Merhaba sevgili arkadaşlar, sosyal medyadan tanıştığım biri ile neredeyse 3 ay kadar konuştuk. (Bunun öncesi 1 yıldır sadece Instagramdan arkadaşça tanışıp konuşmuşluğumuz var) Bir kez yüzyüze görüştük ve birbirimizden çok etkilendik. İşinde gücünde, ailesine değer veren temiz bir insan benden 2 yaş küçük olmasına rağmen çok olgun biriydi. Ben 30 o 28 yaşında. Bu yaş farkı ne onun ne de benim için sorun olmadı. Sadece ayrı şehirlerdeydik. 5 saat bir uzaklık diyebilirim. Bende farklı bir şehirde ailemden uzakta öğretmenliğini yapıyorum. Uzak mesafe ilişkisi adı altında başladık ilişkiye biz çok İyi anlaşıyorduk ama henüz ilişkinin adını koymamıştık. Herşey 2. görüşmede netleşicekti. 2 ay boyunca telefon görüşmelerimiz devam etti. Onunla iletişimdeyken kalbim öyle bir atıyordu ki ona zamanla bağlanmaya başladım. O da çok mutluydu resmen birbirimize aşık olmuş ama tam anlamıyla içimizdekileri birbirimize açamıyorduk. İlk zamanlar bir ara ufak bir konuda anlaşmazlığımız olmuştu ben de geçmişte yaşadıklarım ile alakalı erkeklere olan güvensizlik duygularımdan dolayı ona biraz fazla tepki göstermistim. O da şaşırıp haklı olarak pek anlayamamıştı. Yani ortada çok büyük bir sorun yoktu. Herşey güzel giderken sanki büyüyü ben bozmuş gibi oldum. Oda ister istemez çekmiş kendini. Ama olabilir sonuçta hepimiz geçmişte yara almıyor muyuz zamanla tekrar o güveni oturtabilirdim ilgiyle ve sevgiyle..Neyse ki biz konuşmalara devam ettik o da pes etmedi mesaj attı ,aradı, ilgilendi ,karşılıklı çabaladık. Ben de ona karşı daha sakin daha sabırlı bir tutum sergilemeye çalıştım. O beni mutlu ettikçe bende onu ediyordum. Büyük bir özlemle konuşuyoruz ama bizim artık görüşmemiz gerekiyordu. Çünkü gerçek duygularımı içimde tutmaktan kalbim öyle yoruluyordu ki bir kız olarak ben dökemiyordum içimi o da aynı duygular içindeydi zor tutuyordu kendini büyük ihtimal iyice emin olmak istiyordu ama ben sabredemiyordum artık insan sevdiğini nasıl uzun bir süre içinde tutabilir ki ? Görüşmemizden 15 gun geçti birbirimize alışma evresiydi görüşmedik ,artık bir haftasonu görüşme planlamalarına başlamıştık hatta, Tam planlayacagiz onun olduğu şehirde deprem haberiyle irkildik çok korktular psikolojik olarak bir kaç gun zor zamanlar geçirdi 2 hafta boyunca destek olup yanında oldum bir yandan onu özlemeye devam ediyordum. 2 hafta geçti psikolojik olarak kendini toparlamisti artık bir görüşme planı düşünüyordur diye düşünürken ben okulumdan dolayi benim 14 gün zorunlu karantinam devreye girdi o kadar sinir bozucu bir durum oldu ki araya engeller girmeye devam ediyordu. Bizim görüşme yine ertelendi. 14 gün boyunca konuştuk ben evde onunla görüşme hayalleri kurup hep onu düşünüyordum. Bunu onunla da paylaşıyordum. Herşey bitince görüşürüz diye ona internetten küçük bir hediye almıştım bile. O kadar sabırsızdım ki ben ona bağlanmıştım bu pandeminin verdiği fırsatlada bir yandan tamamen haftasonu yasakların gelmesinden de endişe duymuştum zaten onun haberlerini de duymaya başlamıştık. Karantinam sona ermeye yakın artık ondan bir plan yapmasını bekledim tekrar tekrar görüşme kelimesini ben açmak istemiyordum onu sırf sıkmamak için. Ama ortada bir plan yoktu belki son haftasonumuz olacaktı ben direnmekten beklemekten