Merhaba ben merve biraz uzun olacak belki ama lütfen okuyup yardimci olun. Derdini en yakın Arkadaşları ile bile paylasamayan bir insan olduğum için sizlere anlatmak istedim. Umarim beni dinler derdime ortak olursunuz. 22 yaşındayım annem 30 yaşında babam 36 yaşında evlenmis yani geç evlilik. Ben orta okuldayken annem kanser oldu lise sonda ise vefat etti.annem benim her seyimdi çok bocaladim. Ağır antidepresanlar kullandim.o dönem bi de lise aşkım vardı onun sayesinde tutundum çok destek verdi deli gibi de seviyodum ilk askimdi annem öldükten bir yıl sonra da şerefsizlikleri yüzünden ayrıldık ailemden daha da uzaklastim üstüne bi de aşk acısı çıktı daha 18 yaşındaydım.Teyzem anneannem babaannem dedelerim hiçbir seyim yok. 2 amcam bir dayım var. Babam anne tarafından uzaklastirdi bizi amcalarimdan biri vefat etti. Memleketimiz adana fakat antalyada yaşıyoruz. Adanada akrabalarimiz var fakat antalyada kimse yok. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Kimsem yok. Herkesin annesi kız kardeşleri teyzeleri halalari büyük anneleri varken benim sadece 3 yengem var ama onlar gibi yakın olmuyor. Arkadaşlarım anlattikca gözlerim doluyo. Babam annemden 1 yıl sonra evlendi iyi birisi fakat ben yakın olamam onunla anneme ihanet gibi en baştan öyle olduğu için bundan sonra da yakın olamam. Bi erkek kardeşim var babamin da yasi ilerledi korkuyorum ona bir şey olacak diye. Hergün aklımda ya onlara bir şey olursa daha da yalnız kalırsam diye. Şehir dışında okuyorum herkes sürekli anneleri ile konuşuyo sen babanla daha yakinsin galiba annenle pek konusmuyosun diyorlar annem öldü diyemiyorum hiç kimse ile annem hakkında konusamiyorum. Seneye mezun olacagim ciddi bi iliskim var ama erkek arkadasima daha söylemedim annemin vefat ettiğini. Kafayı yemek üzereyim canım çok yanıyo isyan etmek istemiyorum ama herkes bu kadar kalabalikken yalnizligim öldürüyor beni
Ah canım benim.Ağlattın beni.Rabbim sana sabır versin.sakın isyan etme.imtihan dünyası.ayıp bisey de degil bu.kimseden saklamana gerek yok.zor bir durum evet ama, sende birgün çoluk çocuğa karışrsan unutursun acılarını bi nebze ins.
yazdığını okurken düşündüm de ben de okurken arkadaşlarıma söyleyemezdim heralde. seni anlayabiliyorum. erkek arkadaşına söylesen iyi olur ama. bu sebepten sana alınacağını kırılacağını hiç sanmam ama bilmesi gerek onun da. allah sabırlar versin sana, ama kendine acıma çünkü acınacak halde değilsin ki canım. canı veren allah. inşallah sana merhametle yaklaşan erkek arkadaşın da hep böyle kalır ve mutlu bir yuvanız olur
Ah canım benim.Ağlattın beni.Rabbim sana sabır versin.sakın isyan etme.imtihan dünyası.ayıp bisey de degil bu.kimseden saklamana gerek yok.zor bir durum evet ama, sende birgün çoluk çocuğa karışrsan unutursun acılarını bi nebze ins.
Hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. İnşallah erkek arkadaşımla konuşacağım. Allah hepinizden razı olsun
yazdıklarını okurken bile duygulanıyorsak kim bilir sen neler yaşamışsındır... yerinde olsam ne yapardım bilemiyorum dusuncesi bile kontrolumu yitirmeme sebep oluyor ama sen o kadar guclu durmayı başarmışsın ki...
insanların sana acıyacagını dusunmene gerek yok, aksine senin dimdik duruşun, icinde kopan fırtınalara ragmen yuzunden tebessumu eksik etmemen, tum yasadıkların onların ancak saygı duyabilecegi seyler.
bak sana bir arkadasımdan ornek vereyim, seninle aynı yaslarda annesini kaybetmis. hic kimseyle paylasmazdı. cok da şakacı bir kızdı.
bir gun onunla sohbet ederken bana ailenin degerini bil dedi. anlayamadım... cok samimiydik, bogazında birseyler dugumlendigini hissettim biraz rahatlatmaya calıstım... sonra ufak bir kelimeyle gecistirerek soyledi. ogrenince hic detayı sormadım.
