık bir hale geliyor. kreşe 2.5 yaşında başladı, geçen yaz önce yarım gün vermiştik. bir kaç ay sonra tam gün başlattık ama çok fazla hasta oldu. alerjik bünyeli olduğu için sürekli hastalıklar tekrar etti ve çok fazla okula gidemediği dönem oldu. havaların ısınmasıyla beraber tekrar gitmeye başladı. 3 haftadır da yaz okuluna gidiyor. biri elinden oyuncağını alsa kendi kendine ağlıyor, asla ağzından tek kelime çıkmıyor. kreşte kendinden küçük çocuklar onu hırpalayabiliyor. en sevdiği arkadaşı kendinden 11 ay küçük bir çocuk, geçen gün o çocukla aynı oyuncağı çekiştiriyorlarmış ve kaşla göz arasında o çocuk bizimkinin kolunu ısırmış ama ne ısırmak...çok sevdiğim bir arkadaşımın oğlu var o da oğlumdan 1 yaş ufak ve vurma huyu olan bir çocuk. beraber tatile çıktık o çocuk bizimkini nasıl hırpaladı, oğlum sadece bana gözleri dolu dolu bakıyorsürekli oğluma hikayeler okuyorum, hakkını savunmanın önemini anlatan örnekler veriyorum. sana vurana sen de vur anlayışını bir eğitimci olarak tasvip etmiyorum bu yüzden hiç bu konuda teşvik etmedim oğlumu ama artık üzülüyorum. oğlumun kendini korumasını istiyorum. oyuncaklarıyla oynarken canlandırma yapıyoruz mesela, biri diğerine vuruyor, vurulan oyuncak öbürünün ellerini tutarak hayır bana zarar veremezsin deyip öğretmenine sesleniyor filan....bu çok ilgisini çekti mesela hadi şimdi ben sana vuruyorum deyip bana vuruyor ben öğretmenime sesleniyorum. bu şekilde kendini korumayı öğretmeye çalışıyorum ama okulda daha bunları uygulayamıyor ve hırpalanmaya devam ediyor...eşime göre ben yanlış yapıyorum, sana vurana sen de vur demeliyiz. sabırla şimdi öyle dersek yaşı büyüdükçe başkalarını hırpalaması sıkıntı olur diyorum. öyle ya, bu yaşlarda sana vurana sen de vur diye çocukları vurmaya teşvik ediyoruz, lisede aman nolursa olsun sakın vurma...ama bilemiyorum...büyüdükçe düzelir mi, kendini korumayı öğrenir mi....efendi çocuk yetiştireceğiz diye ezik ve güvensiz olsun asla istemem....bu konudaki tecrübelerinizi dinlemek isterim.
asıl sorun müdahaleci olmak değil de biz en doğrusunu, pedagojik olarak da en sağlıklısını yapmaya çalışıyoruz ama millet de öyle mi yetiştiriyor? misal evde şiddet gören çocuk gelip bunun acısını senin çocuğundan çıkaracak belki. özellikle ilkokul ve sonrasında zorbalığa maruz kalmaması için neler yapabilirim şimdiden işin o kısmındayımÇocuk yetiştiemek gerçekten çok zor işmiş Allah isteyen herkese nasip etsin herkes yaşasın bu zorluğu inşallah ama inanın her konuda çok zor. Her çocugun karekteri farklı tabiki ebeveyn olarak bizlerde çok müdahale ederek yanlış davranıyoruz galiba. müdahale derken evdeki tavırlarımızdan bahsediyorum. Sizi okurken kendimi düşündüm dediğiniz gibi düzgün çocuk yetiştirmeye kalkarken yanlışlarımız mı oluyor acaba bilemedim ne yapmamız gerek
