- 15 Eylül 2020
- 358
- 182
- 53
- Konu Sahibi cikolatalipankek
-
- #1
Çok kararsızım kendimş çıkmazda hissediyorum ve bu içimdekilerini hiç kimseye paylaşamıyorum..
bu düşüncenin aklıma gelmesinin bir sürü nedenleri var aslında, ilk temel sorun : nişanlım hiç olgun değil, olgunluğa daha henüz erişememiş gibi çok çocukça, annesinin her olaydan haberi oluyor mesela, nişanlım asla kendini sorgulamaz, bir tartışma olduğu zaman alttan alayım veya bir çözüm bulayım düşüncesinde olmaz, üzerimde yetkisi olduğunu sanıyor, bana şunu bunu yapma diyor, tabi ben hiç aldırış etmiyorum sonra bana tavırlanıyor benim sözümü dinlemiyorsun diye ( en basit örnek mesela sürücü kursuna gitmemi istemiyordu, ama ben dediğini tınlamadım kaydımı oluşturdum) bu gibi bir sürü saçma sapan tavırları var yani beni yönetmek istiyor, bu evlendiğimizde daha kötü olur diye korkuyorum çünkü şimdi bile gidip geldiğim her yere karışıyor.
Sonra, nişanlım bana karşı aşırı ilgisiz, ilk başlar her şey çok güzeldi çok iyiydi ama zaman geçtikçe ilgisi azaldı, önceki gibi güzelce konuşmuyor etmiyor, sanki arkadaşmışız gibi hissediyorum, normalde nişanlılık dönemi en güzel en tatlı anlar olması gerekirken bizlerde o yok. Nişanlım benden farklı şehirde, genellikle hep telefonda konuşuruz, ama telefon görüşmelerinde bile sohbet etmez, ben konuşmasam konu açmıyor etmiyor ( çalıştığı için çok yorgun olduğunu ve o yüzden konuşmaya hal'i olmadığını söylüyor). Kendisi iddia oynuyor arada sırada. Geçenlerde doğum günümde, bana hiç hediye bile göndermedi, geldiğinde verecekmiş bana hediyesini, ama insan en azından çiçek gönderebilirdi.. annesi bile bana hiç bir şey yapmadı etmedi, ben uzakta olmamıza rağmen annesine anneler günü için hediye falan kargoladım. Bu sonuçta benim annesi ile geçirdiğim doğum günü, bana o da hediye göndermesi münasip olabilirdi bence... ben ona hediyeyi bana o da göndersin diye göndermedim tabiki, ama ben ona değer verdim kendi annemden ayırt etmedim, ve ona verdiğim değerin karşılığını görmek isterdim. Anneannem zor dönemlerden geçiyor, sürekli hastaneye gidiyor ve onunla birlikte hep ben gidiyorum, onunla ben ilgileniyorum. 3 gün üst üste hastaneye gel git yaptık, nişanlım bana bir kere olsun sormadı ne yaptınız anneannen nasıl oldu, doktorlar ne diyor vs, yani kötü günümdede bana destek olmuyor. Kayınvalidem dahi beni arayıp sormadı.
bir kaç ay önce yine anneannem hastaneye yatmıştı, nişanlımın ailesi normalde hiç ailemi aramaz (nişandan sonra tek 1 kere aradı, annesi annemden hoşlaşmıyor hissediyorum) insan insanı tabiki sevmek zorunda değil ama saygı duymaları şart. geçenlerde hastanede yattığında annenanem yine aramadılar, Bayram'da da aramadılar, ben bu sefer patladım nişanlıma durumu anlattım böyle böyle yapmanız doğru değil dedim. Bayramdan 3 gün sonra annesi annemi aradı.
Bir yandan bitirmek istiyorum, ama annemi babamı hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum, tüm çevre eminim hakkımızda konuşucak edicek işte ayrıldı da etti de falan filan dillere ne kendimi ne de ailemi düşürmek istemiyorum. Üstelik kendi akrabalarım mutlu olucak bu durumdan bundan adım gibi eminim, insanlar mutlu olucak..
Ya bilemiyorum ama kötü günümde yanımda olmayan iyi günümde yanımda olsa ne yazar ki?
