- Konu Sahibi geldimgidiyorum
-
- #1
mrb hanımlar biraz uzun olacak ama anlayın istiyorum. ben zor şartlar altında yoklukla büyüdüm ama çok şükür okudum ve mesleğimi yapıyorum. tam rahat edip mutlu olma zamanım gelmişken eşim ve ailesi ile tanıştım. tanıştığım ilk günden itibaren annesi benden hiç hoşlanmadı fazlasıyla hissettim bu yüzden düğüne kadar ki törenler ve adetler hep baştan savma yapıldı ama ailem bunları hiç konu etmedi.. eşimin annesi bütün özel gün ve anlarımı kötü hatırlamam için elinden geleni yaptı fakat öyle ustaydı ki eşim hepsinin iyi niyet olduğunu düşündü. 6 yıllık evliyim ve bir bebeğim var. aynı şehirde yaşamıyoruz ama uzun süre kaldığımız oluyor. kayınvalidem yıllardır beni beğenmediğini her lafında hissettiriyor ve sürekli imalı bakış tonlama laf sokma arasında geçip gidiyor ziyaretlerim. son zamanlarda olaya görümcelerim ve kayınpederimde dahil oldu onlarda sürekli laf sokuyorlar. oysa gerçekten becerikli sessiz oturmasını kalmasını bilen hatta eşim tarafta çalışan az bayandan biriyim. ama ne yazıkki çok güzel değilim başından beri bu durum mutsuz ediyor kayınvalidemi. onlara göre ailecek mükemmeller ve allahın bir lutfu oğluyla evlenmiş olmam. eşim iyi bir insan ama emin olun onun dışında ailecek hiç bir özellikleri yok beni bu kadar küçümseyecek. konuma gelecek olursak yıllardır bu tavır ve laf sokmalara bir şekilde dayandım eşim beni birkez bile savunmadı aşağılanmalarıma seyirci kaldı. bu yüzden çok sık tartıştık tabi. fakat doğumdan sonra loğusalıkla birlikte her lafları her sözleri batmaya başladı. hatta iki kez sinir krizi geçirdim seslerini duyunca evlerine gidince nefesim kesiliyor elim ayağım tutmuyor hatta intiharı bile düşündüm. eşimin ailesi tamamen takıntı haline geldi bende bir türlü atlatamıyorum galiba ilaç tedavisine ihtiyacım var. geceleri uyku bile uyuyamıyorum. evet eşimi büyütmüş emek harcamış olabilir ama benim üzerimde hiç bir hakkı olmayan bu kadının beni üzmesine dayanamıyorum artık. kendi çocuklarının kipriği düşse dünyası yıkılıyor ben hasta oldum ameliyat oldum umrunda olmadı. son birkaç hareketi artık sabrımı taşırdı bir kaç aydır arıyor açmıyorum eşimde istemiyorsan konuşma dedi. ne yapacağımı bilmiyorum onların haberi yok küstüğümden ama aylardır aramıyorum anlamamaları mümkün değil işlerine gelmiyor aramaya devam ediyorlar. çoğunu ifade edemedim çoğu insana göre de dert değilmiş gibi gelebilir ama yapamıyorum bayanlar kafayı yemek üzereyim minik bir bebeğim var eşim ailesinin yanında hiç destek olmuyor eve gelince haklısın diyor kendimi onların yanında kurtların ortasında kalmış kuzu gibi hissediyorum eşim sadece bakıyor. onlar için para kazanması eşine hizmet etmesi doğurduğu çocuğu onlara sunması gereken bakıcıdan ibaretim. eşim istediği kadar konuşsun gitsin ama ben artık tel konuşmak istemiyorum gittiğimde de mesafeli durup dönmek istiyorum nefsime ağır geliyor bu tavırlar