Bende bu açıdan düşününce işte işin içşnden çıkamıyorumasıl sorun müdahaleci olmak değil de biz en doğrusunu, pedagojik olarak da en sağlıklısını yapmaya çalışıyoruz ama millet de öyle mi yetiştiriyor? misal evde şiddet gören çocuk gelip bunun acısını senin çocuğundan çıkaracak belki. özellikle ilkokul ve sonrasında zorbalığa maruz kalmaması için neler yapabilirim şimdiden işin o kısmındayım
Ben de bu şekilde büyüdüm. Sana vurana sen de vur denildi. Ben başlatan olmadım hiçbir zaman ama karşı tarafı çok güzel püskürttüm. Bir itmeye baktı çoğu zaman.Bu tarz çocuklara sana vurana sen de vur deyince bozulmuyorlar ama kendilerini koruyabiliyorlar
Bende senin gibiydim , eşim de esin gibi
Önce benim taktiği uyguladık uzun zaman , hiçbir sonuç alamadık
Sonra eşimin taktiği uyguladık ve benimkine artık kimse satasamiyor ama kendisi de kimseye satasmaz zaten öyle bir çocuk değil, efendi ama kendi hakkını sonuna kadar koruyan bir delikanlı oldu
Bu tarz çocuklar zaten kimseye saldırmaz, ama kendini korumayı bilmezse çok eziliyorlar , bende şimdi kızımı sana vurana vur diye yetiştiriyorum , maalesef bu toplumda yapacak başka birsey yokBen de bu şekilde büyüdüm. Sana vurana sen de vur denildi. Ben başlatan olmadım hiçbir zaman ama karşı tarafı çok güzel püskürttüm. Bir itmeye baktı çoğu zaman.
Oğlum 3 yaşında sakin içine kapanık . Tek çocuk. Her şeyini paylaşır ve herkes oyuncağını elinden alır. Ondan çok küçükler gelip ona vurur ben kahroluyorum. Ben da oğluma "sana vurduklarinda yüksek sesle bana vurma diye bağır "diyorum. Sana vurana sen de vur kesinlikle yanlış . Sayımız az ama bu çocuklar çok iyi olacak. Zamanla öğrenecekler çünkü örneklerini gördüm.Çocuğu sessiz, sakin olup okul çağına gelmiş anneler, gelin iki dk dertleşelim =) ben öğretmenim, yıllardır lisede çalışıyorum ama daha önce daha küçük yaş gruplarıyla da çalıştım. gelgelelim kendi 3.5 yaşındaki oğlumun kreş tecrübeleri benim için de veli olarak bambaşka bir tecrübe. aslında oğlum çok hareketli, evde bıcır bıcır konuşan, tanıdığı ve güvende hissettiği insanların yanında son derece girişken ve neşeli bir çocuk. hatta kreşe başlayana kadar biz eyvah bunu nasıl zaptedecekler orda diye korkardık ama okula başlayınca bunun hiç de böyle olmadığını gördük. kalabalık bir ortamda, özellikle kendinden daha büyük veya hareketli başka çocuklar varsa son derece çekingen ve içine kapanık bir hale geliyor. kreşe 2.5 yaşında başladı, geçen yaz önce yarım gün vermiştik. bir kaç ay sonra tam gün başlattık ama çok fazla hasta oldu. alerjik bünyeli olduğu için sürekli hastalıklar tekrar etti ve çok fazla okula gidemediği dönem oldu. havaların ısınmasıyla beraber tekrar gitmeye başladı. 3 haftadır da yaz okuluna gidiyor. biri elinden oyuncağını alsa kendi kendine ağlıyor, asla ağzından tek kelime çıkmıyor. kreşte kendinden küçük çocuklar onu hırpalayabiliyor. en sevdiği arkadaşı kendinden 11 ay küçük bir çocuk, geçen gün o çocukla aynı oyuncağı çekiştiriyorlarmış ve kaşla göz arasında o çocuk bizimkinin kolunu ısırmış ama ne ısırmak...