arkadaşlar 1 aydır öyle bir bunalımdayım ki sanki tek ben yaşıyomuşum gibi geliyo. şu an 25.haftamdayım. 20. haftalara doğru ara ara kapalı yerde daralma ve nefes alamıyo hissi yoklamaya başlamıştı. bi gün sabahtan akşama kadar evde yalnız kaldım ve o gün içerisinde 2 kere nefes alamıyorum bu ev beni bunaltıyo diye paniklemeye başladım dışarı atasım geldi kendimi sanki oda üstüme üstüme geliyodu. o anları atlattım derken o gece ve ertesi gün uyuyamadım ağlayarak yataktan fırlıyodum kafamı yastığa bile koyamıyodum bi yerde oturamıyodum bile. çok zor bikaç gün öyle geçti. sonra biraz hafiflemeye başladı ama şu anda gözümü açıyorum huzursuzluk, mutsuzluk, iç sıkıntısı, arada bi gelen daralma, evime gitmeme isteği, evde yalnız kalamama var. yaşadığım kötü anlar aklımdan çıkmıyo ve yine olcak diye yaşadığım korku ve kaygı gün boyu benimle. sanki iki el boğazımda hep. hiçbir şeyden zevk alamıyorum mutlu olamıyorum. eski hayatım bir anda çöpe gitti ve hiç geri gelmiycekmiş gibi geliyo. hamilelikten hormonlardan diye düşünüyorum ama içimde ya bebekten sonra da devam ederse diye korku var. delirdim yada delircem gibi hissediyorum. Var mı bu durumda olan yada duyan. herşeyden çok etkileniyorum şu an. kötü bişey duymakta istemiyorum ya gerçi yinede soruyorum bi umut. yaşamak çok zor şu an bana. her sabah bugünü nasıl geçircem Allahım diye düşünürken her akşam acaba uyuyabilecekmiyim yine panikleyip kalkarsam diye korkuyorum sokağıma evime yatak odama girerken bunalıyoruım her an her saniye huzursuz kaygılı mutsuz umutsuz ve korku doluyum. Allaha her gün yalvarıyorum 1 ayı 1 sene gibi geçirdim hamdolsun yinede halime ilk günlerimden biraz daha iyiyim. inş. bi gün geçer, geçer dimi
bugun başka bi konuya yazmıştım bunları ama buraya daha uygun sanırım. beynim sürekli düşünüyo. düşünmeden huzursuzluk hissetmeden tv bile seyredemiyorum. bikaç haftadır en hafifinden sigaraya bile başladım o da kötü hissettiriyo yapmamam gerektiği için ama içmekte istiyorum. ben öğretmenim arkadaşlar okulda bile bunalıyorum diye ağlama krizlerine giriyorum. ben bittim yaşayamıyorum diye ağlaya ağlaya öğretmenler odasını ayaklandırdım. yemek yemek su içmek bile beni bunaltıyo. ya insan uyandığında nasıl kahvaltı yapcam yada susadığından nasıl su içicem yada duş alacağı zaman banyoda ben şimdi nasıl durcam diye korkar mı huzursuzluk çeker mi. öyle usandım kii. Allah hepimizin yardımcısı olsun. sanki 10 sayfa daha yazsam yetmiycek ne desem tarifi yetersiz kalcak gibi geliyo Allahım yalvarırım başladığı gibi bitir bir an önce. Hamileliği rahat geçenlere bende öyle özeniyorum ki. benim hormonlar (sebebinin bu olduğunu düşünmek, bilmek diyemiyorum ona bile kesin konuşamıyorum) tavan yaptı beni mahvetti.. bu psikoloji devam ederde bebeğimi yeterince sevemezsem diye bile korkuyorum offf bitmiyo korkular.. çok uzun oldu özür dilerim
son haftalardır sınıfta duramıyodum ki ders sırasında kendimi dışarı atıyodum kim ne derse desin umrumda değil o an. ders işleyemiyodum bile hep mutsuz üzgün bunalımlı ve buhranlı. canım bak seninle aynı durumda olanlar var annen baban yanında değil belki ama bizler varız seni en iyi bu halde olanlar anlararkadaşlar 1 aydır öyle bir bunalımdayım ki sanki tek ben yaşıyomuşum gibi geliyo. şu an 25.haftamdayım. 