Okuyup gecmeyin nasil büyüdünüz siz?

cinsilatif .!.:

bi de bişey daha söyleyim.ben kavgalardan sonra eğer çok kırmışsa beni.mektup yazarım kızıma.konuşmaktan daha etkili oluyor.herseye rağmen onu çok sevdiğimi ama kalbimi kırdığını çok üzüldüğümü filan yazarım işte.bu da iyi bi yöntem dene bak göreceksin.
sevgiler canım

Genişletmek için tıkla...

Bak bu güzel fikir deniycem tesekürler:1hug:

Bu konuda şunuda söylemeden geçemicem; kız çocukla erkek çoccuğun aynı tepkileri vermesini bekliyemeyiz tabiki, örneğin ben halamla tartışıp küstüğümüz zamanlar çok güzel jestler yapardım yatağına mektup ve bir çiçek bırakırdım, işyerine çiçek gönderirdim, ona özel şiirde yazmıştımyerimseniben. Açıkçası biz baya küsmüşüz:) Ama aynı hareketleri oğlu(kardeşim sayılır yani) yapmazdı gider gelir yılışık hareketlerde bulunurdu, tepki almadığında " amaan öf" diyip çekilirdi. Barışmanın günlerce sürdüğü olurdu.

Bence en zor dönem 12-18 yaş arası, bu yaşlarda onlarla arkadaş olmak şart, yaşadıklarımdan bunu anladım. Şu an çocuklarım küçük büyüdüklerinde nasıl davranmam gerektiğini biliyorum inşallah öyle olur yani.

Görümcemin kızı 14 yaşında ve annesiyle çok çatışma yaşıyorlar bize kalmaya geldiğinde zevkli zaman geçiririz. en çok sevdiği şey film izlemek ama tek başına değil beraber izleriz çok zevk alır, her görüşmemizde bahseder bundan.
İnşallah kendi çocuklarımlada uyumlu bir arkadaş olabilirim.

İnşallah sizde en kısa zamanda barışıp ortak bir nokta bulabilirsinizfisfisfis

ne çocukluğum ned gençliğim güzel geçti benim.neden dersen eğer egoist bir babanın 3 çocuğundan en küçüğğüyüm.çocukken kazandığım okullara yollamazdı yatılı die,1 yıl evimden uzak ananemle kaldım onun istediği okula gitmek için,lisedeyken son ana kadar tamam üniversiteye gidebilirsin dedi sınav zamnı bu sınava girme dedi.ve ben nemi yaptım henüz 20 yaaşımdayken belkide karşıma nice insanlar çıkacakken,o zamanki flörtümle evlendim.öyle bıkmışımki her akşam kavga gürültüden pes ettirdi adam beni.şimdi mutluyum aslında.ama mutluluğumun nedeni annem hiç yalnız bırakmadı bizi oda olmasaydı hiç bir şey olamazdık iyi ki var.ben derim ki bir çocukla çocuk gibi düşünüp konuşmak lazım,onun dilinde.onun arkadaşlarıyla vakit geçirmek lazım,ya da hiç bir şey bulamıyorsan ona evde söz hakkı tanımak lazım şimdi 16 aylık bir kızım var ve hayatımın geri kalanını babamın bana yaptıklarını ona yapmamak için geçireceğim....

ÖzgürCe .!.:

anladım zordasın ama, kaç yaşında seni bu kadar bunaltan yumurcak?ergenlik çağındaysa üzecek malesef.daha küçükse bence bir psikoloğa rahatlıkla götürebilirsin.ve yardım alabilirsin.

Genişletmek için tıkla...

Oglum su an 16 yasinda bir oglumda daha var 14 yasinda aralarinda cok fark var kücüklügünde zor bir cocuktu zaten sabir diyorum artik cünkü yapacak baska bir sey yok ve tutumlarimi degistirmeye karar verdim birde baska türlü deniycem cünkü onun inadina gittikce oda inatlasiyor iste anneyiz iyiligini düsünüyorum ama belkide ben yalnis yapiyorum tesekürler.

ben çok sessiz bir çocuktum hatta lisedeyken bile sesim pek çıkmazdı. işe ilk girdiğimde başkomiser bi amca vardı (emniyet karşımızdaydı gelen giden çok olurdu) ilacı unuttu bu sizin dedim cılız bi sesle bana 'sen konuşmayı biliyomuydun' dedi. sonrasında açıldım kafamçokkarıştı eskiden herşeyi içimne atardım çocukkende öyleydim ani değişimler olabiliyor yani.

benim biri 24, biri 21, biri 13 yaşında 3 kız kardeşim var hep şunu savunmuşumdur baskı uygulamak yerine yanında ol. arkadaş ol ki her yanlışında yanında ol. yanlış yapa yapa yapmamayı öğrenecektir. mesela hep işe yaramıştır kardeşlerimin kiminle nerde olduklarını hep bilmişimdir.