çok sevdiğim bir arkadaşımın oğlu var o da oğlumdan 1 yaş ufak ve vurma huyu olan bir çocuk. beraber tatile çıktık o çocuk bizimkini nasıl hırpaladı, oğlum sadece bana gözleri dolu dolu bakıyorsürekli oğluma hikayeler okuyorum, hakkını savunmanın önemini anlatan örnekler veriyorum. sana vurana sen de vur anlayışını bir eğitimci olarak tasvip etmiyorum bu yüzden hiç bu konuda teşvik etmedim oğlumu ama artık üzülüyorum. oğlumun kendini korumasını istiyorum. oyuncaklarıyla oynarken canlandırma yapıyoruz mesela, biri diğerine vuruyor, vurulan oyuncak öbürünün ellerini tutarak hayır bana zarar veremezsin deyip öğretmenine sesleniyor filan....bu çok ilgisini çekti mesela hadi şimdi ben sana vuruyorum deyip bana vuruyor ben öğretmenime sesleniyorum. bu şekilde kendini korumayı öğretmeye çalışıyorum ama okulda daha bunları uygulayamıyor ve hırpalanmaya devam ediyor...eşime göre ben yanlış yapıyorum, sana vurana sen de vur demeliyiz. sabırla şimdi öyle dersek yaşı büyüdükçe başkalarını hırpalaması sıkıntı olur diyorum. öyle ya, bu yaşlarda sana vurana sen de vur diye çocukları vurmaya teşvik ediyoruz, lisede aman nolursa olsun sakın vurma...ama bilemiyorum...büyüdükçe düzelir mi, kendini korumayı öğrenir mi....efendi çocuk yetiştireceğiz diye ezik ve güvensiz olsun asla istemem....bu konudaki tecrübelerinizi dinlemek isterim.
asıl sorun müdahaleci olmak değil de biz en doğrusunu, pedagojik olarak da en sağlıklısını yapmaya çalışıyoruz ama millet de öyle mi yetiştiriyor? misal evde şiddet gören çocuk gelip bunun acısını senin çocuğundan çıkaracak belki. özellikle ilkokul ve sonrasında zorbalığa maruz kalmaması için neler yapabilirim şimdiden işin o kısmındayım
Siz toplum için bir melek yetiştiriyorsunuz.asıl sorun müdahaleci olmak değil de biz en doğrusunu, pedagojik olarak da en sağlıklısını yapmaya çalışıyoruz ama millet de öyle mi yetiştiriyor? misal evde şiddet gören çocuk gelip bunun acısını senin çocuğundan çıkaracak belki. özellikle ilkokul ve sonrasında zorbalığa maruz kalmaması için neler yapabilirim şimdiden işin o kısmındayım
Aynı benim oğlum. Elinden oyuncağını alıyor geri isteyemiyor bile. Oyuncaklarla canlandırma yaptım. Benim oğlumda çok az gelişme sağlayan şey ise benim müdahale etmem oldu. Benim tavırlarıma bakıyor ona göre hareket ediyor.Çocuğu sessiz, sakin olup okul çağına gelmiş anneler, gelin iki dk dertleşelim =) ben öğretmenim, yıllardır lisede çalışıyorum ama daha önce daha küçük yaş gruplarıyla da çalıştım. gelgelelim kendi 3.5 yaşındaki oğlumun kreş tecrübeleri benim için de veli olarak bambaşka bir tecrübe. aslında oğlum çok hareketli, evde bıcır bıcır konuşan, tanıdığı ve güvende hissettiği insanların yanında son derece girişken ve neşeli bir çocuk. hatta kreşe başlayana kadar biz eyvah bunu nasıl zaptedecekler orda diye korkardık ama okula başlayınca bunun hiç de böyle olmadığını gördük. kalabalık bir ortamda, özellikle kendinden daha büyük veya hareketli başka çocuklar varsa son derece çekingen ve içine kapanık bir hale geliyor. kreşe 2.5 yaşında başladı, geçen yaz önce yarım gün vermiştik. bir kaç ay sonra tam gün başlattık ama çok fazla hasta oldu. alerjik bünyeli olduğu için sürekli hastalıklar tekrar etti ve çok fazla okula gidemediği dönem oldu. havaların ısınmasıyla beraber tekrar gitmeye başladı. 