- 7 Ağustos 2014
- 1.466
- 2.365
- 29
İyi akşamlar arkadaşlar. Daha önce boşanmayla ilgili konular açmıştım. En son boşanıcam dedim. Hukuki işlemler başladı ama henüz gün belli olmadı.
Babamın evine geldiğimden bu yana çok kötüyüm. Gözlerim açık bırakılmış Çeşme gibi. içimde fırtınalar kopuyor durduramadığım önüne geçemediğim canımı acıtan fırtınalar. Gelmek zorundayım. Eşimin düzeleceği bana bize yardım edeceği yoktu. Herşeyi yaptığıma inanıyorum. Ama ayrılmak da acı veriyo.
Her gece her saniye kafamda defalarca onu öldürüp yine ona uyanıyorum. Geceleri özlemimden burnumdaki o sızıyı kimseye tarif edemem etsem de kimse anlamaz beni bilirim. En zoru da özlemek değil mi zaten en zoru da özledim dön demeye korkmak. Vericeği tepkiden korkmak. Bi elime gururumu alıyorum bir elime kalbimi. Gururumu sıktıkça kalbimi yakıyorum. Tıpkı gözyaşlarımın hr gece kalbimi yaktığı gibi. Boğazıma yumruk gibi oturuyo sessiz çığlıklarım. Defalarca yokluğuna sarılır ben ben olmaktan çıkar o olurum. Bi elimde hayatım bi elimde hâla kırık dökük umutlarım kırılmış umutlarım baktıkça elime sol yanım acıyo o gelmiyo öpmüyo ve geçmiyo. Ruhum çıkar da bedenimden bi onun acısı çıkmıyo ruhsuz bedenimden. Her hücrem her saniye birer birer ölurken özlemini dindiremiyorum tek hücremde bile. Ne kadar daha canımı yakar ki yokluğu
Nefes aldığın sürece mi. Ne zaman geçecek Kalbimdeki sızı, kalbim durana kadar mı. Kabuk bağlayan her yara iz bırakır ruhum yaralarıyla dolu her gece gözyaşlarımla kanattığım. yaram sızım acım geçmeyecek bedenim toprakla buluşana dek. Ne acı özlemek ne acı dön derken dönmeyeceğini bilmek. Nefes alırken bile ölmek ne acı.
Çok uzattım Özür dilerim. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Anlatmak biraz olsun kurtulmak istedim.
Babamın evine geldiğimden bu yana çok kötüyüm. Gözlerim açık bırakılmış Çeşme gibi. içimde fırtınalar kopuyor durduramadığım önüne geçemediğim canımı acıtan fırtınalar. Gelmek zorundayım. Eşimin düzeleceği bana bize yardım edeceği yoktu. Herşeyi yaptığıma inanıyorum. Ama ayrılmak da acı veriyo.
Her gece her saniye kafamda defalarca onu öldürüp yine ona uyanıyorum. Geceleri özlemimden burnumdaki o sızıyı kimseye tarif edemem etsem de kimse anlamaz beni bilirim. En zoru da özlemek değil mi zaten en zoru da özledim dön demeye korkmak. Vericeği tepkiden korkmak. Bi elime gururumu alıyorum bir elime kalbimi. Gururumu sıktıkça kalbimi yakıyorum. Tıpkı gözyaşlarımın hr gece kalbimi yaktığı gibi. Boğazıma yumruk gibi oturuyo sessiz çığlıklarım. Defalarca yokluğuna sarılır ben ben olmaktan çıkar o olurum. Bi elimde hayatım bi elimde hâla kırık dökük umutlarım kırılmış umutlarım baktıkça elime sol yanım acıyo o gelmiyo öpmüyo ve geçmiyo. Ruhum çıkar da bedenimden bi onun acısı çıkmıyo ruhsuz bedenimden. Her hücrem her saniye birer birer ölurken özlemini dindiremiyorum tek hücremde bile. Ne kadar daha canımı yakar ki yokluğu
Nefes aldığın sürece mi. Ne zaman geçecek Kalbimdeki sızı, kalbim durana kadar mı. Kabuk bağlayan her yara iz bırakır ruhum yaralarıyla dolu her gece gözyaşlarımla kanattığım. yaram sızım acım geçmeyecek bedenim toprakla buluşana dek. Ne acı özlemek ne acı dön derken dönmeyeceğini bilmek. Nefes alırken bile ölmek ne acı.
Çok uzattım Özür dilerim. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Anlatmak biraz olsun kurtulmak istedim.