Bende hamileyim bol bol dua ederim sana. Malesef senin gibi ruha sahip insanların ortak özelliği bu hepimiz yara alıyoruz. Yara alırken kimse görmüyor iyileşmediğin için kızıyorlar. Benim en büyük hobim pasta yapmaktı bu rahatsızlıktan sonra mutfağa adım atmak istemedim bi makarna yapasım gelmedi eşim eve kabartma tozları vanilyalar değişik değişik kremalar alıp geliyordu beni heveslendirmek için onlara bakıp daha çok ağlıyordum hobimi kaybettim bi daha o keyfi alamayacam diye. Bana gülüyorlardı pasta yapmıyorum diye insan mı ağlar yapmazsan yapma diyorlardı. Sonra ailem beni alıştırmak için hadi sana misafirliğe geliyoruz ağırla bizi dediler zar zor onlara bi kek yaptım ama ağlaya ağlaya sanki canımı alıyorlar. Basit bi keki abarta abarta yediler çok özlemişiz çok şükür bak yapmışsın diye. Ama tabi bunlar bi elin parmağını geçmeyecek örnekler. Daha çok duyduklarım şunlardı namazını aksattın, başın açık ,abdesttsiz uyuma, Allah’a inancın yok mu senin. Hocaya mı götürsek, suya mı okusak, biraz kaynanasında mı kalsa… yani hepsine sadece beni yalnız bırakın ben düzelirim demiştim çok bunaldığım için geceleri uyumadım hepsine uyuyorum dedim aç kaldım yemek yiyorum dedim gündüz çıktım boş boş parklarda gezdim dolaştım evimdeyim çok rahatım dedim benden ellerini ayaklarını çektiler kendi iç sesimi duyduğum zaman iyileşmeye başladım hala da iyileşmeye devam ediyorum tam olarak bitmedi. Şimdi de hamilelikle ilgili geriyorlar bebeğe bakabilecek misin yok senin uykun derin bebeğe bakamazsan şu olur yok emzirmezsen bu olur yine tepkimi koydum beni bana bırakın ben herşeyi doktorunla konuşup hallederim yapamazsam o zaman söylerm dedim kırılan kırılsın gerçekten onların kalbi daha kolay onarılıyor benim kırılan kalbimi onarmam aylarımı alıyor