- 8 Eylül 2011
- 598
- 100
- 318
Benim kuzenimin oğlu malesef otizimli. Bu yüzden yakından gözlemleme şansım oldu otizimli bir çocuğu.
Şöyle söyleyeyim, çocuk yaklaşık 2, 2-5 yaşındayken ben çocukta bir anormallik olduğunu anlamıştım. Otizim konusunda bilgili olmasamda, anne olmasamda diğer çocuklardan farklı olduğu rahatça görünüyordu. Göz teması kurmuyordu, ona seslendiğimizde hiç aldırış etmiyor bakmıyordu, ilk girdiği ortamdan acayip rahatsız oluyor bağırarak ağlıyordu. Sanki hasta, bir yeri ağrıyormuşcasına. Yere yüz üstü yatıyor saatler elleriyle gözlerini kapatıyor ve tek ayağını kaldırıp yere vuruyor ve bunu sürekli tekrarlıyordu. Ardından kuzenime söylediğimizde ilk başta kabullenmedi ve çeşitli bahaneler buldu bunlara. Üstünde durmadı malesef bu konunun. Sonra aradan 1,5-2 sene geçti ve kendisini çok bırakmış, psikolojisi bitik halde bizim bulunduğumuz şehre geldi oğluyla. Kendisi de bu süreçte ilk başta aldırış etmese de sonradan gerçekten farklılık olduğunu sezdiğinden doktora gitmiş ve teşhis konulmuş. Kendi şehrinde devletin sunduğu rehabilitasyona götürdüler çocuğu eğitim için. Ama oradan pek fayda alamamışlar. Çocuk 4 yaşındaydı bize geldiğinde ve aynı belirtiler devam ediyordu. Konuşmuyordu, bir şey istediğinde sadece sesler çıkararak işaret ederek istiyordu veya ağlıyordu. Tuvalet eğitimi yoktu. Bizde kalmaya başladığı ilk günler çok zorluk çekti çocukta, kuzenimde. Sürekli ağlama nöbetleri oldu çünkü. Uyumuyordu geceleri. Sabah erkenden uyanıyordu ve ağlayarak uyanıyordu. 15-20 dakika sonra ancak kendisine gelebiliyordu. Suyu sezmezdi hiç, banyo yapmaya başladığında da ağlama krizlerine girerdi. Sürekli üstünü çıkarmaya çalışır, çıplak dolaşmak isterdi. Televizyon izlemeyi özellikle de reklam izlemeyi çok severdi. Özellikle reklamlara bayılır tüm dikkatiyle o renkleri inceler ve özellikle yazılara dikkat ederdi. Haberlerdeki alt yazıları sanki okuyormuşcasına televizyonun karşısına geçer onu takip ederdi. Oyuncaklarla pek ilgilenmezdi. Çay altı tabağı gibi yuvarlak şeyler dikkatini çekerdi. Hatta onların hepsini alır sıralar, dizerdi. Üzerindeki desenlere göre sıralamalar yapardı yaklaşık 3, 3-5 yaşındayken.
Her neyse 1,5 yıl bizim yanımızda kaldı ve özel bir yerde eğitime başladı. Baktı ki eğitim uzun bir süre eşiyle birlikte bulunduğumuz ile taşındılar. Çocuk şuan daha iyi. Daha fazla iletişim, göz teması kuruyor, eskiden hiç konuşmazdı şuan 2-3 kelimelik cümleler de olsa kuruyor. Kendi giyinebiliyor, tuvaleti geldiğinde çiş geldi diyebiliyor, ağlama krizleri ciddi derecede azaldı, sosyalleşmesi arttı, renkleri tanıyor, harfleri ufaktan tanımaya başladı. Yani eğitimle her şey çok daha kolaylaştı. Eğer ki anne kabullenmeyip süreyi daha da uzatsaydı belki bunlar zorlaşacaktı.
İşin özü çocuğunuzu en iyi siz tanırsınız. Bir anormallik varsa en iyi siz fark edersiniz. Belki otizimli değildir. Belki de siz bu zamana kadar onunla oynamadığınız, fazla ilgilenmediğiniz için sizi pek takmıyordur. Ama temkinli olup doktora gitmekte fayda var. Şuan yaşı küçük ama siz yinede gidin bir fikir alın. Erken teşhis, erken eğitim çok önemli.
Merak ettim sadece siz seslendiğinizde mi bakmıyor yoksa herkese karşı mı öyle? Ve göz teması nasıl? Umarım otizim ile bir alakası yoktur sizin çocuğunuz.
