ilk yıl iyiydi yani böyle değildi. beraber gezerdik tozardık alışveriş yapardık.
bana daha ilgiliydi ki evlenene kadar aramalar sormalar günlük msj sayısı 200 geçerdi cep tlf bakmasam evi arardı. hergün gelirdi özlüyorum ben seni yanımda istiyorum derdi. evlendik yavaş yavaş herşey gitti hadi artık evliyiz olur dedim. aramasın ben aradım işten geldim mi gelmedim mi umurunda olmadı niye gidecek bi yerim yok mecbur eve gelcem tabi.
yani beni artık avucunun içindeyim. şimdi de artık uzaklaşmalar başladı beğenmemeler falan.
ben eşimden 2 yaş büyüğüm sanırım daha çıtırları görüyo ben 2. plana atılıyorum.
ben onun hep zor zamanlarında yanında oldum okulunu bekledim askerliğini bekledim yeri geldi cebine parasını koydum yeri geldi kontur kıyafet ne lazımsa aldım. o işe başladı 6 ay sonra nişan bir sene sonra düğün yaptık. biz herşeyimizi düğünden tut eşyamıza kadar berber aldık.
daha doğrusu çoğunu hep ben aldım. ha şimdi evde aldık ben ne kadar altınım varsa verdim kuruşum yok artık. oda çalışıyo gözü açıldı. bilmiyorum yani durum bu.
tamam bu yazdıkların yani biraz geçmişe gidildiğinde sonuç ortaya cıkıyor neden böyle oldu sorusunun cevabı şu; sen çok değer vermişin bir çok ihtiyacı sen karşılamışın cebine parasını dahi koymuşun ve afedersin bir yerleri kalkmış eşinin evlendikten sonrada senden alacağını almış altınına kadar duygusal anlamdada çıkarken herhalde yaşadığımı yaşadım defneyi çözdüm okudum bitirdim diye düşünmüş her anlamda harcamış seni şimdi işede başlamış gözü açılmış ve aklınca seninle işi bitmiş eşin tüketmiş bir çok şeyi ne yazıkkı öyle düşünüyor burnu sürterde akıllanır umarım..