11 yaşında bir oğlum var, tek çocuk. Mizaç olarak paylaşmayı da, sosyalleşmeyi de bilen, sevgi dolu bir çocuk. İleride bir gün abi olabilirse, çok güzel bir abi olacağını biliyorum. Çünkü bebek yeğenlerimle sevgiyle ilgileniyor, oynuyor. Oğlum ortamda oldu mu, anneleri çok mutlu oluyor.
tek çocuk olarak, kardeşi olan kuzenlerinden daha doğrucu davut, daha dürüst bir çocuk. Onlar ben yapmadım, o yaptı diye klasik çocuk oyunlarını yapabiliyorken, benimkisi yaptıysa, yaptım diyor, diğerleri yapmadıysa suçlamıyor ama daha hassas. Adaletsiz bir durum olduğunda, kuzenleri öyle böyle gülüp geçiyorken, benimki daha ciddiye alıyor.
Tek çocuk olmanın karakterinde bir sorun yarattığına asla inanmıyorum ama kardeş eksikliğini de çok hissediyoruz tabi ki.
ben de 5 senedir istiyorum, düşüğüm, tedavilerim var. Yine devam edeceğim. Sizin karşılaştığınız gereksiz sohbetlerle hep karşılalıyorum ama hiç takmama yolunu seçtim ben de artık.
Önceleri bir şaşalıyordum ama, üzülüyordum filan. Şimdi hiç takmıyorum. Nasip.. diyorum. Hiç açıklama filan yapmıyorum, istemiyorum ya istiyoruz ama olmuyor diye. Söylenen bir şey olursa, bir kulağımdan girip, diğerinden çıkıyor.
tek çocuk annesi olmak biraz ikircikli bir durum. Arada bir yerdesin. Çocuğu olmayanlar haline şükret diyor, çok çocuğu olanlar niye devamı yok diyor :)
yani mesela, beni çocuğum olmuyor diye beni bebek mevlidine çağırmayan da oldu, ya da kendi bebeğinden, torunundan bahsederken, nazar değdirmeyeyim diye garip garip davranıp, konuşanlar da. Çok sallamıyorum bunları.
bir de tam tersi Garp davrananlar da var mesela. Tek çocuk olunca her şey daha kolaymış gibi. Oğlum güzel bir okul kazandı sınavla. Arkadaşlarımın çocukları da girdi sınava ama kazanamadı. Tabi seninki tek çocuk, daha çok ilgilenebiliyorsun sen diyor. Halbuki daha kolay olmadığını ben biliyorum ve görüyorum.
Ama yani konuşacaklar ya, öyle de, böyle de konuşuyorlar. demek ki hiç takmamak lazım. Çünkü insan ne yapsa, laf söyleyecek birileri var.
kimseye bir açıklama yapma gereği duymayın. Çocuğunuzla olmanın tadını çıkarın. İsterseniz tedavi olun. Ama kimseye açıklama yapmayın. Hatta mümkünse anlatmayın hiç tedavileri, düşükleri filan. Çocuğunuzla olan bağınızı güçlü olsun, başkalarının ne düşündüğü hiç önemli değil gerçekten.