3 haftadır da yaz okuluna gidiyor. biri elinden oyuncağını alsa kendi kendine ağlıyor, asla ağzından tek kelime çıkmıyor. kreşte kendinden küçük çocuklar onu hırpalayabiliyor. en sevdiği arkadaşı kendinden 11 ay küçük bir çocuk, geçen gün o çocukla aynı oyuncağı çekiştiriyorlarmış ve kaşla göz arasında o çocuk bizimkinin kolunu ısırmış ama ne ısırmak...çok sevdiğim bir arkadaşımın oğlu var o da oğlumdan 1 yaş ufak ve vurma huyu olan bir çocuk. beraber tatile çıktık o çocuk bizimkini nasıl hırpaladı, oğlum sadece bana gözleri dolu dolu bakıyorsürekli oğluma hikayeler okuyorum, hakkını savunmanın önemini anlatan örnekler veriyorum. sana vurana sen de vur anlayışını bir eğitimci olarak tasvip etmiyorum bu yüzden hiç bu konuda teşvik etmedim oğlumu ama artık üzülüyorum. oğlumun kendini korumasını istiyorum. oyuncaklarıyla oynarken canlandırma yapıyoruz mesela, biri diğerine vuruyor, vurulan oyuncak öbürünün ellerini tutarak hayır bana zarar veremezsin deyip öğretmenine sesleniyor filan....bu çok ilgisini çekti mesela hadi şimdi ben sana vuruyorum deyip bana vuruyor ben öğretmenime sesleniyorum. bu şekilde kendini korumayı öğretmeye çalışıyorum ama okulda daha bunları uygulayamıyor ve hırpalanmaya devam ediyor...eşime göre ben yanlış yapıyorum, sana vurana sen de vur demeliyiz. sabırla şimdi öyle dersek yaşı büyüdükçe başkalarını hırpalaması sıkıntı olur diyorum. öyle ya, bu yaşlarda sana vurana sen de vur diye çocukları vurmaya teşvik ediyoruz, lisede aman nolursa olsun sakın vurma...ama bilemiyorum...büyüdükçe düzelir mi, kendini korumayı öğrenir mi....efendi çocuk yetiştireceğiz diye ezik ve güvensiz olsun asla istemem....bu konudaki tecrübelerinizi dinlemek isterim.
Ek olarak, düğünlerde falan çocuklar ortada oynuyorlar. Bilmiyorum birbirlerini tanıyorlar mı ancak oğlum hep dışlarında kalıyor. Peşlerinde koşuyor bir türlü dahil olamıyor. Ya çocuklar birbirini tanıyor yada benim oğlum iletişim sıkıntısı yaşıyor. Dışarıdan bakınca çok üzülüyorumAynı benim oğlum. Elinden oyuncağını alıyor geri isteyemiyor bile. Oyuncaklarla canlandırma yaptım. Benim oğlumda çok az gelişme sağlayan şey ise benim müdahale etmem oldu. Benim tavırlarıma bakıyor ona göre hareket ediyor.
Örneğin oyun oynarlarken paylaşmalısın dediğimde paylaşıyor ama elinden oyuncak alındığında biraz da benim oğlumun istediği olacak diye diğer çocuğa müdahale edersem bir sonraki seferde kendisi söylüyor senin istediğini yaptım şimdi benim istediğim diye. Ancak geçici olarak işe yarıyor. Yeni tanıştığı bir çocuğa aynı davranışı göstermiyor.
