hepinize merhaba annecikler ve annecik adayları.
aslı canım hoşgeldin, hem topic imize, hem de istanbula =) özlemiştik seni. tanıdıkların hepsi bir arada olunca insan kendini daha bir rahat mı hissediyor ne =)
bana gelincee... regl olmayı yarın beklerken bugün geldi. geldi evet, bu da demek oluyor ki artık gerçekten başladık. ya ben ben ne bileyim, sanki bir mucize olacak, cmt ye kadar regl olmıcam ve dr a gittiğimde "hande hanım, bu bir mucize ama siz hamilesiniz zaten" diyecek, ben sevinçten ağlayarak kesemi görücem, canım kocam koşarak içeri gelecek o da ağlıcak biraz falan diye düşünüyormuşum. bunu da bugün regl olunca fark ettim. yani ne garip bir kadınım ben, sanki başka bir alemde yaşıyorum. bütün mucizeler benim olsun isterken, hep bir yerlere çakılıp kalıyorum.
evet cumartesi tüp bebek için ilk resmi görüşme ve kontrolümüz var. ben çok gerginim. deli gibi kaçmak istiyorum arkama bakmadan. bir yandan da hemen başlamak ve hemen sonuçlandırmak için can atıyorum. sanıyorum dengesizliğin en uç seviyesindeyim. beynim, kalbim, içim, dışım, saçım, başım tamamen karmakarışığım. içten içe eşime kızgınım ve dün ona patladım. mutlu görünüyordu mutlu diye ona kızdım biliyor musunuz. kendimden çok utanıyorum evet ama ona kızıyorum. herşey bana olacak ve o sadece dışardan beni izleyecek ve bu büyük haksızlık. evet belki size çok yanlış gelecek, belki onu sevmediğimi düşüneceksiniz. hayır, işin aslı öyle değil eşimi çok seviyorum, hem de çok. ama istiyorum ki biraz beni anlasın. korkularımı, endişelerimi ama o aksi gibi beni rahatlatmak amacıyla önümüzdeki süreci sanki çok kolaymış gibi süsleyip püsleyerek önüme getiriyor ve bu beni iyice deli ediyor.
bir de tüm bunların üstüne tek embriyo transferi yasası kesinleştiği için ve ben 35 yaş altında olduğum için tek bir embriyo transfer edilecek bana (inşallah o günlere sağlıkla gelebilelim de ). bu da şansımı düşürüyor ve beni daha da çok geriyor.
şimdi diyeceksiniz ki sen hazır değilsin biraz daha bekle, kendini dinle. öyle de değil işte. 10 yıl da geçse, ben hala korkuyor olacağım. tam anlamıyla hazır hissetmeyeceğim. çünkü benim hastane fobim var. hastaneye gidince küçük çaplı panik ataklar geçiriyorum ve tabi bu şu an içinde bulunduğum durumda bu çok büyük bir dezavantaj =( ayrıca hormon iğnelerinden, yumurta toplama ve transfer işlemlerinden, ohss riskinden, yumurtalarımın gelişememesinden ve en ama en çok da tüm bu emeklerimin boşa gitmesinden kısacası önümdeki sürecin bildiğim ve bilmediğim her anından o kadar çok korkuyorum ki.
Allah bu yolda herkesin yardımcısı olsun diyorum. benim de, evlat isteyen herkesin de, bebek bekleyen annelerin de...
Çocuk istiyorum ama O KADAR ÇOK KORKUYORUM Kİ...