Sevgili dostlar,
Yolumuz zor ve uzun... Bu yolda karşımıza bazen kendini bilmez komşular, sinir bozucu arkadaşlar, halden anlamayan, empati kuramayan insanlar pek tabii çıkacak. Takmayın onları, siz yolunuza devam edin. Birçoğunuzun çocuğu çok küçük, henüz ne yapıp ne yapamadıklarını kendileri bile bilmiyorlar. Evet bir gecikme var, evet başka çocuklar gibi olması gereken zamanında konuşmadı, işaret parmağını kullanmadı, empati kuramadı, vs. bizimkiler. Ama şuna inanın zamanla aradaki bu açığı kapatacaklar. Bir bir eksikleri tamamlanacak. Herkese gerekli cevapları kendileri vermiş olacak. Oğlum 3 yaşındayken, bu foruma yeni düşmüşken oğlumun konuşamayacağını, hayatı boyunca bana bağımlı kalacağını falan zannediyordum. Hatta bir ara oğlumun zekasını bile sorgulamıştım... Zekası normal olsaydı, bu anormallikler olmaz diye düşünüyordum. Ama şimdi ne kadar yanıldığımı görüyorum. Evet burada okuduğum çocukların neredeyse tamamının zekayla ilgili problemi yok. Ve bir gün her şeyi umduğumuzdan daha iyi yapacaklar... Tek ihtiyacımız olan şey zaman.. Olsun varsın 1-2 yaş geriden gelsinler, ne fark eder ki? Belli bir yerden sonra o gerilik te kalmayacak bence...
Bu arada yedi yaşında konuşmuş profesör ünvanlı bir hocam var. Bazen onunla dertleşiriz. Bana hep şöyle der: "Ben yedi yaşında diğerleri gibi konuştum.. Ama ben konuşuyordum zaten, onlar beni anlamıyorlardı. Çok büyütme sen de." (Oğlum 4 yaş, 4 aylık).