o neyin ne kadar anlatılması gerektigini bilirdi, eger istiyorsa içini bosaltmak dertlesmek icin bana her an anlatabilecek sıklıkta gorusuyorduk zaten. ve ona hic acımadım. aksine duydugumda ilk soyledigim sey sana olan saygım arttı demek oldu.
o istemedigi icin konuyu da uzatmadım. ama zamanla cocuklugunu anlattı, annesiyle gecirdigi guzel vakitleri, ev ortamını vs.
o anlattıkca rahatladıgını ve yuzundenki tebessumun icten bir mutluluga donustugunu gorebiliyordum. ve bir gun dedi ki... uni.de kimseye guvenemiyordum, sana iyi ki anlatmısım, artık kendim gibi olabildigimi hissediyorum, dostlarından en sevdiklerinden saklanmak oyle agır ki... o yuzden senin su an neler hissedebildigini biraz da olsa anlayabiliyorum canım. onemli olan guvendigin inandıgın insanlar olması... bu saklanılcak birsey degil. insanların basına neler geliyor su hayatta. kaldı ki yasadıkların senin elinde olan seyler de degil. bir gun hepimiz toprak olup gitmeyecek miyiz? dogum kadar dogal birsey bu. dolayısıyla ne insanların acımasını gerektirir ne de senin sır gibi icinde tutmanı. cok dillendirmemen kotu niyetli kisilerin seni sahipsiz sanıp sinsice davranmaması icin iyi birsey. hem 40yasında bile olsa kim aile ferdini kaybettigi zaman herkese soyluyor, sınıfın ortasında kürsüye cıkıp acıklama mı yapıyor. fakat dost dedigin emin oldugun insanlardan cekinmene gerek yok. hele ki erkek arkadasın icin sevdim oyle geziyoruz demiyorsun ilerde yasamını paylasmayı dusunuyoruz diyorsun... henuz evlenmis olun veya olmayın farketmez, eş adayı olarak gordugun biri sana her kosulda destek olacak kisi olması gerekmez mi? senin herseyini bilip ortak bir yasam kurmanız mutlulugu paylasmanız gibi acılarınızı uzuntulerinizi de paylasmak degil midir bu? mesela onun yerinde sen olsan yükünü paylasmak onun rahatlaması icin elindne geleni yapmak istemez miydin? emin ol bunca zaman neden soylemedin diye sana kızmaz... uygun zaman olmamıstır hazır hissetmemissindir... bir an bos bulunup neden oncedne soylemedin diye sorabilir ama bunu ne seni suclamak icin yapar ne de kızdıgı icin. aksine en yakınında olan birinin şaşırması kendini seninle herzaman herseyde bir olarak gormesinden kaynaklı olur boyle bir soru. ve bunu sordugu icin kızsan yine haklısındır muhtemeleneger ki bunları yapamıyorsa zaten dogru kisi degilldir.
ayrıca sen yalnız degilsin ki, kardesin kac yasında bilmiyorum ama onun varlıgı bile oyle buyuk destek ki...
nice cocuklar var annesiz babasız buyuyen. veya evde o anneden babadan çeken. kk da neler okudum her gun doven, cocugu hasta oldugunda ilgilenmeyen anneler var. hatta kızlarının mutlulugunu bile bozmaya calısanları var. senin ise cocuklarınla paylasabilecegin guzel anıların... emin ol her ailede oyle teyzeler halalar yok. varlıgı da yoklugundan beter olanı var. evet, kalabalık bir aile olmak guzel birsey ama sıkıntısı da kisi sayısıyla beraber artıyor... o kalabalıkta sevgiden yoksun buyuyen birsuru cocuk da oluyor. o yuzden seni seven insanlara sımsıkı sarıl...
Mesaj sayım 50 olmadan özelden mesaj atamıyomusum 50 olacak inşallah :)yazdıklarını okurken bile duygulanıyorsak kim bilir sen neler yaşamışsındır... yerinde olsam ne yapardım bilemiyorum dusuncesi bile kontrolumu yitirmeme sebep oluyor ama sen o kadar guclu durmayı başarmışsın ki...
insanların sana acıyacagını dusunmene gerek yok, aksine senin dimdik duruşun, icinde kopan fırtınalara ragmen yuzunden tebessumu eksik etmemen, tum yasadıkların onların ancak saygı duyabilecegi seyler.
bak sana bir arkadasımdan ornek vereyim, seninle aynı yaslarda annesini kaybetmis. hic kimseyle paylasmazdı. cok da şakacı bir kızdı.
bir gun onunla sohbet ederken bana ailenin degerini bil dedi. anlayamadım... cok samimiydik, bogazında birseyler dugumlendigini hissettim biraz rahatlatmaya calıstım... sonra ufak bir kelimeyle gecistirerek soyledi. ogrenince hic detayı sormadım.
