Öncelikle ağladığında daha kötü olmazsın, “en fazla ne olabilir ki ya?” diye bazen insanın üstüne de gitmesi gerekiyor. Ağustos ayında o kadar kötüydüm ki, tatil planımız vardı; eşime yalvardım sen git beni bırak burada diye. Saçmalama sen gelmezsen, tabii ki tek başıma gitmem dedi… Sonra düşündüm, ya beynimin benimle oynadığı bir oyuna yenilip hayatımı yorgan altında geçiremeyecektim. İçim alev atıyor kaygı derecem çok yüksek, ama ona rağmen korkularla yola çıktım. Bekliyorum her an atak geçireceğim diye, sonra aklımı dağıtmaya çalıştım sürekli, güneşlenmek, havuzda vakit geçirmek, oradaki çocuklarla şakalaşmak o kadar iyi geldi ki, döndüğümüzde toparlamıştım baya. Yani diyorum ki, bazen de üzerine gitmek kendimizi salmamak lazım.