Alkol ve sigara kullanıyordum. İstemedi çıkardım hayatımdan. Arkadaşlarımı istemedi çıkardım. Tabii bunları yaparken çok çatıştık. Öyle hmm tamam çıkarayım demedim yani. Sanırım çok fedakarlık yaptım. Ama o geçmişimi kabullendiği(?!) için en büyük fedakarlığı yaptığını sanıyor.O zaman sevebileceği bir kadın bulacak. Siz de başkasının sevebileceği bir kadın olarak yolunuza devam edeceksiniz. Kimse için değişmeye gerek yok.
Bu işin olmayacağının siz de farkındasınız ama 2 yılı silip atmak zor geliyor doğal olarak. Zaman uzadıkça daha zor olacak ve daha çok yıpranmış olacaksınız ama.
Şimdi ona sorsak benim yüzümden. Ben ilgisiz davranmışım, ben kötü davranmışım ondan. Buna belli bir zaman beni de inandırdı biliyor musunuz?Ya bir şey sorucam özellikle son cümleler şaka mı? Nasıl böyle biriyle devam edebiliyorsunuz şu an gözlerim kocaman oldu şaşkınlıktan.
Değil mi ama? Geçmiş geçmiştir neticede..
Ben de kırıldım kırılmasına da hangi akla hizmet devam ediyorum bilmiyorum.
Bakın üç haftada bir ancak dışarı çıkıyoruzdur. İyi bir yere gidip, kaliteli vakit geçirmeyi istemek suç mu? Hep o ödesin de demiyorum. Elimden geldiğince ben de vermeye, türlü kibarlıklar yapmaya çalışıyorum. Ama en ufak kavgada meseleyi paraya getiriyor. En son dedim ki seninle bir yere gitmeyeceğim artık, gider parkta oturur geliriz. Sen mutlu olmazsın ki diyor. Otururken yanında kendimi kasıyorum. Belki ondandır ama farkında değil tabii.Bunca saçma tavrının açıklaması sevgilin "aşağılık kompleksi"yaşıyor...
Evlilik asla düşünme bu tarz insanlar lokmanı sayar hayatı zindan eder..
Yol ver gitsin..
Eşin olsaçekilmez elin komplekslisini ne diye çekiyorsun bu adam seni tüketir farkında olmazsın özgüven falan kalmaz sende daha ne kadar ezdirebilirsin kendini anlamadım 13 yıllık eşim bunları diyemez bana sabah kalk at omzundan bu adamı rahatla dik yürüNe çok konu açar oldum.
Özel hayatımı asla kimseye anlatmam. Kendimden bile bir nebze uzak tutarım öyle söyleyeyim ama artık duygu taşkınlığı, gerçeklere objektif bakamadığımı düşünmem -özel hayatımı- sizlerle paylaşmama neden olacak.
İki yıldır bir ilişkim var. İlişkiye başlarken geçmişte yaşadığım ne varsa en yalın ve yalansız haliyle anlattım.
Kendisi Ankara’nın sayılı okullarından birinde. (İfşa olmamak adına okula nasıl girdiğini yazamıyorum. Merak edenlere özelden yazabilirim). Ben ise bu yıl tekrar üniversite sınavına gireceğim.
Şimdi başlıyorum. Kendisi asla moral vermiyordu okul konusunda. Zamanla bu köstek olma durumu moral bozmaya, dalga geçmeye, ezmeye kadar geldi. Cahilsin demeler, vasıfsızsın demeler, -ailemle sorunlu olduğumuz için pek dışarı çıkamıyorum-, sana acıyorum demeler. Asla ezdirmedim kendimi, cevabını verdim ama nasıl bir karakteri varsa tüm bunlar artarak devam etti.
Beni rahatsız eden bir çocuk vardı anlatmıştım bir konumda. Onunlayken de devam etti bunlar ve ondan saklamadım hiçbir şeyi. Son olayda -ailem öğrenmeden-, onunla paylaştım. Mantıklı düşünemediğim bir sırada annemlere anlatmam için üzerimde baskı kurdu. Ben de “Anlatamayacağımı annemlerin normal karşılamayacağını başka bir çözüm bulmamız gerektiğini” anlattım. Daha da arttı baskısı ben de bir hışımla “Sana anlatmıştım her şeyi böyle yapacaksaydın en başından kabul etmeseydin” dedim. O da “Keşke” dedi. Bu konuyla ilgili ilk “Keşke” deyişi değil, son da olmayacak biliyorum.
