Merhaba,
Eşim arkadaşları ile dışarı çıkmıştı. Çıkarken de eğer arkadaşının bahçe evine giderlerse 3 4 gibi gelebileceğini benim için sorun olup olmayacağını sordu. Ben de tamam demiştim. En son saat 1 gibi konuştuk arabada oturuyoruz dedi, bahçeye gitmemişler yani (ben yakında gelir diye düşündüm). Sonra ben uyudum. Şimdi saat 4u geçiyor ve eve yeni geldi. Yarım saat önce bebeğimi emzirmek için uyandım. Gelmediğini görünce mesaj attım cevap vermedi. Aklımdan kötü kötü bir sürü ihtimal geçti önce başına bir şey gediyse diye.
Sonra da eşime sinirlendim. Normalde evde asla bu saatlere kadar uyanık kalamaz. Oğlumun bu aralar uyku düzeni şaştı. Gece 1de uyuduğu oluyor. Ona bakmak uyutmak için asla durmaz mesela 1e kadar. İşe gidiyorum ben yoruluyorum der. Haklı da aslında evet ama konu ben ve oğlum dışında bir şey olduğunda durabiliyor. Ya da yarım saat duşa girecek olurum çıktığımda oğlum ağlıyor eşim de oğluma kızıyor ya da söyleniyor olur. Yüzde 80 böyle.
Lafa gelince hiç öyle demez ama.( Ben evde çocuk bakmaktan epey bunalmış durumdayım. 7 24 oğlumla birlikteyiz, ise henüz dönmedim geri.) Hadi ben çocuğa bakayım sen bugünü kendine ayır ne istiyorsan yap der. Dışarıdan biri olarak konuşmalarını duysanız ne iyi baba dersiniz.
Bugün arkadaşlarımla çıkacağım dediğinde ilk başta gitmesini istememiştim. Bana dedi ki zaten geçen hafta da çıkmadım niye karışıyorsun arkadaşlarımla çıkmama. Sen de çık ben sana bir şey diyor muyum? Biz küçük bı ilçede yaşıyoruz kendisinin neredeyse bütün arkadaşları burada. Benim zaten çok az arkadaşım var onlar da 1 saat mesafedeler. Benim tek başıma bir şey yapamayacağımı biliyor yani. Çocuğa kim bakacaksa...
Çocuk olmadan önce böyle değildi ya da böyleydi ben fark edemedim.
Bu konuyu niye açtım bilmiyorum. Çok doluyum. Bunun gibi bir sürü şey var. Kafamda sürekli ayrılık var ama cesaretim yok, seviyorum da. Bir yandan ortada çok büyük bir şey de yok gibi ama var aslında. Bu evlilikte kendimi çok yalnız ve değersiz hissediyorum.
Karışık yazmış olabilirim kusur bakmayın.