o neyin ne kadar anlatılması gerektigini bilirdi, eger istiyorsa içini bosaltmak dertlesmek icin bana her an anlatabilecek sıklıkta gorusuyorduk zaten. ve ona hic acımadım. aksine duydugumda ilk soyledigim sey sana olan saygım arttı demek oldu.
o istemedigi icin konuyu da uzatmadım. ama zamanla cocuklugunu anlattı, annesiyle gecirdigi guzel vakitleri, ev ortamını vs.
o anlattıkca rahatladıgını ve yuzundenki tebessumun icten bir mutluluga donustugunu gorebiliyordum. ve bir gun dedi ki... uni.de kimseye guvenemiyordum, sana iyi ki anlatmısım, artık kendim gibi olabildigimi hissediyorum, dostlarından en sevdiklerinden saklanmak oyle agır ki... o yuzden senin su an neler hissedebildigini biraz da olsa anlayabiliyorum canım. onemli olan guvendigin inandıgın insanlar olması... bu saklanılcak birsey degil. insanların basına neler geliyor su hayatta. kaldı ki yasadıkların senin elinde olan seyler de degil. bir gun hepimiz toprak olup gitmeyecek miyiz? dogum kadar dogal birsey bu. dolayısıyla ne insanların acımasını gerektirir ne de senin sır gibi icinde tutmanı. cok dillendirmemen kotu niyetli kisilerin seni sahipsiz sanıp sinsice davranmaması icin iyi birsey. hem 40yasında bile olsa kim aile ferdini kaybettigi zaman herkese soyluyor, sınıfın ortasında kürsüye cıkıp acıklama mı yapıyor. fakat dost dedigin emin oldugun insanlardan cekinmene gerek yok. hele ki erkek arkadasın icin sevdim oyle geziyoruz demiyorsun ilerde yasamını paylasmayı dusunuyoruz diyorsun... henuz evlenmis olun veya olmayın farketmez, eş adayı olarak gordugun biri sana her kosulda destek olacak kisi olması gerekmez mi? senin herseyini bilip ortak bir yasam kurmanız mutlulugu paylasmanız gibi acılarınızı uzuntulerinizi de paylasmak degil midir bu? mesela onun yerinde sen olsan yükünü paylasmak onun rahatlaması icin elindne geleni yapmak istemez miydin? emin ol bunca zaman neden soylemedin diye sana kızmaz... uygun zaman olmamıstır hazır hissetmemissindir... bir an bos bulunup neden oncedne soylemedin diye sorabilir ama bunu ne seni suclamak icin yapar ne de kızdıgı icin. aksine en yakınında olan birinin şaşırması kendini seninle herzaman herseyde bir olarak gormesinden kaynaklı olur boyle bir soru. ve bunu sordugu icin kızsan yine haklısındır muhtemeleneger ki bunları yapamıyorsa zaten dogru kisi degilldir.
ayrıca sen yalnız degilsin ki, kardesin kac yasında bilmiyorum ama onun varlıgı bile oyle buyuk destek ki...
nice cocuklar var annesiz babasız buyuyen. veya evde o anneden babadan çeken. kk da neler okudum her gun doven, cocugu hasta oldugunda ilgilenmeyen anneler var. hatta kızlarının mutlulugunu bile bozmaya calısanları var. senin ise cocuklarınla paylasabilecegin guzel anıların... emin ol her ailede oyle teyzeler halalar yok. varlıgı da yoklugundan beter olanı var. evet, kalabalık bir aile olmak guzel birsey ama sıkıntısı da kisi sayısıyla beraber artıyor... o kalabalıkta sevgiden yoksun buyuyen birsuru cocuk da oluyor. o yuzden seni seven insanlara sımsıkı sarıl...
Mesaj sayım 50 olmadan özelden mesaj atamıyomusum 50 olacak inşallah :)
ne teyzem ne halam ne annanem var. bizleri hiç sevmeyen bir babannem var sadece. annem desen kendimi bildim bileli mesafeliyiz. bir kere sarılamamışımdır mesafeden o da bir kere yavrum kızım dememiştir. annen için üzgünüm ama akraba olaylarınıkafaya takma. dertleşmek zorunda değilsin ama sana karşı daha anlayışlı davranması adına erkek arkadaşına söylemelisin. rahatlarsın en azından.Ben de çok istiyorum konuşmayı ama bir türlü dilimin ucuna getirip anlatamıyorum yapabildigim tek şey kendime acimak. Düşünüyorum annesi teyzeleri halalari anneannesi babaannesi kız kardeşleri olan o kadar insan varken neden ben
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?