Öncelikle teşekkür ederim. Ama ben mahcup olduklarınıya da yasta olduklarını düşünmüyorum. Çünkü her şeylerini yapıyorlar. Geziyorlar, yiyorlar, kendilerine bakıyorlar. Evet üzülüyorlardır ama hayatını yaşamaktan da kimse geri kalmıyor. Hepsi birbirini düşünüyor. Ama beni düşünen kimse yok. Düğün de netleşti gibi bi şey. Af çıkmazsa bi yıl ‘sadece kendi aldıkları kararla’ bekletecekler. Af çıkarsa ne âlâ. Peki bi yıl bekledik ya af çıkmazsa o zaman aileme ne diyeceksin diyorum. Af çıkar da düğün yapmış olursak da o beni affetmezmiş. Sanki ben attım babasını hapise. Çok ağırıma gitti. Bizüzerimize düşeni yapalım, bi yıl bekleyelim kimse bize bi şey diyemez o zaman diyor. Mutsuzum.