20. haftalara doğru ara ara kapalı yerde daralma ve nefes alamıyo hissi yoklamaya başlamıştı. bi gün sabahtan akşama kadar evde yalnız kaldım ve o gün içerisinde 2 kere nefes alamıyorum bu ev beni bunaltıyo diye paniklemeye başladım dışarı atasım geldi kendimi sanki oda üstüme üstüme geliyodu. o anları atlattım derken o gece ve ertesi gün uyuyamadım ağlayarak yataktan fırlıyodum kafamı yastığa bile koyamıyodum bi yerde oturamıyodum bile. çok zor bikaç gün öyle geçti. sonra biraz hafiflemeye başladı ama şu anda gözümü açıyorum huzursuzluk, mutsuzluk, iç sıkıntısı, arada bi gelen daralma, evime gitmeme isteği, evde yalnız kalamama var. yaşadığım kötü anlar aklımdan çıkmıyo ve yine olcak diye yaşadığım korku ve kaygı gün boyu benimle. sanki iki el boğazımda hep. hiçbir şeyden zevk alamıyorum mutlu olamıyorum. eski hayatım bir anda çöpe gitti ve hiç geri gelmiycekmiş gibi geliyo. hamilelikten hormonlardan diye düşünüyorum ama içimde ya bebekten sonra da devam ederse diye korku var. delirdim yada delircem gibi hissediyorum. Var mı bu durumda olan yada duyan. herşeyden çok etkileniyorum şu an. kötü bişey duymakta istemiyorum ya gerçi yinede soruyorum bi umut. yaşamak çok zor şu an bana. her sabah bugünü nasıl geçircem Allahım diye düşünürken her akşam acaba uyuyabilecekmiyim yine panikleyip kalkarsam diye korkuyorum sokağıma evime yatak odama girerken bunalıyoruım her an her saniye huzursuz kaygılı mutsuz umutsuz ve korku doluyum. Allaha her gün yalvarıyorum 1 ayı 1 sene gibi geçirdim hamdolsun yinede halime ilk günlerimden biraz daha iyiyim. inş. bi gün geçer, geçer dimi
bugun başka bi konuya yazmıştım bunları ama buraya daha uygun sanırım. beynim sürekli düşünüyo. düşünmeden huzursuzluk hissetmeden tv bile seyredemiyorum. bikaç haftadır en hafifinden sigaraya bile başladım o da kötü hissettiriyo yapmamam gerektiği için ama içmekte istiyorum. ben öğretmenim arkadaşlar okulda bile bunalıyorum diye ağlama krizlerine giriyorum. ben bittim yaşayamıyorum diye ağlaya ağlaya öğretmenler odasını ayaklandırdım. yemek yemek su içmek bile beni bunaltıyo. ya insan uyandığında nasıl kahvaltı yapcam yada susadığından nasıl su içicem yada duş alacağı zaman banyoda ben şimdi nasıl durcam diye korkar mı huzursuzluk çeker mi. öyle usandım kii. Allah hepimizin yardımcısı olsun. sanki 10 sayfa daha yazsam yetmiycek ne desem tarifi yetersiz kalcak gibi geliyo Allahım yalvarırım başladığı gibi bitir bir an önce. Hamileliği rahat geçenlere bende öyle özeniyorum ki. benim hormonlar (sebebinin bu olduğunu düşünmek, bilmek diyemiyorum ona bile kesin konuşamıyorum) tavan yaptı beni mahvetti.. bu psikoloji devam ederde bebeğimi yeterince sevemezsem diye bile korkuyorum offf bitmiyo korkular.. çok uzun oldu özür dilerim
slm melek caım..iyi olacaksın bu evreleri atlatacaksın senin haftalarında ben senden beterdim kilo vermiştim yemek yiyemiyor,uyuyamıyordum bir taraftan herşeyden tiksinti gelmişti..atak desen her an ölecem diye dolaşıyordum...birde benim ailem yurt dışında burda kimsem yok eşimin akrabaları desen kendi hallerinde hiç bizimle alakaları yok...bütün hamileliğimi eşimle yalnız geçirdim...son haftalarımda bile yalnızım..o zamanlar doktorum bana çok kızıyordu...allahtan bebek iyide senin gidiş hattını beğenmiyorum diye..ruh gibi dolanıyordum...ama bak bu haftalara geldim sende atlatacaksın..ataklarımız hamile olsakta olmasakta hep vardı diye duşun...ataklar bebişini etkilemez pek canım yemen iyiyse...sık sık doktoruna danış....kızımıza dikkat et...
(((benimki 22haftadan sonra azaldı ya...ben 22ci haftaya kadar hiç kilo almadım yiyemiyordum 24ci haftadan sonra yemeye başladım..birde ben sigara tirakisiydim hamileliğimde sigarayıda bıraktım stresim ondan dahada arttı...bak senin 4lü iyi çıkmış gözün aydın...benim 2li test pozitifti birde onun stresini yaşadım azmış gibi.sonra erken doğum riski falan hep sorunlu hamilelik geçirdim...ama sonuçta bugünlere geldim allaha şükür..ataklarda akisiyetelerde korkularda acılarda sevinçlerde geçiyor cnm bir şekilde..arada çok zor zamanlar oluyor dayanamıyorsun ee biz paliyiz bunlar normal sonuçta neataklar atlatmış insanların atlatıyoruz...allah sabır versin ya şimdilerde de doğum yaklaştı onun korkusu sardı beni....
