Merhaba 25 yaşında küçük bir şehirde yaşıyorum. ailem muhafazakar. evlenmek kutsal. evlen evlen diye hem aile hem de akrabadan çok baskı gördüm. ailemde esnaf olunca tanıdıkları çok. çok görücü geldi. bende hepsine hayır dedim. ailemde ona hayır buna hayır bi gün kimse gelmez evde kalırsın deyip durdular. sonra çok yakın bir arkadaşımın annesi vesile oldu. gerçi o da bizzat bilmiyormuş oğlanı. oğlanın mesleği hali tavrı hoşuma gitmişti. bir kaç ay görüştük. bu aralarda oğlan iyiydi. uysal düşünceli nazik. bu süreçte özellikle annesi ve iki ablası her şeye karışıyorlardı. ayrıntılı anlatmayacağım ama giyeceğim kıyafetten seçtiğim yüzüğe kadar. istemede kahveye tuz atmama bile canları sıkıldı neden ballı yapmadın dediler. neyse yüzük taktığımın ertesi günü büyük bir kavga çıkardılar. törende resim çekilme çok uzamış. diz çökme pozu vermiş oğlan ama hiç istememiş. oğlan ailesine şikayet etmiş. kendisi söyledi rahatsız oldum aileme söyledim ne var bunda diye. neyse bende bu yaşına gelip sorununu kendi çözemeyen birini istemedim haliyle. ayrıldım. ailem beni destekledi. ben bu süreçte üzüntümü de öfkemi de içime attım. babam biraz delidir. benim kızımı nasıl üzerler gidip yıkarım evlerini diye öfkelendi. bende hiç üzülmedim deyip normal hayatıma devam ettim. şu an çok berbat bir ruh halindeyim. sabahları kalkmak istemiyorum. iki ay önce işten ayrılmıştım. şehir dışında iyi maaşlı bir işim vardı. ama orada da sosyal ortamım yoktu. çok yalnız ve mutsuz hissediyordum ama işimi de severek yapıyordum. ona geri mi dönsem diyorum. ama kendimde o enerjiyi bulamıyorum. sanki sonsuz bir mutsuzluk dalgası ben nereye gidersem gelecek. bu olaydan bu kadar etkilendiğim için kendime de kızıyorum. bilmiyorum tavsilerinizi bekliyorum.