Dışarı çıkarken yanımda oyuncak götüreyim paylaşayım diyor ve kendisinin bile daha 1 kere sürdüğü scooterı dışarıda hep başka çocuklara veriyor.
Yarışmayı çok seviyor mesela. Evde yarışıyoruz. Kazanınca çok seviniyor. Kaybetmeyi öğrensin diye bir kaç kere geçtim onu. Ne kadar üzüldüğünü farketti. Şimdi yarışmadan önce eğer üzülürsen diye şimdi seni geçmicem ben diyor.
Bi yandan ah kalbi güzel yavrum diyorum. Bi yandan da seni çok üzerler be çocuğum hayat böyle değil diyorum. Dediğiniz gibi pedagojik olarak en doğrusunu yapmaya uğraşıyorum (çok yanlışlarımda var bunu demeden geçemeyeceğim) ancak dışarısı öyle değil. Bana da sürekli 'sende vur' davranışını oğluma benimsetmem gerektiği söyleniyor çevrem tarafından. Doğru bulmuyorum. Benimsetmiyorum. Önce uyarmalı, sonra kızmalı daha sert uyarmalı, istemiyorum demeyi öğrenmeli. Vurarak çözmemeli diye düşünüyorum. Uyarmayı öğrendi gelip bana da söylüyor hoşuna gitmeyen davranışları ama. Uzaktan izlediğimde ezildiğini görüyorum.
Kreş geçmişi vs yok. Biz bunun eksikliğini yaşıyoruz sanırım birazz
Yeğenim de o yaştayken oğlunuz gibiydi. Hatta komşularının 1 yaş küçük kızının bizimkini elindeki oyuncak için ittirip kaktırdığını görünce dayanamadım. Yanına gidip istemiyorsa oyuncağını kimseye vermek zorunda olmadığını, oyuncağını nazikçe isteyen biri olursa bu konuyu değerlendirebileceğini anlattım ve yanıma aldım. Müdahil olmak doğru değil biliyorum ama zorbalığa uğradığını görüp sessiz kalamadım. Bizimkiler kimseye vurma, sorun öyle çözülmez, bir kıza asla vurmamalısın dedikleri için çocuğum çekingen oldu kreşte de. Bunu minik oyun terapileriyle aştık. Artık hakkını savunuyor. Sıralı oynamaya sıcak bakıyor. İstemediği şeyi yapmıyor. Ben doğru yolda ilerlediğinizi düşünüyorum. Benzer oyunlar ve senaryolar örmeye devam edin derim. Göre göre uygulayacak kendisi deÇocuğu sessiz, sakin olup okul çağına gelmiş anneler, gelin iki dk dertleşelim =) ben öğretmenim, yıllardır lisede çalışıyorum ama daha önce daha küçük yaş gruplarıyla da çalıştım. gelgelelim kendi 3.5 yaşındaki oğlumun kreş tecrübeleri benim için de veli olarak bambaşka bir tecrübe. aslında oğlum çok hareketli, evde bıcır bıcır konuşan, tanıdığı ve güvende hissettiği insanların yanında son derece girişken ve neşeli bir çocuk. hatta kreşe başlayana kadar biz eyvah bunu nasıl zaptedecekler orda diye korkardık ama okula başlayınca bunun hiç de böyle olmadığını gördük. kalabalık bir ortamda, özellikle kendinden daha büyük veya hareketli başka çocuklar varsa son derece çekingen ve içine kapanık bir hale geliyor. kreşe 2.5 yaşında başladı, geçen yaz önce yarım gün vermiştik. bir kaç ay sonra tam gün başlattık ama çok fazla hasta oldu. alerjik bünyeli olduğu için sürekli hastalıklar tekrar etti ve çok fazla okula gidemediği dönem oldu. havaların ısınmasıyla beraber tekrar gitmeye başladı. 