- 3 Haziran 2010
- 12.166
- 6
- 408
1 sene önce bugün
Şuan 1 sene öncesini düşünüyorum da kendimi bi hastanenin acil müdahale odasında beni apar topar dışarı çıkardıkları geliyor aklıma oğlum kollarımda fenalaşmıştı…
O ağlaması hala kulaklarımda yankılanıyor, sonunda kollarımda fenalaşması kendini bırakışı gözlerimden gitmiyor. Boğazımda bişeyler düğümleniyor yutkunamıyorum.
Sonra kendimi ambulansın içinde buluyorum eşimle ön koltukta oğlum arkada doktorların elinde oksijen tüpüne bağlı… Ağlıyorum ama hala ümitliyim Hiç kaybetmemiştim ki ümidimi ben… kim kondurabilirki..
Sonra kendimi fakülte hastanesinde buluyorum oğlumu en son ambulanstan inerken özenerek aldığım battaniyenin içinde gördüm. En son… bilseydim son olduğunu sarılırdım kokusunu çekerdim içime ama diyorum ya ümitliydim…
Aldılar keremimi koydular yoğunbakıma… telefonlarım susmuyordu…
Herkese diyordum kurtulacak oğlum…
Saatler geçmiyordu eşim ben kaynı bekliyorduk.. eşimin bi arkadaşı bekleyememişti evde hamile eşiyle geldiler yanımıza.. Onunla şakalaşırdık oğluma alcam kızını derdim. Dünür derdik birbirimize.. Arkadaşımda ağlıyordu benim damadıma bir şey olmayacak diyordu..
Hepimiz bahçedeydik sonra eşimi yukarıdan çağırdılar.. Beni götürmedi Ama ben anladım yüreğime ateş düştü içim yanıyordu sanki ciğerimden bir şeyler kopmuştu…
Çıktım yukarı onlar haberi almışlardı bizde çıkınca yanlarına bana kimse bişey diyemiyordu ne oldu dedim eşim hadi aşağı inelim bişey yok dedi…
Arkama baktım koridorda Arkadaşım duvara yaslanmıştı yıkılmış gibiydi diğerleride öyle
Anladım ama hala ümit vardı içimde hala hala konduramıyordum…
Eşim elimden tuttu ve
İndik…
Arabada söyledi… Ama ne söyledi bilmiyorum o bir şeyler söylüyordu benim kulağım da uğulduyordu her şey Bana sarılıyordu ama ben donmuştum sonra bağırdım hayır hayır diyordum hayır deme diyordu sakın isyan etme diyordu o an sustum dışarı çıktım arabadan.
Sonra kendimi evde buldum sabah 6 idi bütün akrabalarım düşmüştü yola. Eve girdiğimde her şeyi yakmak istedim o kadar boştu ki her şey sevdiğim herkez gelmişti bana
Ama herkez sessizdi her şey ,ben boş gözlerle bakıyordum etrafa
Ağlıyordum camdan bakıyordum herkez mutlu geziyor.. bi odadan diğerine geçiyordum
Eşim gelmişti defnetmişlerdi yavrumu o tutuyordu kendini bana sarılıyordu sadece içine akıtıyordu gözyaşlarını…
Akşam oldu kalabalık olan evim bi anda sessizleşti ben koltukta uyuya kalmışım herkez gitmiş eşim başımdaydı uyandım… uyumak ne güzeldi oysa uyanınca bi an baktım odada beşik yoktu nerdeydi?...
Hep rüyalarımdaydı hep rüyama giriyordu sen öldün diyordum gerimi geldin bana diyordum gülümsüyordu bana benimde içim içime sığmıyordu seviniyordum gerçek hayatı rüya rüyalarımı gerçek sanıyordum. Ama rüyalar kısaydı uyandığımda boğazımdaki düğümle ağlama krizleri başlıyordu…
Günler geçti aylar geçti 1 sene doldu şimdi ağlayan çocuk görsem veya ambulans boğazıma bir şeyler düğümlenir. Dua ederim…
Mübarek kandil gününde yalvarıyorum Allahım cennete oğlumla buluştur bizi. Biz birbirimize doyamadık ki hiç hasta olcak diye öpemezdim. Oda bana doyamadı. Zaten kim doyabilirki evladına…
Şuan 1 sene öncesini düşünüyorum da kendimi bi hastanenin acil müdahale odasında beni apar topar dışarı çıkardıkları geliyor aklıma oğlum kollarımda fenalaşmıştı…
O ağlaması hala kulaklarımda yankılanıyor, sonunda kollarımda fenalaşması kendini bırakışı gözlerimden gitmiyor. Boğazımda bişeyler düğümleniyor yutkunamıyorum.
