İnşallah böyle olurum ben de içimde ince bi sızı var tüm hayatım değişiyor bu üzüntülü süreci yaşamaktansa mutsuz hayatım daha rahatmış gibi geliyo seviyor muyum bilmiyorum çünkü çok travmatik şeyler yaşadım korkuyorum
Canım seni cok iyi anlıyorum bende hemen hemen aynı durumdayım. Cok zor bir süreç eminim neler neler yaşadığını ne hissettiğini. Benim esimde madde bagimlisi ve tedavi icin zorladık kabul etmedi baska care yok çünkü. Kucucuk bebegimiz var. Sende cocuk yok. Siddet görmüşsün asla durma! Bende Allah’a şükür o durumlar olmadı ama seninkinin durumu vaziyeti aşmış durumda. Git kurtar kendini arkana bakma. Arkana bakarsan önünü göremezsin. Seven inan mücadele eder seni mutlu eder. Yıpratmaz. Ben ceza verdim ailesinin yanına gönderdim burnu surtulsun diye. Çalışmıyor ailemin parasıyla geçiniyorduk. Her sekilde onune zincirlerimi koydum. Yapmak zorunda hepsini. Kızının ihtiyaçlarını herseyi. Ailesiyle de görüştüm. Onlar da mecburlar. Hepsi beni seviyorlar kızları gibi görüyorlar ama benimkide %70 aileci. Aile her zaman 2. Planda kalir diyede söyledim bilirler hepsi. Şartlarımı sundum diceklerimizi dedik. Ama sende bu durumlar malesef zor. Siddet varsa asla…
Bu süreç ve sorgular çok normal. Siz kimseye müsade etmedikce onlar da konuşmaya cesaret edemeyecekler. Mutlu olmak da sizin elinizde herşeye tekrardan başlayın
Emin olun daha mutlu olacaksınız, kendinizi manipüle etmeyi bırakın, psikolojik destek alın mutlaka , biran önce boşanıp kurtulmaya bakın...
Aynen öyle aynisini ben onlara ve esime söylemiştim. 5 yıl oldu hemen hemen evliligim. Ve sadece sevilmek sevmek ilgi istiyorum huzur istiyorum dedim. Anne baba evin dışarısında kalmalı. Anneci babaci olmaz bir erkek evlenmişsin barklanmissin. Yani ben anlamıyorum bazen erkekleri benimkide aynı tas ayni hamam. İyiki farklı sehirlerde oturuyoruz. Esinle maddeyi bırakması icin dene belki düzelir yada psikiyatriye gitme teklifi sun. Eger daha kotu bir hayatın olacağını düşünüyorsan bu adımları dene. Ama asla duzelmez hep boyle devam eder aileside böyle dersen ve siddet boyutu aşmış durumda ise zincirlerini kır arkana bile bakma…
Bu süreç geçer yaşın genç sağlıklısın şükür et öncelikle... Allah inancın varsa böyle bir adamı boşamak haktır bunu unutma vicdanın rahat olsun.
Ben ona ilişkinizdeki şiddet sorununu söylediğimde bana diyo ki ben seni gerçekten dövmüyorum dövsem kemiklerin kırılır seni gerçekten dövmedim diyo
Tovbe estagfuruallah. Bırakmaz ise o zıkkımı onu bırakmak zorundasın boşanmayı tercih et. O illete başlayan cok zor bırakması bilirim eşimden. Annesi resmen evinize yerleşmiş nasıl bir kadin ana o. Resmen oglunun evliliginde gozu varmış. Açık ve net.
Acilen bir terapi almanız gerekiyor sadece ilaçla değil konuşup anlatıp gerçekler görüp farketmeniz için. Ya da bergeni izleyin
Ya kusura bakmayın nolur güldürdü beni kızgınlığınız, çok tatlı çok içten kızmışsınız
O kadar aynı şeyleri yaşamışız ki acaba ben mi yazdım bunu diye kendimi sorguladım
Aşırı beni suçluyor, ona yakınlık göstermediğim için ayrıldığımızı, elinden geleni yaptığını (zorla hastaneye yatmasından bahsediyor), çalıştığını (arada sırada yatağından yaptığı- benim ona bulduğum bilgisayarla işten bahsediyor, kazandığından fazlası içkilerine gidiyordu zaten), sana peynir aldım falan bile diyor ajsklssl (ona dünyaları, ailesine de bir sürü şey almışımdır) Ben de her seferinde şaşkınlıktan deliriyorum, ulan sen alkoliksin daha hala sevişmiyorum diye beni nasıl suçlarsın? Benim canım kalmamıştı ne sevişmesi 
Evet bir noktada aynıyız. Her seyimiz borc. Full yatakta ve çalışmıyor. Ne kadar ortak yanımız varmış. Bende anası gile gönderdim29 yaşında özel sektörde çalışan bi kadınım. 6 birlikteliğimizin 2 yılı evlilik birliği içerisinde inanılmaz bir mutsuzlukla geçti. Evliliğimde şiddet gördüm, eşimin yasaklı madde alışkanlığıyla mücadele ettim, çalıştım üstüme başıma alamadım onu kalkındırmaya çalıştım. Sorunlu ailesiyle uğraştım. Sona geldiğimizde ikimizin de hatırladığı hiçbir güzellik yok. O duvar gibi karşımda ben ise evliliğim bittiği için üzülüyorum, konfor ortamımdan cıkmaktan, dışardaki hayattan, adımın boşanmış olmasından, yeniden hayat kuramamaktan cok korkuyorum. Önceden hiç böyle bi insan değildim toplumun koyduğu etiketler umrumda olmazdı şimdi tekrar mutlu olamamaktan cok korkuyorum. Şiddeti cok normalleştirdim sanki her kadın evinde şiddet görüyor gibi geliyor. Kendime olan saygımı kaybettim. Boşanma konusunda tüm ailem arkamda sadece yüzümün güldüğünü görmek istiyorlar ben ise canlı cenaze gibiyim. Bu süreç geçer mi arkadaşlar?