Şöyle söyleyeyim, çocuk yaklaşık 2, 2-5 yaşındayken ben çocukta bir anormallik olduğunu anlamıştım. Otizim konusunda bilgili olmasamda, anne olmasamda diğer çocuklardan farklı olduğu rahatça görünüyordu. Göz teması kurmuyordu, ona seslendiğimizde hiç aldırış etmiyor bakmıyordu, ilk girdiği ortamdan acayip rahatsız oluyor bağırarak ağlıyordu. Sanki hasta, bir yeri ağrıyormuşcasına. Yere yüz üstü yatıyor saatler elleriyle gözlerini kapatıyor ve tek ayağını kaldırıp yere vuruyor ve bunu sürekli tekrarlıyordu. Ardından kuzenime söylediğimizde ilk başta kabullenmedi ve çeşitli bahaneler buldu bunlara. Üstünde durmadı malesef bu konunun. Sonra aradan 1,5-2 sene geçti ve kendisini çok bırakmış, psikolojisi bitik halde bizim bulunduğumuz şehre geldi oğluyla. Kendisi de bu süreçte ilk başta aldırış etmese de sonradan gerçekten farklılık olduğunu sezdiğinden doktora gitmiş ve teşhis konulmuş. Kendi şehrinde devletin sunduğu rehabilitasyona götürdüler çocuğu eğitim için. Ama oradan pek fayda alamamışlar. Çocuk 4 yaşındaydı bize geldiğinde ve aynı belirtiler devam ediyordu. Konuşmuyordu, bir şey istediğinde sadece sesler çıkararak işaret ederek istiyordu veya ağlıyordu. Tuvalet eğitimi yoktu. Bizde kalmaya başladığı ilk günler çok zorluk çekti çocukta, kuzenimde. Sürekli ağlama nöbetleri oldu çünkü. Uyumuyordu geceleri. Sabah erkenden uyanıyordu ve ağlayarak uyanıyordu. 15-20 dakika sonra ancak kendisine gelebiliyordu. Suyu sezmezdi hiç, banyo yapmaya başladığında da ağlama krizlerine girerdi. Sürekli üstünü çıkarmaya çalışır, çıplak dolaşmak isterdi. Televizyon izlemeyi özellikle de reklam izlemeyi çok severdi. Özellikle reklamlara bayılır tüm dikkatiyle o renkleri inceler ve özellikle yazılara dikkat ederdi. Haberlerdeki alt yazıları sanki okuyormuşcasına televizyonun karşısına geçer onu takip ederdi. Oyuncaklarla pek ilgilenmezdi. Çay altı tabağı gibi yuvarlak şeyler dikkatini çekerdi. Hatta onların hepsini alır sıralar, dizerdi. Üzerindeki desenlere göre sıralamalar yapardı yaklaşık 3, 3-5 yaşındayken.
Her neyse 1,5 yıl bizim yanımızda kaldı ve özel bir yerde eğitime başladı. Baktı ki eğitim uzun bir süre eşiyle birlikte bulunduğumuz ile taşındılar. Çocuk şuan daha iyi. Daha fazla iletişim, göz teması kuruyor, eskiden hiç konuşmazdı şuan 2-3 kelimelik cümleler de olsa kuruyor. Kendi giyinebiliyor, tuvaleti geldiğinde çiş geldi diyebiliyor, ağlama krizleri ciddi derecede azaldı, sosyalleşmesi arttı, renkleri tanıyor, harfleri ufaktan tanımaya başladı. Yani eğitimle her şey çok daha kolaylaştı. Eğer ki anne kabullenmeyip süreyi daha da uzatsaydı belki bunlar zorlaşacaktı.
İşin özü çocuğunuzu en iyi siz tanırsınız. Bir anormallik varsa en iyi siz fark edersiniz. Belki otizimli değildir. Belki de siz bu zamana kadar onunla oynamadığınız, fazla ilgilenmediğiniz için sizi pek takmıyordur. Ama temkinli olup doktora gitmekte fayda var. Şuan yaşı küçük ama siz yinede gidin bir fikir alın. Erken teşhis, erken eğitim çok önemli.
Merak ettim sadece siz seslendiğinizde mi bakmıyor yoksa herkese karşı mı öyle? Ve göz teması nasıl? Umarım otizim ile bir alakası yoktur sizin çocuğunuz.