Sonra kendimi ambulansın içinde buluyorum eşimle ön koltukta oğlum arkada doktorların elinde oksijen tüpüne bağlı… Ağlıyorum ama hala ümitliyim Hiç kaybetmemiştim ki ümidimi ben… kim kondurabilirki..
Sonra kendimi fakülte hastanesinde buluyorum oğlumu en son ambulanstan inerken özenerek aldığım battaniyenin içinde gördüm. En son… bilseydim son olduğunu sarılırdım kokusunu çekerdim içime ama diyorum ya ümitliydim…
Aldılar keremimi koydular yoğunbakıma… telefonlarım susmuyordu…
Herkese diyordum kurtulacak oğlum…
Saatler geçmiyordu eşim ben kaynı bekliyorduk.. eşimin bi arkadaşı bekleyememişti evde hamile eşiyle geldiler yanımıza.. Onunla şakalaşırdık oğluma alcam kızını derdim. Dünür derdik birbirimize.. Arkadaşımda ağlıyordu benim damadıma bir şey olmayacak diyordu..
Hepimiz bahçedeydik sonra eşimi yukarıdan çağırdılar.. Beni götürmedi Ama ben anladım yüreğime ateş düştü içim yanıyordu sanki ciğerimden bir şeyler kopmuştu…
Çıktım yukarı onlar haberi almışlardı bizde çıkınca yanlarına bana kimse bişey diyemiyordu ne oldu dedim eşim hadi aşağı inelim bişey yok dedi…
Arkama baktım koridorda Arkadaşım duvara yaslanmıştı yıkılmış gibiydi diğerleride öyle
Anladım ama hala ümit vardı içimde hala hala konduramıyordum…
Eşim elimden tuttu ve
İndik…
Arabada söyledi… Ama ne söyledi bilmiyorum o bir şeyler söylüyordu benim kulağım da uğulduyordu her şey Bana sarılıyordu ama ben donmuştum sonra bağırdım hayır hayır diyordum hayır deme diyordu sakın isyan etme diyordu o an sustum dışarı çıktım arabadan.
Sonra kendimi evde buldum sabah 6 idi bütün akrabalarım düşmüştü yola. Eve girdiğimde her şeyi yakmak istedim o kadar boştu ki her şey sevdiğim herkez gelmişti bana
Ama herkez sessizdi her şey ,ben boş gözlerle bakıyordum etrafa
Ağlıyordum camdan bakıyordum herkez mutlu geziyor.. bi odadan diğerine geçiyordum
Eşim gelmişti defnetmişlerdi yavrumu o tutuyordu kendini bana sarılıyordu sadece içine akıtıyordu gözyaşlarını…
Akşam oldu kalabalık olan evim bi anda sessizleşti ben koltukta uyuya kalmışım herkez gitmiş eşim başımdaydı uyandım… uyumak ne güzeldi oysa uyanınca bi an baktım odada beşik yoktu nerdeydi?...
Hep rüyalarımdaydı hep rüyama giriyordu sen öldün diyordum gerimi geldin bana diyordum gülümsüyordu bana benimde içim içime sığmıyordu seviniyordum gerçek hayatı rüya rüyalarımı gerçek sanıyordum. Ama rüyalar kısaydı uyandığımda boğazımdaki düğümle ağlama krizleri başlıyordu…
Günler geçti aylar geçti 1 sene doldu şimdi ağlayan çocuk görsem veya ambulans boğazıma bir şeyler düğümlenir. Dua ederim…
Mübarek kandil gününde yalvarıyorum Allahım cennete oğlumla buluştur bizi. Biz birbirimize doyamadık ki hiç hasta olcak diye öpemezdim. Oda bana doyamadı. Zaten kim doyabilirki evladına…