Dışarı çok çıkamadığımdan bahsettim. Az görüşüyoruz bu nedenle. Çıktığımızda da iyi ve temiz bir yere gidelim istiyorum. Gidiyoruz gitmesine ama biraz maliyetli bir şey yemek ya da içmek istesem, (emin olmamakla birlikte) surat asıyor ya da ben tokum diyor. Hesabı paylaşalım diyorum onu da kabul etmiyor, çoğu zaman. Ne yapacağımı şaşırdım. Hatta geçen gün aramızda yine para lafı döndü. Dışarı çıktığımızda “Hiç uygun bir yere gidelim ya da uygun fiyatlısını alalım diye düşündüğün oluyor mu” diye sorular yöneltti. Sakın sanmayın hep onun üzerinden geçiniyorum falan asla böyle bir şey yok. Yemek o alıyorsa kahve ben alıyorum. Ya da çeşitli kibarlıklar yapmaya çalışıyorum falan vesaire.
Toparlayacak olursam kendimi onunlayken yetersiz biri olarak görmeye başladığımı farkettim. Kasıntı bir şey oldum çıktım. Yapma, etme, cahil misin sen, düşüncesizsin, benim çevremdeki insanlar senin gibi değil, sen çocuğuna karşı ilgisiz olursun, (kız kardeşi var ve bir kavga sırasında) sen onun tırnağı bile olamazsın, (ufak bir yanlışımda) insanlar diğer türlü yapar sen insan değilsin, senin gibi birini hayatımda istemiyorum, sorumluluk edin biraz... gibi bir sürü söylem.
Bazen durup kendime neden bunu yakıştırdığımı soruyorum. İyiyken çok iyiyiz aklımı bu çeliyor galiba. Benim objektif yorumlara ihtiyacım var açıkçası. Hayatımda gerçekten hiçbir şey yolunda değil ve çok yoruldum.
Ps; iyiyken gerçekten çok iyiyiz ancak iki gün iyiysek beş gün zehir zemberek geçiyor.
Bakın üç haftada bir ancak dışarı çıkıyoruzdur. İyi bir yere gidip, kaliteli vakit geçirmeyi istemek suç mu? Hep o ödesin de demiyorum. Elimden geldiğince ben de vermeye, türlü kibarlıklar yapmaya çalışıyorum. Ama en ufak kavgada meseleyi paraya getiriyor. En son dedim ki seninle bir yere gitmeyeceğim artık, gider parkta oturur geliriz. Sen mutlu olmazsın ki diyor. Otururken yanında kendimi kasıyorum. Belki ondandır ama farkında değil tabii.
Emek verdim yıprandım. Hakkını yemeyeyim, o da uğraştı. Ama gerçekten ters giden bir şeyler var.Belki de bir şeylerin tak edeceği zamanı bekliyorsun-dur.
Gerçekten şu hayatta bazı şeyler biz istemeden olmuyor, yani benimde bir ilişkim vardı önceden beni üzen kıran, her anlamda kötü etkileyen. Kopamıyordum bir türlü, ta ki o güzel zaman gelene kadar.
Şükürler olsun diyorum şimdi onu benden koparan olaya, zamana.
İnsan geçen zamanına üzülüyor sadece hepsi bu.
Ps; iyiyken gerçekten çok iyiyiz ancak iki gün iyiysek beş gün zehir zemberek geçiyor.
Peki kararınız nedir? Her şeye rağmen seviyorum evlenmek istiyorum mu diceksiniz? Bir ömür söz konusu, aman diyim.Şimdi ona sorsak benim yüzümden. Ben ilgisiz davranmışım, ben kötü davranmışım ondan. Buna belli bir zaman beni de inandırdı biliyor musunuz?
Sana kendini kötü hissettirenlerden uzak dur her iliskide kavga olur ama soyledikleri hiç hoş şeyler degil sineye çekilecek gibide degil eşim bana bu şekilde konuşamaz kaldiki şuan resmi olarak hiçbirşeyin çıkar hayatından olmadi rest çek çeki düzen versin kendineNe çok konu açar oldum.
Özel hayatımı asla kimseye anlatmam. Kendimden bile bir nebze uzak tutarım öyle söyleyeyim ama artık duygu taşkınlığı, gerçeklere objektif bakamadığımı düşünmem -özel hayatımı- sizlerle paylaşmama neden olacak.
İki yıldır bir ilişkim var. İlişkiye başlarken geçmişte yaşadığım ne varsa en yalın ve yalansız haliyle anlattım.
