Hanımlar,
farklı pencerelerden bakıyorsunuz diye siz gerçekten birbirinize, birbirinizin evlatlarına beddua mı ediyorsunuz?
Hem çocuklardan bahsedip onlar için yazıp çizip hem de hiç bilmediğiniz tanımadığınız masum bebeklere beddua ettiniz mi cidden?
Konuda bir yandan taraf tutulacak kimse yok, bir yandan hepsinin tarafında olmak gerekiyor, yani herkes haklı ama biraz da herkes haksız.
Eğitimci sınıfındaki tüm çocuklardan sorumludur, ona emanet edilen saatlerde çocukların bütün sorumluluğunu yüklenmiştir ve bir tanesinin bile canı yansa hesap vermek zorunda kalır, biz bir çocukla başa çıkmazken onlar bir sınıf dolusu çocukla bir aradalar, mesleği sevmek bir yana, ciddi bir sabır işidir öğretmenlik ve okul öncesi eğitimde öğretmenin tek başına bütün çocuklarla ilgilenmesi mümkün değildir, o yüzden eğitimci olmak zordur eğitimci haklıdır, anneler çocuklarının başına birşey gelsin istemez, evlat candır, ufak tefek çocuk didişmelerini tolere edebilirler ama evlatlarında kalıcı izler bırakacak yaralanmalara hiçbir anne sessiz kalamaz, anneler de bu sebeple kendince haklıdır.
Özel eğitime ihtiyacı olan çocuğun annesi çocuğunun bağımsız bir birey olması için çabalar, bunu evde tek başına yapamayacağından ve her çocuk gibi onun çocuğunun da eğitim hakkı olduğundan, evladının eğitim hakkını kullanması için çabalar o anne de haklıdır.
Gelelim haksız olunan kısımlara, özel eğitime ihtiyaç duyan bir çocuk diğer çocuklar gibi 2 yaşında tuvalet eğitimi alamıyor, alabiliyor olsaydı özel çocuk olmazdı, konuşma ve kendini ifade etmede güçlük çeken bu yavruların hırçın olması kadar doğal birşey olamaz, o yüzdendir ki ebeveynlerinden bağımsız bir hayat sürebilmeleri, geleceğe hazırlanmaları, toplum içinde dışlanmadan yaşayabilmeleri için okula gitmelidirler, bunu en iyi anlayan, en empati yapması gereken eğitimcidir.
Özel çocuk var diye veya o çocuk kendini ifade etmekte güçlük çekip vuruyor diye sınıftan ve hatta okuldan alınmasını isteyen anneler bir de çocuk yönünden empati yapsınlar, evet hepimizin çocuğu kendine kıymetli, hiçbirinin saçının teline zarar gelmesini istemeyiz ama kendi evlatlarımızı düşünürken eğitime ihtiyacı olan bir çocuğu toplumdan, çocuklarımızdan soyutlama isteğimiz haksızlıktır, biz anneler her çocuğa anne olmalıyız, her çocuğu anlamaya çalışmalıyız, annelik duygusu bencil bir duygu olmamalı, yalnız benim çocuğum diyorsak sonuna kadar haksızız.
Özel çocuğun annesi evladının eğitimi için çabalarken kendi çocuğunun durumunu da göz önüne alarak diğer çocukları da düşünmeden okula gelmesinler o zaman dediği için haksızdır.
Bu konuda her koşulda haklı olan yalnızca çocuklar, özel çocuklar dahil tüm çocukların eğitim hakkı var, sırf hırçınlar diye bu çocukların eve kapatılmasını, toplumdan soyutlanmasını isteyemez kimse.
Anayasanın 42. maddesi der ki: ‘Hiçbir birey eğitim ve öğrenim hakkından yoksun bırakılamaz’
Özel eğitime ihtiyaç duyan çocuk 3-6 yaş arası grubundaysa her çocuk gibi okul öncesi eğitime gitme hakkı ve zorunluluğu var bu da kaynaştırmayla mümkün olabiliyor, bu çocuklar için eğitim koşulları, imkanları kısıtlı maalesef, o zaman biz dışlarsak, herkes dışlarsa ne olacak bu yavrucaklar?
Kusura bakmayın ama sizler için demiyorum da toplumun bir kesimi hala bu çocuklara fazlaca ön yargılı ve zihinsel engeller konusunda biraz da bilinçsiz, otizmli bir çocuğa bulaşıcı hastalık taşıyor muamelesi yapıp çocuklarını bu çocuklardan hastalık bulaşacak diye kaçıran anneler var, biliyorum çünkü evladı otizmli olan annelerle epeyce konuşmuşluğum var, o insanlar evlatları bir kere anne diyebilsin diye çocuklarını sırtlarında okula götürmeye razı ama insanların önyargılarından incinmişler.
Bir arkadaşımın kızı zihinsel engelli hem de epey ağır düzeyde, 4 yaşında kendi çabalarıyla yürüttü, o çocuk bezlenmekten asla kurtulamayacak mesela, siz hiç Allahım ölürsem evladımı arkamda bırakma diyerek ağlayan bir anne gördünüz mü? Ben gördüm, evladınla beraber ölmeyi dilemek bir annenin içini nasıl acıtır çok yakından gördüm.
Bu çocukların bir kısmını anne babaları dahi dışlıyor, bir çocuk tanıdım özel bir çocuk, annesi babası terk etmiş, neymiş efendim çocuk zihinsel engelliymiş, çocuğa akrabaları bakıyor, eğitim alması için ellerinden geleni yapıyorlar, en çok anne kelimesi içini yakıyor o evladın, kızımla birbirimize anne demeyi bile yasaklıyorduk onun yanında, yazık değil mi bu evlatcığa?
O çocukların hayatı kolay mı sanıyorsunuz? Kendini ifade edememek, aileleri tarafından bile terk edilmek, anne diyememek, doyduğunu bilememek, hastalıklı muamelesi yapılıp, köşe bucak kaçılması, başka bir çocuğun bir kere de anladığını defalarca kerede anlamaya çalışmak kolay mı?
Tüm çocuklar güzeldir, biz büyükler onları bir rahat bıraksak aralarında hiçbir ayrım, hiçbir engel olmadan kaynaşacaklar belki de, umarım bir gün bu çocuklara önyargılardan sıyrılırız.
Konuda tek haklı bütün çocuklar, umarım bir gün hepsini engellerimizi kaldırarak severiz.