- 24 Eylül 2019
- 10
- 2
- 28
- Konu Sahibi Bilemedimkisimdi
- #1
Herkese merhaba öncelikle.
Birçok düşünce geçiyor aklımdan. Kimi zaman iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum. Karşımdaki kişi yargılar mı yine anlamaz mı empati kurmadan önyargıyla mı yaklaşır diye düşüncelerimi ifade etmekten çekiniyorum işte bazen.
Hayat bir hapishane gibi olabiliyor kimilerine. Engel oluyorlar "sen" olmana, benliğinin farkına varmana, sınırlarını oluşturmana, gerçekten yaşamanın tadına varmana.
Genelde insanlar, bir kadının kocası tarafından kısıtlanmasına, üzerinde baskı kurulmasına, her şeyine karışılmasına, seçimlerine yemesine içmesine giyimine kuşamına nereye gideceğine nasıl yürüyeceğine vs vs kısacası her şeyine karışılmasına tepki gösterirler. Boşa gitsin derler. O senin kocan aile başkadır demez kimse. Ki son derece doğru sözler bunlar.
Benim anlamadığım nokta ne biliyor musunuz.
Öz anne baba bunları yapınca kimse seni haklı görmüyor. O anne babadır, aile başkadır, üzme onları, nankörlük etme derler. Şımarıklık yapma derler. Onlar öyle görmüştür derler. Doğduğundan beri her şeyinin yönetilmesi ne kadar acı bir şey biliyor musunuz? Ben bu yüzden son 5 yıldır hiç iyi değilim psikolojik olarak. Çeşitli tedaviler gördüm. Ama iyileşemedim. Niye biliyor musunuz ? Kısıtlanmaya baskılanmaya devam edildi. Ve herkes bana yalancıymışım, numara yapıyormuşum, nankörlük yapıyormuşum gibi davrandı. Onları haklı gördüler. Onların kafa yapısı böyle boşver he de geç dediler. Denedim. Daha çok baskılandım. Dertlerimi paylaşamıyorum bile. Çünkü baiıma bir bela gelse yanımda durmak destek olmak yerine daha da çok ağzıma tükürürler daha da çok üstüme gelirler.
Bir şey soracağım. Siz bir başkasının özgürlüğünü düşüncelerini kısıtlar mısınız çok rahat bir şekilde? Ben böyle gördüm der misiniz? Ya da biri hiç alakası olmayan birini kısıtlıyor. Kısıtlanan kişiye gidip "onun da kafa yapısı böyle napıcaksın katlan" der miydiniz? Kocasından psikolojik şiddet gören birine " o da böyle görmüş böyle yetişmiş boşver bçyle kabullen he de geç" der miydiniz? Ben söyliyim. Demezdiniz.
Demezlerdi. Peki ya niye söz konusu anne baba olunca işler değişiyor? Niye onların her şeyi mahvetmeye bir insanın hayatını mahvetmeye hastalık sahibi etmeye ne hakları var? Anne baba olmak bu mudur arkadaşlar? Anne baba olmak maddi olarak bakmak değildir. Maneviyat en önemlisidir. Ben hadi benim ailem olun bana bakın bana para verin demedim ki. Ailelerimizi seçemiyoruz ki.
Kimi zaman dışarıdan bunlar ufak tefek şeyler olarak görülür. Kimileri bu da neymiş kimi anne babalar çocuklarını satıyor dövüyor diye örnek verir bir de. Kıyaslamasın artık kimse, kimsenin sıkıntılarını. Damlaya damlaya göl olur derler ya. O ufak görünen sıkıntılar büyüyüp çığ olur. Kaldıramaz insan. Psikoloji çok farklı bir şey. Farkında olmadan darmadağın oluyor. Toparlamak çok zor. Hele ki kaygı, depresyon vs gibi değil daha ağır bir rahatsızlığınız varsa.
Biliyor musunuz artık hafızam silikleşmeye başladı. Neyi ne zaman yaptığımı, yapıp yapmadığımı hatırlayamaz, ayırt edemez oldum. Bazı şeyler hayal mi gerçek mi hatırlayamaz oldum.
Ailemden uzakta şehir dışında okuyorum. Ve yanlarına gitmekten korkuyorum. İstemsizce korkuyorum. Sanki orası penceresiz küçücük bir oda gibi. Düşündükçe göğsüm daralıyor. Evet beni satmadılar öldürmeye çalışmadılar. Ama zamanla psikolojimi çökertecek çok şey yaptılar. Hangi birini anlatabilirim ki.
Benim durumumda olan varsa konuşmak isterim arkadaşlar. Aynı şeyleri hisseden biriyle hislerimi daha detaylı paylaşmaya çok ihtiyacım var.
Ve bir de siz siz olun. Çocuklarınızın da bir insan olduğunu unutmayın. Onun özel alanına, sınırlarına saygı duyun. Sonra çok geç olabilir.
