Ben panik atak hastasi degilim ancak yasadiklarinizi az cok anliyorum. 13 yildir anoreksiya nevzora, klinik depresyon gibi bircok sebeple psikiatriste gidiyorum, ilac kullaniyorum. Bundan 6 yil once anlasildi ki benim esas problemim manik episodu olmayan bipolar bozukluk. Normal donemlerim oluyor, depresif donemlerim oluyor. Yillardir Prozac kullaniyorum. Hamileligimin ilk 6 haftasinda da psikatristim birakmami soyleyene kadar kullandim. Su anda 18. haftadayim, ara sira mutsuzluk ve karamsarlik ataklari oluyor ama oldukca iyi idare ediyorum, zaten hamilelikte insan normalden fazla duygusal oluyor.
Hamilelik oncesi ben cocuk yapmayi hic dusunmuyordum. Devam eden calismalar anoreksiya nevrozanin genetik olabilecegi yonunde, ailesinde anoreksiya nevroza olan cocuklar diger cocuklara gore bu bozukluk icin %10 daha egilimli. Bipolar bozukluk zaten genetik olabilecegi belirlenmis bozukluklardan. Mantikli dusununce cocugumun bunlarla ugrasmasini neden isteyeyim ki?
Bu isin bir de hamile olunca ilac alamayacak olmasi vardi. Prozac her ne kadar B tipi yani hamilelikte alinabilir ilaclar kategorisinde de olsa, doktorun bana biraktirmasi her zaman olasiydi. Zaten duygusal olunan bu hamilelik doneminde ilacsiz nasil 9 ay idare edecektim? Yasadigim depresif edpisodlar beni antepartum ve postpartum sendromlarina (hamilelik depresyonu ve lohusalik sendromu) daha yatkin yapiyordu, hem kucuk bebege bakip, hem de kendi sorunlarimla nasil ugrasacaktim? Butun bunlar beni cocuk fikrinden gittikce uzakkastirmisti.
Simdi ise ilacsiz gayet iyi idare ediyorum duygusal ve psikolojik olarak. Umuyorum ki bu sekilde de devam edecek. Kotulersem de her zaman ilaca tekrar baslamak gibi bir opsiyonum var. Cozumsuz dert olmasin yeter ki.