o kadar çok yorulmuştum ki.. Ona karşı sabırlı da olmaya calıştım ama hala bir plan yok ortada ben de doğal olarak istemsizce ona biraz sert davrandım görüşmek istemiyor musun hiç gibisinden kalbim dayanamadı artık beklemeye.. hatta bir süre konuşmayalım dedim çünkü kendimi çok yıpratmıştım onunla sağlıklı iletişim kuramıyordum artık. O da sabırsız davrandiğimi söyledi , bu konuda bencil olduğumu, patladigimi dile getirdi tekrar tartıştık ve aramıza soğukluk girmeye basladı ,çözmeye çalıştık o mesajlar atmaya devam etti normal şekilde ama hiç birsey eskisi gibi gitmiyordu içimde 'göruselim artık görüşmezsek hersey daha da karışık bir hale geleceği mesajını da belirtmiştim. Artık kalbim kırılıyordu ona rol yapıyordum ama herşey yolundaymış gibi davranamadım daha fazla.. Artık yasaklarda gelmişti.. Ben de daha fazla kendimi hırpalamamak, üzülmemek onu da üzmemek için kendimi biraz geri çekip mesafe koymak istedim iletişimde kalmak koşuluyla sırf toparlanabilmek için zamana ihtiyacımız vardı sanki çünkü herşey sacmasapan bir hal alıyordu. Bu isteğimi de onunla paylaştım. O da bunu kabullenip sessiz kaldı bir müddet konuşmadık 1hafta ama bir yandan Instagramdan takipleşmeye devam ediyorduk birbirimizi. Kendimi biraz toparlamistim ondan mesaj bekliyordum ama hala atmıyordu. Ben attım nasılsın diye mutlu oldu sanki mesajıma gülümseyen birşekilde iyi olduğunu belirtti. Devamını bekledim daha sonra ama gene bir kaç gün hiç ses soluk yok.. Onu özlemeye başladım. Bir yandan sinirlerim de bozuluyordu biz neden bu hale geldik diye hergün düşün düşün kendimi harap ettim. Bende mesaj atmaya direndim ta ki benim yanlış anlamamla Instagramdan beni kısıtladığını zannettim nereden böyle birşey düşündüysem çok endişelendim bunu bana nasıl yapar diye artık beni istemediğini düşündüm içimde onu kaybetme duygusu sarmıştı bunu ona sordum beni kısıtladın mı diye sormamam gereken bir şeydi kendimi belki küçük düşürdüm ama sormam gerekiyordu kendimi kötü hissediyordum çünkü. O da bu mesaji hiç sıcak karşılamadı suçlandığını düşündü. İyi bir şekilde iletişim kurmadık bende uzatmamak için ona iyi hissettiren cümlelerle vedaya benzer bir mesaj attım ama tam bir veda hissi vermedim. O da bu mesajımı aynı tepkiyle karsiladi işte 'umarim bir gün güzel birşekilde karşılaşırız " gibisinden sizce siz bundan ne anlarsınız iyi zaman da karşılaşmadık güzel zaman ne zaman olacak şaka gibiydi.. bende onun artık benden vazgeçtiğini düşünüp onu Instagramdan Facebook'tan çıkardım engellemedim sadece. Onu artık orada görmeye dayanamazdim daha fazla acı cekmek istemiyordum ona hala değer verirken..Buna 2 gun sonra tepki gösteren bir mesaj attı" benden bu kadar nefret mi ediyordun" gibisinden bende nefret etmediğimi, görüpte daha fazla acı çekmek istemedigimi, benden vazgeçip bana umut verip gittiğini vs. soyledim. Tüm bu tepkilerim o tarafından değersiz ve kötü hissettirildigim icin. Daha sonra son uzun mesajlar ve bitiş... Meğersem son zamanlarda emin olmadığı için görüşme planını hep ertelemiş aradaki engeller dışında. Görüşmemizdeki 2.haftadan sonra degismisim bahsettiğim o güvensizlikten kaynaklı benim sert çıkışından bahsediyor ama sonrasında herşey iyiydi beni tanımadan henüz böyle yargılayamazdı ki kafasında.. O