Seni o kadar iyi anlıyorum ki ilk hamileliğimde olduğum gibisin. Ben kaç kez intiharı düşündüm iki kez deniyordum. Yaşamak, gülmek, zevk almak nasıldı. Hepsini unuttum. Hiç birşeyden ümidim yoktu. Bebeğim için etrafımdaki telaş öyle anlamsızdı ki. Sonuçta hamile kaldım ve hayatım karardı. Nasıl sevebilirdim ki. Kişisel bakım yapamaz olmuştum. 7-8 günde bir yıkanırdım saçlarımı tarayamazdım. Hareket etmek istemiyordum. Karanlık bir odada kimseyi görmeden saatlerce uzanmak tek içimden geçen şeydi. Asla asla düzeleceğime inanmadım. Ne değiştirecekti bu hali. Günde bir veya iki hurma ile bir kaşık pekmez ile ayakta kalmaya çalıştım. Gerçek anlamda yaşayan insanları çok kıskanıyordum anlam veremiyordum. Nasıl mutluydular ki niye konuşup gülüp yiyip içip eğleniyorlardı. Nasıl süslenebiliyor nasıl iş yapabiliyor nasıl gezebiliyorlardı. Nasıl sohbet edebiliyorlardı. Nefes alıyordum kalbim atıyordu ama yaşamıyordum.