Ya kusura bakmayın nolur güldürdü beni kızgınlığınız, çok tatlı çok içten kızmışsınız
O kadar aynı şeyleri yaşamışız ki acaba ben mi yazdım bunu diye kendimi sorguladım
Benim eşim de alkol ve madde bağımlısı, 2 kere hastaneye yatırıldı, ilki benim zorumla, ikincisi yakalandı anasından utandı diye.
Zamanla adamın annesi bakıcısı gibi oldum, karı-koca ilişkisi kalmadı, doğru dürüst çalışmıyor bir şey yapmıyor, full yataktaydı.
Artık tık etti, terkettim. Sizin kadar şanslı olmadığımız için hemen boşanamıyoruz bulunduğumuz ülkede. Bir sürü bürokratik sorun var, detaya girmiycem ama iletişimi sürdürmemiz gerekiyor ortak hayatla ilgili şeylerle. Ve ilk 3 ay falan korkunç zordu, evimizi ellerimle ne çabalarla yaptım, bütün hayatım orada vs her şeyi bırakmak zorunda kaldım. Çok ağladım. Aynı şekilde antidepresana başladım iyi geldi. Şimdi çok daha iyiyim, evime geri döndüm-çünkü eşimi gönderdim-ama artık umrumda değil, insanın kendini iyi hissetmesi dünyadaki her şeyden önemli. Ve şimdi evlere başlıyorum full.
Hala eşimi özlüyorum, en iyi arkadaşımdı, beni en çok sevdiğini düşündüğüm insan.. Ama hala akıllanmadı mesela
Ben bıraktığımdan beri tamamen koptu, günde 2-3 şişe vodka falan içiyor, tüm kredi kartlarını patlatmış, yemek alacak parası yok, her gün bana ağlıyor ama bir yandan ölümüne beni suçluyor çok kızgın bana
Bizde tedavi istiyoruz. Ametam bölümü. Ama kabul etmedi. Biliyor cunku yatacak hastanede. Ani parlamalar. Öfke kontrolü sıfır kötü durumda. Sürekli uyuyor. Sinirli. Mutsuz. Çalışmıyor. Kazandığını evine barkına cocuguna harcamıyor. Sorumluluk yok. Herseyimiz ortakmış canım.29 yaşında özel sektörde çalışan bi kadınım. 6 birlikteliğimizin 2 yılı evlilik birliği içerisinde inanılmaz bir mutsuzlukla geçti. Evliliğimde şiddet gördüm, eşimin yasaklı madde alışkanlığıyla mücadele ettim, çalıştım üstüme başıma alamadım onu kalkındırmaya çalıştım. Sorunlu ailesiyle uğraştım. Sona geldiğimizde ikimizin de hatırladığı hiçbir güzellik yok. O duvar gibi karşımda ben ise evliliğim bittiği için üzülüyorum, konfor ortamımdan cıkmaktan, dışardaki hayattan, adımın boşanmış olmasından, yeniden hayat kuramamaktan cok korkuyorum. Önceden hiç böyle bi insan değildim toplumun koyduğu etiketler umrumda olmazdı şimdi tekrar mutlu olamamaktan cok korkuyorum. Şiddeti cok normalleştirdim sanki her kadın evinde şiddet görüyor gibi geliyor. Kendime olan saygımı kaybettim. Boşanma konusunda tüm ailem arkamda sadece yüzümün güldüğünü görmek istiyorlar ben ise canlı cenaze gibiyim. Bu süreç geçer mi arkadaşlar?
Ya kusura bakmayın nolur güldürdü beni kızgınlığınız, çok tatlı çok içten kızmışsınız
O kadar aynı şeyleri yaşamışız ki acaba ben mi yazdım bunu diye kendimi sorguladım
Benim eşim de alkol ve madde bağımlısı, 2 kere hastaneye yatırıldı, ilki benim zorumla, ikincisi yakalandı anasından utandı diye.