Kendisi Ankara’nın sayılı okullarından birinde. (İfşa olmamak adına okula nasıl girdiğini yazamıyorum. Merak edenlere özelden yazabilirim). Ben ise bu yıl tekrar üniversite sınavına gireceğim.
Şimdi başlıyorum. Kendisi asla moral vermiyordu okul konusunda. Zamanla bu köstek olma durumu moral bozmaya, dalga geçmeye, ezmeye kadar geldi. Cahilsin demeler, vasıfsızsın demeler, -ailemle sorunlu olduğumuz için pek dışarı çıkamıyorum-, sana acıyorum demeler. Asla ezdirmedim kendimi, cevabını verdim ama nasıl bir karakteri varsa tüm bunlar artarak devam etti.
Beni rahatsız eden bir çocuk vardı anlatmıştım bir konumda. Onunlayken de devam etti bunlar ve ondan saklamadım hiçbir şeyi. Son olayda -ailem öğrenmeden-, onunla paylaştım. Mantıklı düşünemediğim bir sırada annemlere anlatmam için üzerimde baskı kurdu. Ben de “Anlatamayacağımı annemlerin normal karşılamayacağını başka bir çözüm bulmamız gerektiğini” anlattım. Daha da arttı baskısı ben de bir hışımla “Sana anlatmıştım her şeyi böyle yapacaksaydın en başından kabul etmeseydin” dedim. O da “Keşke” dedi. Bu konuyla ilgili ilk “Keşke” deyişi değil, son da olmayacak biliyorum.
Dışarı çok çıkamadığımdan bahsettim. Az görüşüyoruz bu nedenle. Çıktığımızda da iyi ve temiz bir yere gidelim istiyorum. Gidiyoruz gitmesine ama biraz maliyetli bir şey yemek ya da içmek istesem, (emin olmamakla birlikte) surat asıyor ya da ben tokum diyor. Hesabı paylaşalım diyorum onu da kabul etmiyor, çoğu zaman. Ne yapacağımı şaşırdım. Hatta geçen gün aramızda yine para lafı döndü. Dışarı çıktığımızda “Hiç uygun bir yere gidelim ya da uygun fiyatlısını alalım diye düşündüğün oluyor mu” diye sorular yöneltti. Sakın sanmayın hep onun üzerinden geçiniyorum falan asla böyle bir şey yok. Yemek o alıyorsa kahve ben alıyorum. Ya da çeşitli kibarlıklar yapmaya çalışıyorum falan vesaire.
Toparlayacak olursam kendimi onunlayken yetersiz biri olarak görmeye başladığımı farkettim. Kasıntı bir şey oldum çıktım. Yapma, etme, cahil misin sen, düşüncesizsin, benim çevremdeki insanlar senin gibi değil, sen çocuğuna karşı ilgisiz olursun, (kız kardeşi var ve bir kavga sırasında) sen onun tırnağı bile olamazsın, (ufak bir yanlışımda) insanlar diğer türlü yapar sen insan değilsin, senin gibi birini hayatımda istemiyorum, sorumluluk edin biraz... gibi bir sürü söylem.
Bazen durup kendime neden bunu yakıştırdığımı soruyorum. İyiyken çok iyiyiz aklımı bu çeliyor galiba. Benim objektif yorumlara ihtiyacım var açıkçası. Hayatımda gerçekten hiçbir şey yolunda değil ve çok yoruldum.
Ps; iyiyken gerçekten çok iyiyiz ancak iki gün iyiysek beş gün zehir zemberek geçiyor.
Evlenmek için gün sayıyordum biliyor musunuz? İki yıl, üç yıl. Yok yok iki yıl iyi ama üçü de geçmesin.Peki kararınız nedir? Her şeye rağmen seviyorum evlenmek istiyorum mu diceksiniz? Bir ömür söz konusu, aman diyim.
Neden diyorum dön kendine bak diyor. Geçmişteki ilişkim ve alkol-sigara kullandığım için söylüyor bunu.
Acı acı güldüm biliyor musunuz?iyiyken derken?
sizi aşağılamadığı zamanlarda mı?
Acı acı güldüm biliyor musunuz?
Ben şu güne kadar kimseye kendimi ezdirmedim. Babama gücüm yetmediği için uzak durdum. Sırf böyle bir halt yemesine izin vermemek için.
Ama bir ömür geçireceğim insana çok fazla müsamaha göstermişim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?