Birçok düşünce geçiyor aklımdan. Kimi zaman iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum. Karşımdaki kişi yargılar mı yine anlamaz mı empati kurmadan önyargıyla mı yaklaşır diye düşüncelerimi ifade etmekten çekiniyorum işte bazen.
Hayat bir hapishane gibi olabiliyor kimilerine. Engel oluyorlar "sen" olmana, benliğinin farkına varmana, sınırlarını oluşturmana, gerçekten yaşamanın tadına varmana.
Genelde insanlar, bir kadının kocası tarafından kısıtlanmasına, üzerinde baskı kurulmasına, her şeyine karışılmasına, seçimlerine yemesine içmesine giyimine kuşamına nereye gideceğine nasıl yürüyeceğine vs vs kısacası her şeyine karışılmasına tepki gösterirler. Boşa gitsin derler. O senin kocan aile başkadır demez kimse. Ki son derece doğru sözler bunlar.
Benim anlamadığım nokta ne biliyor musunuz.
Öz anne baba bunları yapınca kimse seni haklı görmüyor. O anne babadır, aile başkadır, üzme onları, nankörlük etme derler. Şımarıklık yapma derler. Onlar öyle görmüştür derler. Doğduğundan beri her şeyinin yönetilmesi ne kadar acı bir şey biliyor musunuz? Ben bu yüzden son 5 yıldır hiç iyi değilim psikolojik olarak. Çeşitli tedaviler gördüm. Ama iyileşemedim. Niye biliyor musunuz ? Kısıtlanmaya baskılanmaya devam edildi. Ve herkes bana yalancıymışım, numara yapıyormuşum, nankörlük yapıyormuşum gibi davrandı. Onları haklı gördüler. Onların kafa yapısı böyle boşver he de geç dediler. Denedim. Daha çok baskılandım. Dertlerimi paylaşamıyorum bile. Çünkü baiıma bir bela gelse yanımda durmak destek olmak yerine daha da çok ağzıma tükürürler daha da çok üstüme gelirler.
Bir şey soracağım. Siz bir başkasının özgürlüğünü düşüncelerini kısıtlar mısınız çok rahat bir şekilde? Ben böyle gördüm der misiniz? Ya da biri hiç alakası olmayan birini kısıtlıyor. Kısıtlanan kişiye gidip "onun da kafa yapısı böyle napıcaksın katlan" der miydiniz? Kocasından psikolojik şiddet gören birine " o da böyle görmüş böyle yetişmiş boşver bçyle kabullen he de geç" der miydiniz? Ben söyliyim. Demezdiniz.
Demezlerdi. Peki ya niye söz konusu anne baba olunca işler değişiyor? Niye onların her şeyi mahvetmeye bir insanın hayatını mahvetmeye hastalık sahibi etmeye ne hakları var? Anne baba olmak bu mudur arkadaşlar? Anne baba olmak maddi olarak bakmak değildir. Maneviyat en önemlisidir. Ben hadi benim ailem olun bana bakın bana para verin demedim ki. Ailelerimizi seçemiyoruz ki.
Kimi zaman dışarıdan bunlar ufak tefek şeyler olarak görülür. Kimileri bu da neymiş kimi anne babalar çocuklarını satıyor dövüyor diye örnek verir bir de. Kıyaslamasın artık kimse, kimsenin sıkıntılarını. Damlaya damlaya göl olur derler ya. O ufak görünen sıkıntılar büyüyüp çığ olur. Kaldıramaz insan. Psikoloji çok farklı bir şey. Farkında olmadan darmadağın oluyor. Toparlamak çok zor. Hele ki kaygı, depresyon vs gibi değil daha ağır bir rahatsızlığınız varsa.
Biliyor musunuz artık hafızam silikleşmeye başladı. Neyi ne zaman yaptığımı, yapıp yapmadığımı hatırlayamaz, ayırt edemez oldum. Bazı şeyler hayal mi gerçek mi hatırlayamaz oldum.
Ailemden uzakta şehir dışında okuyorum. Ve yanlarına gitmekten korkuyorum. İstemsizce korkuyorum. Sanki orası penceresiz küçücük bir oda gibi. Düşündükçe göğsüm daralıyor. Evet beni satmadılar öldürmeye çalışmadılar. Ama zamanla psikolojimi çökertecek çok şey yaptılar. Hangi birini anlatabilirim ki.
Benim durumumda olan varsa konuşmak isterim arkadaşlar. Aynı şeyleri hisseden biriyle hislerimi daha detaylı paylaşmaya çok ihtiyacım var.
Ve bir de siz siz olun. Çocuklarınızın da bir insan olduğunu unutmayın. Onun özel alanına, sınırlarına saygı duyun. Sonra çok geç olabilir.