Zamanla adamın annesi bakıcısı gibi oldum, karı-koca ilişkisi kalmadı, doğru dürüst çalışmıyor bir şey yapmıyor, full yataktaydı.
Artık tık etti, terkettim. Sizin kadar şanslı olmadığımız için hemen boşanamıyoruz bulunduğumuz ülkede. Bir sürü bürokratik sorun var, detaya girmiycem ama iletişimi sürdürmemiz gerekiyor ortak hayatla ilgili şeylerle. Ve ilk 3 ay falan korkunç zordu, evimizi ellerimle ne çabalarla yaptım, bütün hayatım orada vs her şeyi bırakmak zorunda kaldım. Çok ağladım. Aynı şekilde antidepresana başladım iyi geldi. Şimdi çok daha iyiyim, evime geri döndüm-çünkü eşimi gönderdim-ama artık umrumda değil, insanın kendini iyi hissetmesi dünyadaki her şeyden önemli. Ve şimdi evlere başlıyorum full.
Hala eşimi özlüyorum, en iyi arkadaşımdı, beni en çok sevdiğini düşündüğüm insan.. Ama hala akıllanmadı mesela
Ben bıraktığımdan beri tamamen koptu, günde 2-3 şişe vodka falan içiyor, tüm kredi kartlarını patlatmış, yemek alacak parası yok, her gün bana ağlıyor ama bir yandan ölümüne beni suçluyor çok kızgın bana
Bizde sadece madde yoksunluğu patlaması yaşanıyor. Bırakamıyor. Eminim gizlide içiyordur. Bana destek ol beni iyi et diyor. Sinirlendigimde beni anlayışla karşıla diyor sonra özür diliyor. Yani tedaviden başka carem yok. Ailemde tedavi diyor ona.29 yaşında özel sektörde çalışan bi kadınım. 6 birlikteliğimizin 2 yılı evlilik birliği içerisinde inanılmaz bir mutsuzlukla geçti. Evliliğimde şiddet gördüm, eşimin yasaklı madde alışkanlığıyla mücadele ettim, çalıştım üstüme başıma alamadım onu kalkındırmaya çalıştım. Sorunlu ailesiyle uğraştım. Sona geldiğimizde ikimizin de hatırladığı hiçbir güzellik yok. O duvar gibi karşımda ben ise evliliğim bittiği için üzülüyorum, konfor ortamımdan cıkmaktan, dışardaki hayattan, adımın boşanmış olmasından, yeniden hayat kuramamaktan cok korkuyorum. Önceden hiç böyle bi insan değildim toplumun koyduğu etiketler umrumda olmazdı şimdi tekrar mutlu olamamaktan cok korkuyorum. Şiddeti cok normalleştirdim sanki her kadın evinde şiddet görüyor gibi geliyor. Kendime olan saygımı kaybettim. Boşanma konusunda tüm ailem arkamda sadece yüzümün güldüğünü görmek istiyorlar ben ise canlı cenaze gibiyim. Bu süreç geçer mi arkadaşlar?
Ya kusura bakmayın nolur güldürdü beni kızgınlığınız, çok tatlı çok içten kızmışsınız
O kadar aynı şeyleri yaşamışız ki acaba ben mi yazdım bunu diye kendimi sorguladım
Benim eşim de alkol ve madde bağımlısı, 2 kere hastaneye yatırıldı, ilki benim zorumla, ikincisi yakalandı anasından utandı diye.
Zamanla adamın annesi bakıcısı gibi oldum, karı-koca ilişkisi kalmadı, doğru dürüst çalışmıyor bir şey yapmıyor, full yataktaydı.
Artık tık etti, terkettim. Sizin kadar şanslı olmadığımız için hemen boşanamıyoruz bulunduğumuz ülkede. Bir sürü bürokratik sorun var, detaya girmiycem ama iletişimi sürdürmemiz gerekiyor ortak hayatla ilgili şeylerle. Ve ilk 3 ay falan korkunç zordu, evimizi ellerimle ne çabalarla yaptım, bütün hayatım orada vs her şeyi bırakmak zorunda kaldım. Çok ağladım. Aynı şekilde antidepresana başladım iyi geldi. Şimdi çok daha iyiyim, evime geri döndüm-çünkü eşimi gönderdim-ama artık umrumda değil, insanın kendini iyi hissetmesi dünyadaki her şeyden önemli. Ve şimdi evlere başlıyorum full.
Hala eşimi özlüyorum, en iyi arkadaşımdı, beni en çok sevdiğini düşündüğüm insan.. Ama hala akıllanmadı mesela
Ben bıraktığımdan beri tamamen koptu, günde 2-3 şişe vodka falan içiyor, tüm kredi kartlarını patlatmış, yemek alacak parası yok, her gün bana ağlıyor ama bir yandan ölümüne beni suçluyor çok kızgın bana