Artı olgun değil, ben bazen kendimi çocuk yetiştirir gibi hissediyorum.
bilemiyorum ben mi çok gözümde büyütüyorum yoksa gerçekten ciddi bir sorun mu var, lütfen bana akıl verin ablalarım
bu düşüncenin aklıma gelmesinin bir sürü nedenleri var aslında, ilk temel sorun : nişanlım hiç olgun değil, olgunluğa daha henüz erişememiş gibi çok çocukça, annesinin her olaydan haberi oluyor mesela, nişanlım asla kendini sorgulamaz, bir tartışma olduğu zaman alttan alayım veya bir çözüm bulayım düşüncesinde olmaz, üzerimde yetkisi olduğunu sanıyor, bana şunu bunu yapma diyor, tabi ben hiç aldırış etmiyorum sonra bana tavırlanıyor benim sözümü dinlemiyorsun diye ( en basit örnek mesela sürücü kursuna gitmemi istemiyordu, ama ben dediğini tınlamadım kaydımı oluşturdum) bu gibi bir sürü saçma sapan tavırları var yani beni yönetmek istiyor, bu evlendiğimizde daha kötü olur diye korkuyorum çünkü şimdi bile gidip geldiğim her yere karışıyor.
Sonra, nişanlım bana karşı aşırı ilgisiz, ilk başlar her şey çok güzeldi çok iyiydi ama zaman geçtikçe ilgisi azaldı, önceki gibi güzelce konuşmuyor etmiyor, sanki arkadaşmışız gibi hissediyorum, normalde nişanlılık dönemi en güzel en tatlı anlar olması gerekirken bizlerde o yok. Nişanlım benden farklı şehirde, genellikle hep telefonda konuşuruz, ama telefon görüşmelerinde bile sohbet etmez, ben konuşmasam konu açmıyor etmiyor ( çalıştığı için çok yorgun olduğunu ve o yüzden konuşmaya hal'i olmadığını söylüyor). Kendisi iddia oynuyor arada sırada. Geçenlerde doğum günümde, bana hiç hediye bile göndermedi, geldiğinde verecekmiş bana hediyesini, ama insan en azından çiçek gönderebilirdi.. annesi bile bana hiç bir şey yapmadı etmedi, ben uzakta olmamıza rağmen annesine anneler günü için hediye falan kargoladım. Bu sonuçta benim annesi ile geçirdiğim doğum günü, bana o da hediye göndermesi münasip olabilirdi bence... ben ona hediyeyi bana o da göndersin diye göndermedim tabiki, ama ben ona değer verdim kendi annemden ayırt etmedim, ve ona verdiğim değerin karşılığını görmek isterdim. Anneannem zor dönemlerden geçiyor, sürekli hastaneye gidiyor ve onunla birlikte hep ben gidiyorum, onunla ben ilgileniyorum. 3 gün üst üste hastaneye gel git yaptık, nişanlım bana bir kere olsun sormadı ne yaptınız anneannen nasıl oldu, doktorlar ne diyor vs, yani kötü günümdede bana destek olmuyor. Kayınvalidem dahi beni arayıp sormadı.
bir kaç ay önce yine anneannem hastaneye yatmıştı, nişanlımın ailesi normalde hiç ailemi aramaz (nişandan sonra tek 1 kere aradı, annesi annemden hoşlaşmıyor hissediyorum) insan insanı tabiki sevmek zorunda değil ama saygı duymaları şart. geçenlerde hastanede yattığında annenanem yine aramadılar, Bayram'da da aramadılar, ben bu sefer patladım nişanlıma durumu anlattım böyle böyle yapmanız doğru değil dedim. Bayramdan 3 gün sonra annesi annemi aradı.
Bir yandan bitirmek istiyorum, ama annemi babamı hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum, tüm çevre eminim hakkımızda konuşucak edicek işte ayrıldı da etti de falan filan dillere ne kendimi ne de ailemi düşürmek istemiyorum. Üstelik kendi akrabalarım mutlu olucak bu durumdan bundan adım gibi eminim, insanlar mutlu olucak..
Ya bilemiyorum ama kötü günümde yanımda olmayan iyi günümde yanımda olsa ne yazar ki?
Artı olgun değil, ben bazen kendimi çocuk yetiştirir gibi hissediyorum.
bilemiyorum ben mi çok gözümde büyütüyorum yoksa gerçekten ciddi bir sorun mu var, lütfen bana akıl verin ablalarım