Sadece..

Ufak ihtimalle takılıyorum bazen aslında çok basit ama benim için kıymetli küçük noktalar insanlar dışardan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama içimdeki bir şeyin eksikliği gün geçtikçe büyüyor bazen öldürmek istiyorum ruhumu boşver diyorum alış bu düzene hayata ama içimdeki küçük bir nokta bunu engeliyor nasıl olduğumun farkındayim veya değilim boş gibim etrafımda insanalar var ama yok sanki hepsi sadece var olmak için varlar benim için olması gerek bile yok artık son duraktayiz bundan ötesi yok o durakta indiğimde sığınacak kimsem yok bununda farkındayım mecburiyeli bir yaşam yada zorundalikli biri gibi hissediyorum beynim susmuyor bir türlü sanki beynimde biri var devamlı sevilmiyorsun diyor sanki beynim konuştukcak yasadilarim kanıtlıyor gibi yada ben öyle sanıyorum savruluyorum farkına varmadan ne yapmam gerektiğini nasıl davranmalıyim konuşmayilim bilmiyorum sadece susup uyumak ve uyamamk istiyorum son düzlükteyim yol ayrimindayim arkam kimsem yok gibi bazen ölmek istiyorum yaşasam nolurki kim üzülürki diyorum beynim bu aralar çok yoruyor beni sadece konuşuyor ve inanamam gerekene inandiriyor gibi bilmiyorum kötüyum hep hoşuma giden bir laftır 'nasilsin' belki bunu duymak istiyorumdur bilmiyorum...

biraz sakinleşmeye çalış derin nefes al ver gökyüzüne bak çok hızlı düşünüyorsun gibi duruyor yazarken bile konudan konuya geçmişsin adeta. bu yoğun stresin asıl kaynağı ne tam olarak?