3 haftadır da yaz okuluna gidiyor. biri elinden oyuncağını alsa kendi kendine ağlıyor, asla ağzından tek kelime çıkmıyor. kreşte kendinden küçük çocuklar onu hırpalayabiliyor. en sevdiği arkadaşı kendinden 11 ay küçük bir çocuk, geçen gün o çocukla aynı oyuncağı çekiştiriyorlarmış ve kaşla göz arasında o çocuk bizimkinin kolunu ısırmış ama ne ısırmak...çok sevdiğim bir arkadaşımın oğlu var o da oğlumdan 1 yaş ufak ve vurma huyu olan bir çocuk. beraber tatile çıktık o çocuk bizimkini nasıl hırpaladı, oğlum sadece bana gözleri dolu dolu bakıyorsürekli oğluma hikayeler okuyorum, hakkını savunmanın önemini anlatan örnekler veriyorum. sana vurana sen de vur anlayışını bir eğitimci olarak tasvip etmiyorum bu yüzden hiç bu konuda teşvik etmedim oğlumu ama artık üzülüyorum. oğlumun kendini korumasını istiyorum. oyuncaklarıyla oynarken canlandırma yapıyoruz mesela, biri diğerine vuruyor, vurulan oyuncak öbürünün ellerini tutarak hayır bana zarar veremezsin deyip öğretmenine sesleniyor filan....bu çok ilgisini çekti mesela hadi şimdi ben sana vuruyorum deyip bana vuruyor ben öğretmenime sesleniyorum. bu şekilde kendini korumayı öğretmeye çalışıyorum ama okulda daha bunları uygulayamıyor ve hırpalanmaya devam ediyor...eşime göre ben yanlış yapıyorum, sana vurana sen de vur demeliyiz. sabırla şimdi öyle dersek yaşı büyüdükçe başkalarını hırpalaması sıkıntı olur diyorum. öyle ya, bu yaşlarda sana vurana sen de vur diye çocukları vurmaya teşvik ediyoruz, lisede aman nolursa olsun sakın vurma...ama bilemiyorum...büyüdükçe düzelir mi, kendini korumayı öğrenir mi....efendi çocuk yetiştireceğiz diye ezik ve güvensiz olsun asla istemem....bu konudaki tecrübelerinizi dinlemek isterim.
Ilerde belki evet ama su an için ogretmen mudahalesi gerekli oluyor çoğu zaman .gerçekten zor dengeler evet...hiç çocuk yetiştirmedim ve hiç tecrübem yok ama, hem konu üstte kalsın istedim hem de naçizane dikkatimi çeken bi detayı belirtmek istedim size.
sana vurana sen de vur bana da çok yanlış gelmekle birlikte, öğretmen/başka bir yetişkin vb gibi birine yönlendirme de çok doğru gelmedi. ispiyon tabir edilen durumu doğuruyor ve ispiyonlamayı huy edinmesi ileride çok fazla zorbalığa maruz kalmasına sebep olabilir.
bana vurmanı istemiyorum diyip gitmesi, kendini ve hislerini ifade edebilmesini sağlamak önemli ama oofff çocuk çok zor iş. kendini vurup kırarak ifade eden çocuğa arkadaşı bana vurmanı istemiyorum vs dese "bana ne" falan diyip vurmaya devam eder gibi geldi
Benim oğlum da hep kendinden kucuklerin veya kendi gibi sessizlerin yanina gidiyor. Şimdiden bir kaliba sokmak istemiyorum ama gozlemim böyle su ana kadar.daha çok küçük olduğunu kendime hatirlatip duruyorumEk olarak, düğünlerde falan çocuklar ortada oynuyorlar. Bilmiyorum birbirlerini tanıyorlar mı ancak oğlum hep dışlarında kalıyor. Peşlerinde koşuyor bir türlü dahil olamıyor. Ya çocuklar birbirini tanıyor yada benim oğlum iletişim sıkıntısı yaşıyor. Dışarıdan bakınca çok üzülüyorum