Bırak dağınık kalsın, derli toplu olmayıversin her şey. Pisleniversin, lekeleniversin, yetişiverme her şeye, koşturma, aheste yürü arada ki nefessiz kalma böyle. Çocuklarına kadar pişir-temizle ve yardım al. Aileden birilerini çağır, ne bileyim yakın arkadaşlarından rica et "Biraz hava almaya çıkacağım benim çocuklara bugün ablalık yapıversene" de, maddi durumunuz müsaitse bastır yardımcı için. Bırak eşini yav ne derse desin.
Bakın hiçbir psikolojik sıkıntı, bir çocuğa el kaldırmanın bahanesi olamaz. Ben bipolar hastası bir anneyim 8 yaşında bir oğlum var ve bir kere elim kalmadı, bağırmadım bile çocuğuma. Ama bu nasıl oldu? Kendimi tanıyorum, ara ara dinlendirilmem gerekiyor benim ki bu her insanın ihtiyacı ancak benim pilim biraz daha çabuk bitiyor diyelim. Eşim bu süreçte destekti, annem destekti, çocuğumu beraber, birbirimize kişisel alanlar tanıya tanıya büyüttük. Ne sinir krizi gördüm, ne öfkeme kapılacak kadar kendimden geçtim. Sizin 2 çocuğunuz var ve tek başınıza tüm yük üzerinizde. Bunu çözmeniz lazım, çözüm de sizi yer yer dinlendirmek. Kendiniz ayrı, çocuklarınız ayrı heder olursunuz bu böyle devam ettikçe.