benden ilk konuşmalarımızda eminmiş sonra tereddüt yaşamaya başlamış ben ise o zamanlar emin degilmişim tek farkımız buymuş. Son mesajı da ben ona geç gelmişim o bana erken.. Bende zamanla güvenip inancaktim reelde insanlara güvenemezken sanal ortamda nasıl hemen birine güvenip inanıcaktım ki geçmişte aldığım bir yaram var. Ben de kendimce haklıydım. O zaman emin olmadığı an bana söyleyecekti bende bu kadar umutlanıp bağlanmayacaktım ona.. Emin değildi madem ama son ana kadar beni hep özlediğini söylüyordu neden.. O kadar üzülmüştüm ki sonraki günlerde haftalarca ailemle olup kafamı dağıtmaya çalışsamda olmuyordu onu özlüyordum hala.. kendime de kızdım ona da kızdım.. Dedim hep acaba takipten çıkarmamalimiydim diye, benim ona sırtımı döndüğümü beni kötü bir insan olarak mı gördü ki diye düşündüm hep. Ama bunu ona yapmak zorundaydım zaten yeterince ona büyük tavizler vermiştim beni bekletmeye, öylece sessiz kalmasina hakkı yoktu. Konusmayarak sosyal medyada hiç birsey olmamis gibi davranmaya devam edemezdim. Bana karşı hiç bir saygısızlığı olmadı kötü bir niyet hiç bir zaman sezmedim. Çok ta duygusal bir insandı. Benimle ciddi düşündüğünü belli etmişti. O da zaman zaman çabaladı sabredip yanımda kalmaya çalıştı. Belki oda sessizliğinde unutmak isteyip acı çekti, içine atıyor herşeyi bilmiyorum. Güzel anları düşünür oldum hep. Çok karışık duygulardayım.. Çok uzun yıllar bu duyguları yaşamamıştım, geçmişteki yaramdan dolayı buyuzden bu kadar kısa sürede çok etkilenip çabuk bağlandım. Sevmeyi ve sevilmeyi o kadar açmışım...
Şimdi en alıcı tarafına geleyim belki yapmamam gerekirdi ona son kez uzunca içimdekileri anlatan ,onun hatasını benim hatamı anlatan ve ona hala değer verdiğimi gösteren, sosyal medyada arkadaş olmuşuz olmamışız ne farkettigini kalbimin arkadaşı olduğunu kolay kolay onu oradan çıkaramayacağımı, iyi dileklerimle biten uzunca bir mektup yazıp ona önceden aldığım hediyemi (kar küresi) kargolatıp işyeri adresine yolladım. Ve ondan gelecek cevabı bekledim günlerce.. hatta soğukkanlılıkla 2 hafta kadar uzun bir aradan sonra ona bir kargo yolladığımı eline ulasip ulaşmadığını sordum. Çünkü kargo sorgulamada işyerinden başka birine teslim edildiği yazıyordu. Bunu da belirttim. O da şehir dışında olduğunu henüz ulaşmadığını söyledi haber vermesini istedim o da haber vereceğini söyledi. Ama aradan 3 hafta geçti hala haber yok şehir dışında olamaz bu vakte kadar iş adamı değil ya bu.. Gene eskisi gibi sessiz ... Ben eline ulaştığını düşünüyorum ve artık benimle iletişim kurmak istemediğini düşünüyorum. Ama genede bir teşekkür etme tenezzülünde bulunabilirdi görüşmek istemediğini belirtebilirdi bu kadar mı acımasız bu yaptığı çok ayipti bana.. Günlerce kalbim acıdı bunalımdaydım. Sevseydi, isteseydi benim o gönderdiğim yazıma ve hediyeme sahip çıkar cevap verirdi değil mi ? Şimdi ona son kez sert bir mesaj atmak istiyorum. Ama biliyorum bir yanım ona mesaj atarsam çok basit kalacağımı söylüyor. Yada keşke hic birşey yollamasaydım cevap vermemesi o kadar koyuyor ki bana ne yapacağımı şaşırdım inanın... Hediyemi geri yollasın veya numaramı silsin hiç birşey yapmıyor... Kusura bakmayın fazla uzun oldu ama okuyupta bana bir fikir bir moral verebilirsiniz çok memnun olurum..
