çok şükür tedavi biteli çok oldu, bu süreci kemoterapi almadan atlattık.Tüm zamanlarında yanında ben oldum yine de ben olacağım. Hastalık sürecini seninle birlikte bende atlattım. Ben de aynı hisleri yaşadım.
Şuan hastalık süreci ile bana destek olmama kısmını bağdaştıramıyorum. Bu konuyu açman sadece beni daha fazla üzdü. Sana en çok değer veren kişi benim. Bunu asla inkar edemezsin. Sen vaktim yok diyorsun. Gelemedim diyorsun. Tamam, fakat destek bazen sadece bir şeye ihtiyacın var mı diye sormak, ya da bak bu gelinliği seç diye tavsiye vermek, ya da sadece bir gün uygunluk yaratmak olabilirdi. Bir gün dahi uygunluk bulamadın mı gerçekten ? Yeğenime annem bakıyor, sen hafta sonları gezmeye gidiyorsun her şeye vakit buluyorsun. Delirmiş gibi evde temizlik yapıyorsun, sadece bir hafta sonu evini dip köşe temizlemesen bana 2 saat ayırabilirdin. Bunu zaten konu olarak yazmadım dahi. Kimseden destek beklemeyeli çok oldu.
Asıl konu; düğününde beni şahit yapmanı ben istemedim. Benden istedin kabul ettim. Bu konuda ise yine sakin bir şekilde hayır ben olmak istiyorum deseydin yüzüme telefonu kapatmasaydın. Dinleseydin. Zaten tamam öyle yapalım der kırmazdım, ya da orta yol bulurduk. Seni arama sebebim zaten nasıl yapalım diye sormaktı. Henüz patronumuz ile konuşmadım dahi. Arkadaşıma derdimi anlatamadım. Senle konuşalım, Sen ne düşünüyorsun diye sormak amaçlı aramıştım.
Asıl problemimiz ise bence; beni sürekli bir şeyler ile manipüle etmenden yoruldum. Ya da sinirlendiğinde tehtit etmenden. Bunu yapmazsam yeğeninin yüzünü göremezsin, şunu yapmazsan seni rezil ederim, düğününe gelmem… dışarıda saçma bir şeye sinirlendin diye insanların yanında bana el kaldırmandan… bağırmandan… küsmenden, sürekli benimle ilgili yalan söylemenden, aramızda ki özel şeyleri gidip başkalarına anlatmandan. 30 lu yaşlardayız… Bu mesajımı göreceğini bilmeden yazmıştım. Fakat görmen iyi oldu. Belki de ikimizinde değişmesinin zamanı gelmiştir.