- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Özgüven eksikliği..
- Konu Sahibi sedafatih
- Başlangıç Tarihi
- 7 Şubat 2014
- 539
- 74
- 73
- 34
inşallah canım..
- 28 Ekim 2012
- 507
- 528
- 103
- 29
Merhaba arkadaşlar;
Ben bu konuyu doğru yerdemi konuşuyorum bilmiyorum ama kendimce koyduğum tanı benimde özgüven eksikliği sanırım.İlk olarak okul hayatımdan bahsetmek istiyorum . Ben 19 yaşındayım annemi ve babamı 6 sene arayla kaybettim .Buna rağmen başarılı bi öğrenciydim.Ama her sene başında dua ederdim Allahım nolur yeni bi öğretmen gelmesin gelceksede ilk ders tanışalım demesin diye.Çünkü çoğu öğretmen anne babanın mesleğini sorardı ki ben bi arkadaşımla yeni tanıştığımda direk söyleyemezdim bile sınıfın ortasında söylemek bir yana dursun ..Bu utanmak değildi sadece insanların beni öyle damgalamasnı istemiyodum bakıp acımasını istemiyodum .Çünkü birilernin böyle bişey duyunca ve senin bi eksikliğini gördüğünde annesi babası yokya ondan böyle oldu demesini kaldıramazdım.Bu yüzden insanlarla uzun süre konuşmadan görüşmeden kendimi yakın hissetmeden bunu söyleyemiyorum.Buda benim birileryle tanışmak istemememe sebep oluyo .Tanıştıktan sonra konuşurum çok çekinmem ama öyle bi konu açıldığında değiştiririm konuyu genelde.Bu yüzden arkadaşlarım varyok değil çok yakınlarda var ama yeni insanlara kapalıyım.ASıl konuya gelicek olursam benim erkek arkadaşım kıskanç ve çok muhafazakar bi yapıya sahip .Yani aslında bana gez dolaş felan der ama ben onu çok kıskandığım için ben dolaşırsam oda dolaşma hakkı bulur diye kendimde dolaşmıyorum:))Çünkü kıyafetime çok karışır ve ben yazın bile hırka giyiyorum huzursuzluk çıkmasın diye yazında hırkayla dolaşmak baya terletici o yüzden gezme isteğimde yok.Tamamen bi ev kuşuna dönüşmüş durumdayım yani biriyle bişeyler yapmayı seviyorum .Erkek arkadaşımda seviyo ama dışardakı açık giyinen bayanlar sinirimi bozuyo ve o dışardayken hep diken üstündeyim. aceba önünden biri geçermi diye
doğal olarak onuda birçok şeyden geri bırakıyorum ki oda aynı şekilde benmle huzurunun bozulmasını istemez ve istemediğim bişeyi çok zorda kalmadığı sürece yapmaz.Zaten birbirimize aile olmuş gibiyiz 6. seneniniçerisindeyiz birlikte büyüdük sayılır.Bi sorunum yok ona çok değer veriyorum ve anne babam olmadığı için kendime güvenemiyorum bunu onunla kapatıyorum .ama insan değer verdiği insanı üzmek istemiyo kimseden geri kalsın istemiyo. Bende arkadaşları gibi tatillere gitsin kafeleregitsin dolaşsın istiyorum .yada birlikte bişeyler yapalım konuşacak yada birilerine anlatıcak çok şeyimiz olsun istiyorum.Sizce bu sorunumdan nasıl kurtulabilirim ?
Ben bu konuyu doğru yerdemi konuşuyorum bilmiyorum ama kendimce koyduğum tanı benimde özgüven eksikliği sanırım.İlk olarak okul hayatımdan bahsetmek istiyorum . Ben 19 yaşındayım annemi ve babamı 6 sene arayla kaybettim .Buna rağmen başarılı bi öğrenciydim.Ama her sene başında dua ederdim Allahım nolur yeni bi öğretmen gelmesin gelceksede ilk ders tanışalım demesin diye.Çünkü çoğu öğretmen anne babanın mesleğini sorardı ki ben bi arkadaşımla yeni tanıştığımda direk söyleyemezdim bile sınıfın ortasında söylemek bir yana dursun ..Bu utanmak değildi sadece insanların beni öyle damgalamasnı istemiyodum bakıp acımasını istemiyodum .Çünkü birilernin böyle bişey duyunca ve senin bi eksikliğini gördüğünde annesi babası yokya ondan böyle oldu demesini kaldıramazdım.Bu yüzden insanlarla uzun süre konuşmadan görüşmeden kendimi yakın hissetmeden bunu söyleyemiyorum.Buda benim birileryle tanışmak istemememe sebep oluyo .Tanıştıktan sonra konuşurum çok çekinmem ama öyle bi konu açıldığında değiştiririm konuyu genelde.Bu yüzden arkadaşlarım varyok değil çok yakınlarda var ama yeni insanlara kapalıyım.ASıl konuya gelicek olursam benim erkek arkadaşım kıskanç ve çok muhafazakar bi yapıya sahip .Yani aslında bana gez dolaş felan der ama ben onu çok kıskandığım için ben dolaşırsam oda dolaşma hakkı bulur diye kendimde dolaşmıyorum:))Çünkü kıyafetime çok karışır ve ben yazın bile hırka giyiyorum huzursuzluk çıkmasın diye yazında hırkayla dolaşmak baya terletici o yüzden gezme isteğimde yok.Tamamen bi ev kuşuna dönüşmüş durumdayım yani biriyle bişeyler yapmayı seviyorum .Erkek arkadaşımda seviyo ama dışardakı açık giyinen bayanlar sinirimi bozuyo ve o dışardayken hep diken üstündeyim. aceba önünden biri geçermi diye
doğal olarak onuda birçok şeyden geri bırakıyorum ki oda aynı şekilde benmle huzurunun bozulmasını istemez ve istemediğim bişeyi çok zorda kalmadığı sürece yapmaz.Zaten birbirimize aile olmuş gibiyiz 6. seneniniçerisindeyiz birlikte büyüdük sayılır.Bi sorunum yok ona çok değer veriyorum ve anne babam olmadığı için kendime güvenemiyorum bunu onunla kapatıyorum .ama insan değer verdiği insanı üzmek istemiyo kimseden geri kalsın istemiyo. Bende arkadaşları gibi tatillere gitsin kafeleregitsin dolaşsın istiyorum .yada birlikte bişeyler yapalım konuşacak yada birilerine anlatıcak çok şeyimiz olsun istiyorum.Sizce bu sorunumdan nasıl kurtulabilirim ?
Erkeklerin doğuştan şanslı adledildiği bir ülkede özgüven eksikliği çok normal. Biz erkeklere karşı 1-0 yenik başlıyoruz hayata. En öz güvenli kadın olarak gördüğünüz kadınlar bile bunu söke söke edinmiştir. Ortaokulda çok özgüvensiz bir çocuktum, çok da tembeldim. Kendimi aptal zannederdim. Çirkin olduğumu düşünürdüm, erkek çocuğu gibi keserdim saçlarımı. Kız gibi olmak ezik bir şeymiş gibi...Sonraki hayatım, doğru okullar, doğru dostluklar ve mesleki başarılar ile edindiğim özgüven bambaşka. Aslında gayet zeki bir insanmışım gayet de alımlı. Kendinizi böyle görmeyin lütfen. Her insanın içinde bir cevher var. Önce siz kendinizi taktir edin işin sırrı burada.
